sociale media

Een gros woorden voor de week (25 oktober 2020)

/ sprakeloosid / 1 reactie

De donkere maanden zijn begonnen, een uurtje extra om terug te blikken op de week. We kregen een inkijkje in de familieverhoudingen van de Oranjes. Willem-Alexander mocht van oma niet meedoen aan Juul’s amateurtoneel op paleis Soestdijk. Oma had het door, een onpeilbaar gebrek aan acteertalent. Met meel in de mond vergoelijken politici de wanprestatie van het koningspaar. En wij, de onderdanen? Wij buitelen verder over elkaar heen. De brute moord in Frankrijk moet meer aandacht zegt Fidan Ekiz, ze is een nestbevuiler zegt een ander. Nederland, niet meer dan het decor van een grotesk kooigevecht van 17 miljoen virologen. Ik zeg, stop de lockdown. De humanitaire schade door sociale media is vele malen groter dan de pandemie. Eén wintertijd geen Facebook en Twitter en het departement van de geestelijke gezondheid is niet meer nodig. Het goede nieuws is, ik heb 30 jaar verkering.

Begrip, van de dag (5) Mutmensch

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

MUTMENSCH

Precies weet ik het niet, maar ik ‘zit’ ongeveer tien jaar op de sociale media,  een soort van carrière. Heel bijzonder is dat natuurlijk niet, want wie heeft er tegenwoordig geen loopbaan op Facebook of Twitter? Ik typeer me als een nette en gemiddelde gebruiker passend bij sekse en leeftijd. En ondanks mijn leeftijd van bijna een halve eeuw, mag ik stellen dat gedurende deze carrière ik nog nooit zo vaak ben uitgescholden ben. Het hoort erbij.

De eerste discussies die me bij zijn gebleven waren die met mensen van het ter ziele gegane Volkskrantblog. Ik kon de ‘kanker’ krijgen als ik met argumenten tegen de PVV aankwam. Wist ik veel dat argumenten bij veel Wildersadepten niet getolereerd werden. Later op Twitter ben ik ze vaker tegengekomen en was ik een multiculti, lid van de Linksche Kerk of wat het summum in die kringen schijnt te zijn: Gutmensch, een omgekeerde geuzennaam. Maar PVV-ers hebben niet het alleenrecht om in vrijheid te schelden. Tijdens verkiezingen kan ik mijn zeer lage waardering voor de PvdD soms niet onder stoelen of banken steken. Prompt wordt ik gevolgd door een hele serie fundamentalistische volgdieren op Twitter die je de meest onaangename zaken toewensen. Meng je je in het Zwarte Pietendebat, ben je racist van het zuiverste water. Kan ik er wat aan doen dat ik in de discussie, opgezet door het Grachtengordelfascisme, vooral veel gevaren en onheuse sentimenten zie? Aan de andere kant als je toentertijd Mauro verdedigde was je weer een allochtonenknuffelaar.

En nu het vluchtelingendebat, crisis zo u wilt? Op politiek niveau bepaalt Wilders de discussie, geen enkele landelijke politicus heeft hierover iets wezenlijks gezegd of de morele richting gegeven. Op de sociale media is het heel zwart-wit en de valse berichtgeving, aan beide kant van het debat, vallen op. Moet ik er wat van vinden? Een genuanceerde mening is al reden voor scheldkanonnades, of je bent een Gutmensch of een racist. Een genuanceerde mening wordt niet gepruimd. Zal ik het morgen eens proberen? Als MUTMENSCH!!!! Och misschien heb ik het dan wel over voetbal of over de verdwenen woorden uit de dikke Van Dale. Zal Gutmensch er trouwens al in staan? Mutmensch in ieder geval niet.

Wie wordt ‘Barbertje van Haren’

/ sprakeloosid / 6 reacties

Je kunt ze met de haren erbij slepen, alle potentiële schuldigen van het echec in Haren op 21 september 2012. Een feestje dat nooit een feestje mocht worden waarbij vele blindgangers toch de trein namen om massaal te bewijzen dat de mens het niveau van de Neanderthaler amper ontstegen is. In een positieve bui zou je kunnen zeggen, dat in ieder mens nog wel een beetje Neanderthaler schuil gaat. Soms ontpopt zich dat zoals gisteravond in Haren, een horde opgekropt testosteron dat even met zichzelf aan de haal gaat. Ik vind dat te gemakkelijk. Zoiets is te billijken op een plaatselijke kermis, waar gevochten wordt om de lokale schone. De toestand in Haren gaat verder, veel verder. En zoals te doen gebruikelijk is, moet er, nadat de wonden gelikt zijn, een schuldige worden aangewezen. Barbertje moet hangen. Laten we ze de revue eens passeren.

Meisje Merthe

Natuurlijk begint het met het wel of niet aanvinken van een hokje, het verschil of een feest publiek wordt of particulier blijft. Maar als ieder vinkje dat vergeten wordt tot Harense toestanden moet leiden, dan zou de wereld al vergaan zijn sinds de komst van de ‘vinkjes’. Hoe vaak vergeet een mens geen vinkje op zijn werk of op de vele formulieren. Ik heb te doen met het arme kind. Ze wilde een feestje vieren om afscheid te nemen van haar bakvissen-bestaan. Met haar ‘sweet-sixteen-party’ mocht ze ruiken aan het grote mensen bestaan. Dat is inmiddels gelukt.

Sociale Media

Ontegenzeggelijk mag verondersteld worden dat zonder de sociale media de ‘feestboodschap’ niet zo’n vlucht zou hebben genomen. In vroeger tijden had je de uitnodiging moeten kopiëren, bijvoorbeeld 30.000 maal. Ik heb het dan nog niet eens over de kosten van de postzegels. Eén druk op de knop is tegenwoordig voldoende om in een split-second je gasten over de hele wereld uit te nodigen. Maar geen ‘haar’ op mijn hoofd die mij zou bewegen richting het Groningse plaatsje te gaan, om bij een onbekende puber een feestje te vieren. Of ligt dat nu aan mijn terughoudendheid? Ik vind dat je behoorlijk achterlijk bent om in overweging te nemen te gaan kijken als ramptoerist, laat staan de catastrofe aan te wakkeren.

‘Oude’ Media

Ik geef toe, de media is de laatste decennia niet het toppunt van ethisch handelen. Nieuws is handel, een snel nieuws is zelfs goede handel. Om zo actueel mogelijk te berichten over het wel en wee in de wereld, dus ook in Haren, blijft echter wel de taak van die media. Ze moeten verslag doen van gebeurtenissen die het publiek blijkbaar graag wil zien of horen. In de loop van de week werd het duidelijk dat er zich iets zou kunnen ontpoppen in Haren. Dat is nieuws en moet dus gemeld worden. De dynamiek die volgt, kan de media niet kwalijk worden genomen, hoe walgelijk hijgerig ze ook zijn.

‘Burgemeester Bats en zijn gemeente’

Ik kan burgemeester Bats nu al verzekeren, de onderste steen moet boven komen en aan zijn zetel zal geschud worden. De beste man en zijn ambtenaren zijn ongewild partner geworden van een dynamiek die niet past in het ‘Wassenaar van Noorden’. Ze konden geen nee zeggen tegen de ongewenste rolverdeling en natuurlijk moet je als burgemeester dan de pers te woord staan om maatregelen aan te kondigen en je burgers geruststellen. Een feesttent bouwen misschien? Dat helpt volgens mij amper, de geest was al uit de fles. Bovendien zijn houseparty’s en voetbalwedstrijden altijd de garantie dat gericht vermaak de gemoederen doet sussen? Hoek van Holland ligt nog vers in het geheugen. Preventief is in ieder geval de politie en ME opgetrommeld.

Hermandad

Hoeveel uniformen heb je nodig om de boel te sussen en met welke instructies? Er zullen best protocollen zijn en ik ga uit van een goede training in preventief handelen, ook van de politie. Maar er is nu eenmaal een categorie mensen, ook de avond in Haren, die een waas voor hun ogen krijgen bij het zien van het publieke gezag en hulpverleners. Zij hebben niet begrepen dat wij als Nederlanders hebben besloten dat het monopolie voor geweld slechts bij deze instantie ligt en niet bij de groeiende groep randdebielen in onze maatschappij. Dus bij escalatie is niet de politie de schuldige, maar het leger schorem. En hoever moet je gaan in je geweldsinstructie, wanneer moeten er rubberen kogels komen, en het waterkanon? Wanneer moet je met scherp schieten? Wanneer is het geweld proportioneel. Wanneer doe je het goed als politie?

Sociologisch maatschappelijke achtergrond

Dit soort toestanden zijn met geen mogelijkheid te vergelijken met de rellen in de buitenwijken van Parijs of de wijdverbreide plunderingen in de City of Londen van 2011. Als er nu alleen Tokkies uit achterstandswijken uit het hele land waren gekomen om ‘de poen uit Haren’ te treiteren dan was er een motief. Of als het louter kansarmen betreft die een waas voor hun ogen krijgen bij het horen van alleen de naam Merthe, omdat deze niet voorkomt in hun Vogelaarwijk, dan kunnen we beginnen met het zoeken van een verklaring. Niets van dit alles, want naast mogelijk een kern van Hooligans van FC Groningen, zal menig VWO leerling uit de omgeving en nette HAVO meisjes aanwezig zijn geweest om te ‘feesten’. Overigens, over sociologische prietpraat gesproken, ik heb nog geen tweet van ome Geert gelezen over het blanke tuig. Waar moeten we ze naar toe verbannen?

Nee, een verklaring heb ik niet of we moeten spreken van degeneratie van een volk. Zover wil ik voorlopig niet gaan, maar in mijn hoofd blijft wel iets hangen. De woorden van Jan Jaap van der Wal in Dit was het nieuws: JULLIE MOGEN NIET MEER MEEDOEN! GEWOON NIET MEER MEEDOEN. Totdat er een oplossing is gevonden voor het probleem. Dan hoeven we tenminste niet te zoeken naar een schuldige, want die zijn duidelijk aan te wijzen.

Kakelkrant van Sprakeloos 6: Vrouw met de 3 borsten, nu op Twitter

/ sprakeloosid / 18 reacties

 

Het moet me van het hart, na een momentje van relevatie ten aanzien van Twitter en andere sociale media. Een klein momentje maar hoor, want sinds een half jaar, geen dag zonder, met uitzondering van de vakantie. De paar minuten van inkeer bracht mij terug naar afgelopen week en het Pukkelpopgebeuren. Ik kwam er achter door een beetje oplettendheid op Twitter. In no time was de timeline een en al pukkelpop. Het kon niet missen. Toen had ik al zoiets, raar eigenlijk. Half Nederland lijkt mee te lijden of misschien wel te genieten. Hoe het met onze Zuiderburen is, kan ik niet zeggen, maar ongetwijfeld niet veel anders.

Genieten, lees ik dat goed? Ja, dat leest u goed. Want naast een ongeëvenaarde hoeveelheid repeteertweets van het nieuws, komen meteen de ‘ach’ en ‘wee’ tweets, alsof we er zelf bij zijn.’Heb je het gelezen van #pp11? ‘Eruggg hè? Ja, heel errugg. Een soort wedstrijd wie het meeste medeleven kan tonen. Dan komen de discussies op gang hoeveel doden en van welke betrouwbare bron is geraadpleegd. Wie geen kaartje had voor het popfestival, kan de volgende dag op school in ieder geval alle ins en outs ‘waarheidsgetrouw’ doorkleppen. Hoewel ik het nut van de sociale media niet wil onderschatten, krijg ik ook een vieze smaak in de mond.

Het is botweg virtueel ramptoerisme en doet me denken aan het rariteitenkabinet heel vroeger op de kermis, kijken naar de vrouw met de drie borsten of andere mismaakten à la Quasi Modo. Een ranzige nieuwsgierigheid die mensen drijft naar het leed van de ander te kijken. Opwinding en afkeer wisselen elkaar in een ongelooflijk tempo af. Het kan allemaal met de sociale media.

Ook ik ben verslaafd aan nieuws blijkbaar en zal mezelf niet boven de flow op twitter stellen. Ik zal zeker geen vergelijk maken met andere rampen en gebeurtenissen die niet op de sociale media terechtkomen en daardoor minder belangrijk lijken. Ik verbaas me alleen, ben even sprakeloos, heel even maar en daarna kakel ik gewoon weer mee.

Lees ook hierover in de volgende link.

ACTIE HAPPY TEETH VOOR SOMALIË/ Een biertje voor een smile

/ sprakeloosid / 8 reacties

 

Onlangs kreeg ik via het nieuws mee dat de Zuidpool pinguïn die in Nieuw Zeeland was aangespoeld voor het lieve sommetje van €18.000, – teruggebracht wordt naar zijn eigen habitas. De pinguïn kreeg de naam Happy Feet mee. Ik heb er niets op tegen, maar het is raar als tegelijkertijd een actie wordt gehouden voor de Hoorn van Afrika met onder andere Somalië. Wat zou er allemaal wel niet gedaan kunnen worden voor mensen, mensen in nood. Ik schreef er onlangs een verhaaltje over. Zie ook onder aan deze pagina.

Ik dacht in een tijd van sociale media (Twitter, Facebook en bloggen) moet het een sterveling als mij toch lukken om ook €18.000, – bij elkaar te sprokkelen, nu voor de nieuwste actie van giro 555. Het kan toch niet zo zijn dat we met dat we met zijn allen vertederd een pinguïn volgen, maar de helaas zoveelste actie voor mensen in nood de andere kant opkijken.

Uitgangspunt is €18.000, – . Of dit het daadwerkelijke bedrag is weet ik niet. Als een ieder nu eens 1% van dit enorme bedrag voor zijn rekening neemt. Dit is nog veel namelijk €180, -. Met die 180 als uitgangspunt vraag ik alle mensen die dit lezen 180 centen te storten op een zojuist geopende privérekening speciaal voor dit doel. Ik heb dus 10.000 giften nodig van €1,80 (het mag natuurlijk meer zijn)

€1,80 ofwel het equivalent van een biertje voor Somalië.

DUS:

*

1. Ik moest mijn eigen naam gebruiken omdat ik anders niet zo snel een aparte rekening kon openen. Voordeel is dat dit wel een stukje transparantie geeft.

2. Ik zal iedere dag in de loop van de avond, mogelijk voorzien van afdrukken van de rekeningafschriften via internetbankieren (als me dit technisch lukt) een verslag doen van de voortgang (of juist de afwezigheid van enige voortgang.

3. Ik heb geen speciale toestemming of vergunningen gevraagd om mijn expiriment op te starten. Eens per week stort ik uiteraard de binnengekomen gelden op giro 555.

4. Ik zal deze rekening 180 beschikbaar stellen, dus tot en met 31 januari 2012.

VOORTGANG:

 

Zaterdag 6 augustus 2011

Al meerdere toezeggingen en één duidelijke afwijzing van de actie. Dat is jammer maar wel duidelijk. De toezeggingen ten spijt, maar praatjes vullen geen gaatjes, daarmee zeggende dat de teller nog steeds op slechts twee donaties staat.

Zondag 7 augustus 2011

Groffer geschut is inmiddels ingezet, bij ieder doelpunt van Feyenoord betaal ik een fictief biertje aan ‘Happy Teeth. Dus gisteravond €3,60 en ik minderde vandaag al sigaretten roken. Vijf sigaretten levert zomaar €1,80 op. Maar volgers buiten de huiselijke kring, hoe maar. De stand is derhalve slechts €10,20. Kom op zeg.

HET VERHAAL VAN HAPPY FEET & HAPPY TEETH  (eerder verschenen op mijn blog)

De blik is leeg, de maag rammelt niet eens meer van de honger. Xayaad loopt al dagen met de stroom mee. Op haar rug haar eerst geborene, Fuaad. Trots was ze en is ze nog steeds. Ze durft amper te kijken, achter op haar rug. Bolle ogen, ondervoed, maar eventjes stil gelukkig. Ze loopt met een aantal familieleden en andere dorpsgenoten door het zand van de hete woestijn. Ze weet dat Allah met alle korrels in de woestijn een betekenis heeft. ‘Maar zand kun je niet eten.’ Dit kan niet het leven zijn, zoals het bedoeld is. Ze wil het uitschreeuwen, maar het kost haar te veel om er alleen al aan te denken. En wie zal haar krachteloze schreeuw horen.

In de grote kolonie komt een ei uit. Een groot ei. Het is koud, maar het geeft niet. Het ‘ei’ is niet alleen, vele andere eieren zijn ook tot pinguin verworden. Het voormalige ei, eet vis, leert zwemmen en duiken en is enthousiast, zonder te weten waarom. Pinguins weten namelijk niet zoveel, ze leven, eten, zwemmen, paren, kortom zijn pinguïn. En of het nu maandag, dinsdag of zondag is dat weet een pinguïn niet. Een jonge pinguïn duikt, eten en zwemt. Maar soms te ver.

De apathische rij komt aan bij het beloofde land, nog maar hongerige mensen uit andere streken klitten bijeen. Het gerucht gaat dat hier water, voedsel en medicijnen zijn. Het kan Xayaad niet veel meer schelen. Ze gaat zitten, daar waar ze niet meer verder kan en legt Fuaad aan haar al dagen lege borsten. Ze weet dat het niet helpt, maar misschien houdt hij op met het aanhoudende gejammer dat haar meer pijn doet dan al haar ingewanden. Misschien.

Voormalig ei zwemt en zwemt, er lijkt geen eind aan te komen, maar ineens is er toch land met heel veel sneeuw. Het ei weet niet wat sneeuw is, maar voelt instinctief aan dat het moet drinken. Het ei weet ook niet wat zand is. Het ei is een kleine pinguïn, ze weten niet wat sneeuw of zand is, laat staan het verschil tussen beide. Het ei is moe en voelt zich niet goed, helemaal niet goed.

Xayaad hoeft niet meer te lopen, ze is er niet blij om. Ze vindt er eigenlijk niets van. Fuaad heeft een beetje vocht gekregen en om haar heen zijn vreemde mensen met camera’s die haar en alle anderen om haar heen filmen. Van heel dicht bij hebben ze haar zoon gefilmd. Hij keek in de camera met dezelfde holle ogen die Xayaad al dagen ziet, of ze haar zoon nu aankijkt of niet. Ze begrijpt het niet, ze wacht en wacht.

Het ei wordt omgedoopt tot Happy Feet, want mensen hebben haar gevonden. Happy Feet weet niet wat mensen zijn, ze is immers een pinguïn, ze hapt naar de handen die haar proberen te bereiken, maar het is vruchteloos. De handen zijn sterker en zij heeft veel pijn, want ze heeft haar maag vol sneeuw, zand of wat het ook moge zijn, dat weten pinguïns namelijk niet. Happy Feet weet niet dat hij geopereerd wordt, dat hij verzorgd wordt en wereldnieuws is. Happy Feet is immers een pinguïn, een voormalig ei met een mag die vol zand, of sneeuw zat. Ze weet het niet. Ze krijgt veel vis en wordt gefotografeerd.

Een witte mevrouw benadert Xayaad en stelt haar vragen. Ze begrijpt de mevrouw niet,  maar een andere mevrouw spreekt wel haar taal. Eigenlijk begrijpt ze die mevrouw ook niet, maar ze showt Fuaad en zegt verder niet. Ze doet haar lippen van elkaar en laat haar tanden zien. Grote witte tanden in een hol gezicht. Ze weet het niet. Ze lacht niet eens, ze kijkt met haar mond open. De witte mevrouw pakt haar zoon op en kijkt zorgelijk. De witte tanden staan roerloos in een dof gezicht. Het zijn geen Happy Teeth, maar Xayaad weet het niet.

Er is veel drukte om Happy Feet, ze weet het niet. Ze heeft geen sterallures, ze is immers een pinguïn. Een pinguïn die terug mag naar de andere eieren. Dat kost 18000 dollar en dat is veel, heel veel geld. Happy Feet weet niet of dat veel is, ze weet zelfs niet wat dollars zijn, maar ze voelt zich goed, ze is sterk en is wereldnieuws, het staat in alle kranten. Pinguïns lezen niet, ze eten, paren en zwemmen hopelijk de goede kant op, voor 18000 dollar en misschien ook wel niet voor datzelfde bedrag.

De witte mevrouw heeft het warm en zwaait met een stuk papier, een krant dat hete lucht maakt. Op de krant een pinguïn. Xayaad weet niet wat pinguïns zijn, ze kan ook niet lezen en dat is soms maar goed ook.

 

Maatschappelijk autisme of autismisering van de maatschappij.

/ sprakeloosid / 9 reacties

En iedereen heeft tegenwoordig maar wat om niet naar zichzelf hoeven te kijken.’

‘Het ligt aan de ouders dat al die kinderen op school niet meer mee kunnen en afwijkend gedrag vertonen.’

‘De scholen deugen niet, de zorg deugd niet, dus vind je het gek dat we massaal ADHD-ers creëren en de pdd-nossers als paddenstoelen uit de maatschappelijke drek schieten, of eigenlijk er weer in terugschieten.’

 

Om in de complexiteit van het leven enige simpelheid te geven, probeer ik mezelf wel eens te voorzien van een denkmodelletje. Een theorie mag je het niet noemen volgens de wetenschappelijke standaarden. Dat hoeft ook niet, want ik besef terdege dat er geen onderzoek aan vooraf is gegaan en het onderstaande slechts gebaseerd is op mijn eigen indrukken en subjectieve waarneming. Aan de andere kant heb ik voldoende zelfvertrouwen om te beseffen dat ik niet gek ben.

Sinds de jaren negentig stuiteren de ADHD-ers van de schoolpleinen, in het uitgaansleven en verder de maatschappij in. Sommigen hebben een vrolijke, aantrekkelijke stuiter, anderen hebben het stuiteren nog niet echt onder de knie en zijn een last voor zich zelf en anderen. En vooral dat laatste brengt negatieve ontwikkelingservaringen met zich mee, die mogelijk ernstiger zijn dan de diagnose ADHD zelf. Je zult maar horen dat je niet zo druk mag zijn, je gedragen moet en een last voor je omgeving bent. De negatieve feedback van je omgeving, dag in dag uit, leidt tot meer problemen bij veel ADHD-ers dan de ADHD an sich. Misschien heb ik een beperkte kijk, maar vanuit mijn werk (reclassering) kom ik nogal wat ADHD-ers tegen. ADHD is inmiddels een ingeburgerde term.

Iets ‘moderner’ is ASS (Autisme Spectrum Stoornis) waaronder de meest bekende vormen pdd-nos en Asperger zijn, naast het klassieke autisme uiteraard. Genetisch schijnen ADHD, ASS, maar ook bijvoorbeeld dyslectie broertjes te zijn. Of zusjes zo u wilt.

‘En iedereen die niet mee kan krijgt tegenwoordig maar het predicaat pdd-nos. Lekker gemakkelijk.’

En ik beweer dat het aantal pdd-nossers nog een tijdje zal doorstijgen en dat het helemaal niet zo gemakkelijk is.

In dit betoog richt ik me op de ASS-problematiek, maar even zo goed mag u daarvoor ADHD invullen. De ASS diagnose komt voor bij mensen met een pervasieve ontwikkelingsstoornis. In gewone mensentaal kan hierover ook heel veel gezegd worden maar ik verwijs gemakshalve maar even naar de legio informatie op internet.

 

Mijn stelling is dat ASS problematiek in de komende tijd alleen nog maar toeneemt, in kwantiteit maar ook in intensiteit met grote maatschappelijke gevolgen.

De maatschappij als geheel en de ontwikkelingen daarbinnen, zijn in mijn optiek de oorzaak. Het is inherent aan het leven in de moderne maatschappij dat ASS problematiek wel toe moet nemen.

Randvoorwaarden om deze stelling te kunnen verdedigen:

1. Ik ga uit dat de genetische samenstelling van de moderne mens niet anders is dan  vijftig jaar geleden. De genetische kwetsbaarheid zal zeker nog op een zelfde wijze worden overgeleverd van ouder op kind. Of dat via de vader gaat (aanvankelijke theorie) of net zo goed door de genen van moeder (meer recente inzichten), doet daarbij niet zoveel ter zake.

2. Ik ben me ervan bewust dat de diagnostiek zich aan het verfijnen is en dat men gemakkelijker in staat is om de diagnose binnen het autisme spectrum te kunnen stellen. Ook besef ik dat de diagnostiek aan mode onderhevig is en dat de psychiatrische wetenschap nog verre van volmaakt is.

3. Er in mijn optiek geen schuldige is voor de autistenexplosie. Het zijn niet de ouders, de school of de zorg die met een beschuldigende vinger kunnen worden aangewezen. Het is de maatschappij als geheel die de tendensen in zich heeft van ‘autismisering’.

Ouders, school en zorginstanties maken immers integraal onderdeel uit van de maatschappij en worden daarom gelijkertijd zelf gevormd door die maatschappij, maar zijn tevens op hun beurt vormend voor de maatschappij als geheel. Sterker nog, beide ontwikkelingen versterken elkaar.

Op de functie van het onderwijs zal ik nog apart terugkomen als voorbeeld van één van de maatschappelijke tendensen die autismisering van de maatschappij bevorderen.

Twee hoofdoorzaken van de autismisering in de moderne westerse maatschappij.

  1. Opkomst van een scala aan nieuwe communicatiemiddelen.
  2. Feminisering van het onderwijs (Hierbij wordt het onderwijs als voorbeeld gegeven voor misschien wel een algemene tendens van feminisering. Ik gebruik dit voorbeeld omdat het voor mij tastbaar is. De feminisering van de maatschappij heeft nog net zoveel tegenargumenten in het dagelijkse leven, dat ik me afvraag of die stelling al hard gemaakt kan worden.)

Nieuwe communicatiemiddelen

Hoe oud moet je zijn om als opa versleten te worden? Een opa die niet meer met de tijd mee kan en gaat zitten mopperen op allerlei noviteiten en moderne uitvindingen? Het antwoord blijf ik schuldig, maar ik constateer op 44 jarige leeftijd een groot verschil met pakweg twintig jaar geleden. De computer was nog iets voor nerds en de PC was voor de wat rijkere student die het nog hoofdzakelijk gebruikte als een uitgebreide tekstverwerker. De mobiele telefoon was tot diep in de jaren negentig een lacherig attribuut dat door patsers gebruikt werd. Internet leek in 1990 voor de meesten nog iets dat bestond in SF-series of hooguit de CIA kon van de ene naar de andere computer. Ik hoef de mogelijkheden die tv, telefoon en computer in het hedendaagse huishouden bieden niet eens op te sommen. Ik neem aan dat ze genoegzaam bekend zijn. Sterker nog, ze zijn op die manier ingeburgerd dat het vanzelfsprekende grootheden zijn geworden in het moderne leven waarbuiten we niet meer kunnen. Naast de verdiensten die de apparaten ieder op zich hebben, benoem ik ook nog maar eens hun onderlinge uitwisselbaarheid. De nieuwe communicatiemiddelen maken het leven sneller en beter? Of om met Youp van ’t Hek te spreken hoger, harder en hyper. (bijbehorende youtubefilmpje is niet meer te vinden door mij, helaas)

De relatie met de ASS problematiek

De prikkelgevoelheid bij mensen met ASS problematiek is groter dan bij de gemiddelde mens. Ze hebben meer tijd nodig om communicatief te schakelen en zullen de plank in het dagelijkse leven sneller misslaan. *

Hieperdepiep en dan komen de nieuwe communicatiemiddelen. Telefoneren wordt gemakkelijker dan naar een vriend fietsen, de computer geeft een scala aan chatmogelijkheden met vrienden. Sterker nog, nieuwe vrienden worden over de hele wereld gevonden. Mensen met een communicatief smetje hebben nieuwe mogelijkheden.

Maar de kans is echter groot dat zij zich gaan verschuilen achter de nieuwe communicatiemiddelen. De computer geeft een gevoel van communiceren, maar de communicatie thuis, in de buurt, school of werk wordt alleen maar moeilijker. Ik heb het dan over dagelijks menselijk contact met alle verbale, maar bovenal non-verbale communicatie. De non-verbale interpretaties bij mensen met ASS problematiek is bijna spreekwoordelijk een ramp. Kijkt iemand boos, is iemand verdrietig of juist blij? De computer, de mobiel of Xbox vertelt het niet, of in ieder geval niet zoals in reallife. Het is ook niet, of de mobiel, of de tv, of de computer die een belangrijke bijdrage leveren aan de ASS epidemie, maar de massiviteit van de communicatiemiddelen.

De massiviteit ervan bemoeilijkt een leerproces bij mensen met minder communicatieve vaardigheden. Bovendien vervormt het de communicatie ook bij mensen zonder diagnose. Ik hoef maar te wijzen op de scheldpartijen op het internet bij ogenschijnlijk ‘gezonde’ mensen. De anonimiteit van de nieuwe communicatiemiddelen brengt een verharding met zich mee, die door velen als negatief wordt gezien, maar voor mensen met ASS gevoeligheid mogelijk helemaal een ondoordringbaar woud wordt van communicatieve gedragingen. Het is dan weliswaar veilig te hanteren, maar de barrière om te schakelen naar het echte leven wordt alleen maar groter en moeilijker.

De toch al prikkelgevoelige ASS-er (of ADHD-er) krijgt steeds meer prikkels te verduren en steeds vaker zullen kinderen, maar ook in toenemende mate volwassenen ‘afhaken’ of beter gezegd op hun eigen wijze de hoeveelheid prikkels pareren. Dat kan externaliserend zijn bij ADHD-ers en bij een deel van de pdd-nossers, met alle negatieve maatschappelijke gevolgen van dien voor school, werk en het sociale leven. Maar ook ASS-ers met een internaliserende ‘oplossing’ zoals angst en depressieve gevoelens, kunnen op deze wijze gemakkelijk in een sociaal isolement geraken.

De nieuwe communicatiemiddelen geven weliswaar een gevoel van communicatie, die op andere fronten verloren dreigt te gaan, ook bij mensen en kinderen die twintig jaar geleden niet eens zo’n diagnose zouden hebben gekregen. Er waren immers niet zulke grote problemen bij de meesten, want ze werden nog veel vaker gedwongen om de dagelijkse omgang met communicatieve vaardigheden te trainen. Goed, sommigen waren misschien een beetje vreemd, maar och iedereen heeft wel eens wat. **

Schuldigen

In mijn betoog begon ik met een paar gemeenplaatsen, die het schuldige vingertje wijzen naar ouders, onderwijs of zorg. Alle drie maken ze immers deel uit van de maatschappij die ze mede vormen, maar ook op haar beurt is de maatschappij sterk vormend voor ouders, onderwijs en zorg.

Ook ouders moeten zich handhaven met nieuwe communicatiemiddelen zowel in het privéleven, maar ook op het werk. Ook als 44 jarige wordt van je verwacht mee te gaan met de eisen van de tijd. Ook als ouder wordt je begeesterd door de mogelijkheden van internetwinkelen, chatcontacten en bloggen. Ik noem speciaal ook bloggen, want inmiddels begrijp ik dat juist bloggen voor de oudere jeugd is, dus zo van rond de veertig, want andere multimediale mogelijkheden zijn bij nog jeugdigen veel belangrijker. (Facebook, hyves, twitteren etc.) Ook ouders zijn kinderen van hun tijd.

Dit zelfde geldt voor scholen, waarbij de nieuwe media vooral aangemoedigd worden. Het onderwijsaanbod is voor een belangrijk deel gestoeld op de nieuwe media, waarbij de vakleerkracht in toenemende mate de functie van begeleider krijgt. Ook hier verandert de communicatie tussen leerkrachten en leerlingen, vaak ongewild, of in ieder geval tot groot verdriet van veel leerkrachten. Kinderen worden grootgebracht met een onderwijssysteem waarbij aan de ene kant de sociale vaardigheden een belangrijke rol spelen, maar de communicatie van het leerproces voor een belangrijk deel loopt via de moderne communicatiemiddelen.

Dan de zorg, de opvang voor al die kinderen en volwassenen, waarmee het mis gaat. Hier is het systeemdenken, gebaseerd op de nieuwe communicatiemiddelen mogelijk nog wel het grootst. Steeds meer diagnostiek, logistiek en zorgcontacten gaan via de moderne middelen. En dan niet alleen tussen cliënten en hulpverleners, maar ook tussen collega’s en collega-instellingen. Steeds vaker worden ogenschijnlijk logische zaken geprotocoliseerd en inzichtelijk gemaakt en worden indicaties gesteld door mensen die geen contact hebben met de cliënt. Het hele zorgsysteem heeft een autismiserende werking in zichzelf. We noemen het vaak verzuchtend die bureaucratie. En op de keeper beschouwd heeft bureaucratie in zich dat er veel miscommunicatie is en in ieder geval de cliënt bij veel hulpverleners, noodgedwongen niet meer centraal staat. Het zijn de eisen van productieverhoging en verbeteringen, die zogenaamd mogelijk zijn geworden door onder andere de nieuwe communicatiemiddelen. Veel hulpverleners willen wel anders, maar worden door het zorgsysteem, dus ook naar wensen van ‘de maatschappij’, gedwongen in dit systeem te werken. In plaats van een goed gesprek van mens tot mens, moet een cliënt van meet af aan een hulpvraag formuleren. Dat is lekker als je communicatief net iets minder bent.

Ouders, school en zorg zijn niet de schuldigen, zeker niet, maar ze dragen wel een steentje bij aan de verdere autismisering.

 

De positie van het onderwijs

Het onderwijs wil ik heel kort even aanstippen, niet omdat deze sector meer schuldig is aan het door mij bedachte begrip autismisering, maar omdat het als voorbeeld exemplarisch is. De sociale vaardigheden en zelfwerkzaamheid van leerlingen worden in toenemende mate centraal gesteld. Kennis is ondergeschikt gemaakt aan ‘leren leren’ en samenwerking lijkt steeds belangrijker te worden. De noodzakelijke ‘ouderwetse’ schoolstructuur komt daarmee in het gedrang.

Structuur die als zeer wezenlijk wordt gezien voor opgroeiende kinderen en waarbij de noodzaak voor de onrijpe jongenshersens nog groter is dan voor meisjes. Tel daarbij op dat de relatieve vrijheid *** binnen het onderwijs en de verplichte hoeveelheid keuzes die er gemaakt moeten worden, terwijl kinderen daar vaak nog helemaal niet rijp voor zijn.

De onzekerheden die het onderwijssysteem met zich meebrengt, geldt voor jongens en meisjes. De manier waarop gereageerd wordt, is echter wezenlijk verschillend. Ik ga in dit deel van mijn betoog geen psychologische wetenschap beoefenen, maar hanteer slechts een aantal algemeenheden.

  1. Meisjes zijn over het algemeen sociaal vaardiger, communicatiever en taalvaardiger
  2. Het rijpingsproces bij meisjes komt vroeger op gang. Structuur is voor jongens en meisjes van belang, maar nieuwe inzichten leren dat jongens eigenlijk tot hun vijftiende levensjaar erg gebaat zijn bij structuur.

Het onderwijs biedt dus voor jongens achterstanden die zij eerst niet hadden. (Je zou kunnen zeggen dat het meer voordelen biedt voor meisjes, maar dat zijn relatieve voordelen ten opzichte van jongens, ik denk namelijk dat veel meisjes in een gestructureerde omgeving ook beter zullen presteren) Meer jongens zullen niet mee kunnen komen met de eisen die het onderwijs hen stelt. Frustraties zullen tot reacties leiden bij groepen jongens. Hun gedrag wordt als vervelend ervaren. Ze zijn druk, brutaal en zullen uiteindelijk mogelijk zelfs een psychiatrisch stempel krijgen zoals ADHD of pdd-nos.

Het is een compleet onmogelijke opgave voor reguliere scholen om binnen de bestaande kaders dit probleem te keren, dus kiest men in toenemende mate voor de ‘gemakkelijke’ leerlingen die wel binnen de mal van het onderwijs passen. Het speciaal onderwijs loopt over en meer kinderen zullen onnodig psychiatriseren.

De ‘feminisering’ van het onderwijs wordt verder nog versterkt door de fysieke feminisering van het onderwijzend personeel. De noodzakelijke voorbeeldfunctie voor jongens is veelal afwezig binnen het onderwijs, want hoeveel mannen werken er nog op een basisschool?

Nu wil ik niet meteen pleiten voor gescheiden onderwijs en de jongens- en meisjesscholen propageren. Toch denk ik dat het nog wel eens meer voordelen kan opleveren dan zo op het eerste gezicht gedacht wordt. Ook wil ik de voorsprong van meisjes en vrouwen niet dwarsbomen na jaren van mannenoverheersing. Het baart mij echter zorgen. Wat moet de samenleving doen met kuddes testosteron dat maatschappelijk niet mee kan (of mag) doen in die maatschappij. Als je dan in ogenschouw neemt dat ik hierbij uit ga dat jongens niet dommer zijn geworden dan veertig jaar geleden, dan is de kans op een significante stijging van maatschappelijke testosteronexplosies niet onaanzienlijk.

Conclusie

Maatschappelijke tendensen zorgen voor meer problemen bij kwetsbare groepen zoals ADHD-ers en/of ASS-ers omdat het aantal prikkels toeneemt, de eisen hoger worden en de aard van de communicatie snel veranderd. Schuldigen hiervoor zijn niet aan te wijzen, zoals wel eens gemakzuchtig wordt gedaan ten aanzien van verwennende ouders, een zachtaardig onderwijssysteem of falende hulpverlening. Het is juist de mix, je zou het maatschappelijk autisme kunnen noemen, van allerlei elkaar versterkende ontwikkelingen die zorgen voor een explosieve toename van ADHD-ers en ASS-ers. Dus het toenemende maatschappelijke autisme zorgt voor verdere autismisering van de maatschappij.

Tijdens het plaatsen van dit stukje op 30 maart 2011, verschenen op mijn Twitteraccount twee interessante stukjes.

1. Meisjes veel vaker met ASS-problematiek dan werd aangenomen

2. ADHD is geen modegrill

Dit blog is al een herplaatsing van februari 2009 op het volkskrantblog.

* Ik besef dat de kwalificaties die behoren bij mensen met de diagnose ASS er uitgebreidere beschrijvingen bestaan en dat niet iedere ASS-er aan alle kwalificaties behoeft te voldoen of in ieder geval niet in dezelfde mate. Objectieve maatstaven voor een ieder, ook zonder de diagnose, leert dat bij de lijst van kenmerken een ieder er wel een paar kenmerken in meer of mindere mate op zichzelf kan betrekken. Ten behoeve van het betoog zal ik geen college houden over ASS problematiek of het DSM 4 gaan citeren.

** Ik wil niet de indruk wekken dat er met betrekking tot ASS problematiek helemaal geen problemen waren. Ook wil ik de sociale problemen in de jeugd van mensen die op latere leeftijd een diagnose ASS hebben gekregen niet bagatelliseren. Aan de andere kant heb ik ook vaak genoeg mensen gehoord, of er over gelezen, dat zij zich wel anders voelden, maar pas op latere leeftijd pas in de problemen zijn gekomen. Dat kan liggen aan een nieuwe ontwikkelings- of levensfase, maar evenzo goed aan de communicatieve eisen van de hedendaagse samenleving.

*** Het laatste wat ik wil beweren is dat de gemiddelde school een kweekvijver is voor vrijheid blijheid, zo u wilt, een anarchistische broedplaats is. Ik wil vooral duidelijk maken dat er veel meer ruimte is voor persoonlijke ontwikkeling en planning die door jonge kinderen vooral veel ruis en onzekerheden oproepen.

 

Uitgelezen en meer willen lezen, dat kan: Dit stuk is gebaseerd op eigen ervaringen privé en in werksfeer. Met name is de kritische blik versterkt door zeer negatieve ervaringen met de jeugdhulpverlening. Die frustraties schrijven we weg om een ander blog (waar dit stuk ook op staat) volg de link