Salland

Plaatjes en Kletspraatjes: Vagevuursweg?

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Bij het begin van de wandeling werd ik meteen aan het denken gezet. Wat is de reden dat een straat ‘Vagevuursweg’ heet? Wat is er in het verleden gebeurd, welke lugubere of misschien wel spirituele verhalen liggen ten grondslag aan deze naamgeving? Mocht iemand het weten schroom niet mij deelgenoot te maken. De weg was niet zo lang en al snel dook ik de bossen in en de hemelse geuren van natte sparren en dennen kwamen me tegemoet. Zou dat het zijn, als je de in het vagevuur bent geweest, dan wandel je met een goed gemoed de hemelse geuren in van het bos? Ik kan het me haast niet voorstellen, temeer ik heerlijk liep en zeker drie kilometer lang niemand tegenkwam. Ik zal toch niet alleen in de hemel zijn? Ik ben gewoon van katholieke huize, dus daar geloven we niet in.

Ik had gisteren besloten om weer eens een wandeling in de buurt waar ik ben opgegroeid te maken. Toen ik mijn moeder deelgenoot maakte van mijn voornemen, zei ze: ,,In Nieuw-Heeten woonden een oom en tante van mij, ik heb er wel eens gelogeerd. Er moet nog ergens een schuur zijn waar zij onderduikers verborgen in de bossen. De zus van mijn opa was getrouwd met Hullegie. En daar waar ik de naam van de straatnaam Vagevuursweg niet kon achterhalen, was even googelen genoeg om de summiere oorlogsgeschiedenis te achterhalen. De schuur heb ik niet kunnen achterhalen, maar mogelijk liep het Hekk’npad (groene pijl) er niet langs. Ik was wel gebiologeerd door een andere schuur, bouwvallig en verlaten met nog wat resten van landbouwwerktuigen, maar onmiskenbaar na de Tweedewereldoorlog.

Aan de voet van de Sallandse Heuvelrug, of nog mooier, in de uitlopers van de Sallandse Heuvelrug was het goed wandelen. Nieuw-Heeten, ik heb er vroeger wel eens gevoetbald, we wonnen vast altijd met het ‘grote’ ROHDA, maar verder ken ik het eigenlijk niet zo goed. Maar het Hekk’npad heeft dat ruimschoots goed gemaakt. Voor meer foto’s verwijs ik naar mijn Instagram account titiissprakeloos om daarmee nog meer verslingerd te geraken op Salland. Na het vagevuur, de hemelse geuren op de Sprengenberg eindig ik de wandeling maar met het opsteken van een kaarsje voor hen die het kunnen gebruiken.

Plaatjes en Kletspraatjes: LUTTENBERG, mijn blinde vlek

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

En in één keer besef je het, je hebt een blinde vlek. Nu weet ik echt wel dat ik er meer heb, maar dat is omdat ik voor iets te stom ben of geen interesse heb. Zo heb ik een blinde vlek voor de GP met Max Verstappen, het interesseert me niet; of de werking van een deeltjesversneller…….schiet mij maar lek. Maar het bewustzijn dat ik een echte blinde vlek had voor Luttenberg en de berg met dezelfde naam, was een gekke gewaarwording afgelopen woensdag. Dit  behoeft natuurlijk enige uitleg.

Komt ie. Luttenberg ligt in de gemeente Raalte, de plek waar ik ben opgegroeid. Natuurlijk was ik er wel eens doorgefietst of langsgereden, maar hoe het eruit ziet? Ik weet het niet. Het heeft in ieder geval twee grote campings en het is toeristisch, maar ja, niet voor mij blijkbaar. Ik houd van wandelen dus ik dacht, we moeten ook maar eens in de buurt van mijn eigen roots gaan kuieren.

Luttenberg dus. Bij de verplichte zondagswandeling met mijn ouders kwam ik in Haarle, Lemele, Nijverdal en Holten, maar in Luttenberg? Mijn moeder kon dat ook niet verklaren. In de jaren 70 en 80 waren plaatsgenoten opgewonden als de motorraces op de Luttenbergring plaatsvonden. Ik zag op Studio Sport wel of Jack Middelburg dan wel Wil Hartog gewonnen had. Het boeide me niet.

De Luttenbergring, of een stukje ervan

In het eerste jaar van de middelbare school kwam een dozijn meisjes uit Luttenberg bij me in de klas. Och je was twaalf en toen hadden meisjes nog geen interesse in voetbal, dus wat had je met ze te bespreken? En als je ze en passant eens sprak, dan snoefden ze heel hooghartig over een grot in Luttenberg. Ze waren er trots op concludeerde ik uit hun opgewonden stemmen. Grot of die meisjes, niets bracht mij in beweging om eens op een woensdagmiddag een kijkje te nemen in Luttenberg.

De Lourdesgrot in Luttenberg

Ook qua voetbal was de plaatselijke club een apart verhaal. SDOL speelde in het district Twente, wij van het grote ROHDA Raalte maakte onze doelpunten in het Zwolse competities. Ik heb geloof ik op een zomeravond eenmalig een vriendschappelijke wedstrijd tegen ze gespeeld heb. Ik weet de uitslag niet meer en ook de clubkleuren van SDOL zijn me niet bijgebleven. Op het einde van de middelbare school kwamen de feestjes, ook in Luttenberg. Maar ja, dan was het donker en was er bier. Zo werd ik 18 jaar en vertrok uit Raalte zonder actieve herinneringen aan Luttenberg en haar berg. We kunnen dat een blinde vlek noemen. Blinde vlekken zijn er om in te kleuren, een (ge)zicht te geven. 26 oktober 2022 was het zover

Ik heb de blauwe route rond en over de Luttenberg gelopen. En eerlijk is eerlijk, het was een hele aangename wandeling. Ik heb een aantal mooie foto’s kunnen maken. (zie ook Instagram: account titiissprakeloos) en er was veel ruimte om te reflecteren waarom die blinde vlek.

Nu zou het mooi zijn om na de blauwe route ook de Luttenbergse Horeca te ontdekken, echter mijn moeder stond te wachten in Raalte met een overheerlijke uitsmijter met de eitjes van de kippetjes van oom Ben. Ook heel lekker. De volgende keer bij de gele route zal ik Luttenberg verder ontdekken. Ter compensatie heb ik wel de boodschappen voor die dag bij de plaatselijke Coop gedaan. Zo ben ik dan ook wel weer.

Begrip, van de dag (80) Thank God I’m a countryboy

/ sprakeloosid / 3 reacties

 

THANK GOD I’M A COUNTRYBOY

De lijst van de top 2000 doornemend, en uiteraard luisterend, zie ik bijvoorbeeld dat vanavond tussen 8 en 9 John Denver langskomt. Het is niet zo zeer John Denver die opvalt, maar de titel van het liedje ‘Thank God I’m a countryboy‘. Moet je daar dankbaar voor zijn of is dat een schaamtevolle maatschappelijke status? Ik ben daar niet over uit, dat wil zeggen hoe moet ik mezelf afficheren. Is er in Nederland sowieso nog wel sprake van countryboys en girls? Hooguit in Drenthe schijnt er nog zoiets te zijn als echte stilte en de afwezigheid van lichtvervuiling. En misschien daar ook niet eens.

Er is in veel landen sprake van belangentegenstellingen tussen het centrum en de rest van het land. In Engeland, maar vooral ook Frankrijk is dat heel duidelijk. Recent is dat ook bij de verkiezingen in Polen gebleken, waarbij het conservatieve platteland de vooruitgang lijkt te dwarsbomen dat wil zeggen de ontwikkelingen van Warschau in Europa bemoeilijkt. Ook in Nederland kun je zoiets waarnemen tussen Randstad en de rest van Nederland, waarbij Amsterdam zichzelf als het absolute centrum beschouwd en de ‘provincie’ als iets minderwaardigs ziet. Op de keeper beschouwd is Amsterdam natuurlijk niet meer dan een verzameling Nederlanders van elders die zichzelf etiketteren als ‘echte Amsterdammers’ en neerkijken op hun eigen geboortegrond. De autochtone Amsterdammers wonen of in Almere of Purmerend of komen de stad niet uit, denkend dat de echte wereld ophoudt buiten de stadsgrenzen. Hooguit hebben ze weet van anderen die het Amsterdamse dialect niet machtig zijn. Ze noemen dat een spraakgebrek.

Bestaan er nog echte boerenjongens en -meisjes als binnen tien kilometer een stad, autobaan en vaak ook een treinstation in de buurt is? In de praktijk niet volgens mij, alleen in de hoofden van mensen. En ook ik bezig wel eens de woorden ‘Ik ben maar een eenvoudige boer uit Salland’ waarbij boer toch echt als geuzennaam wordt bedoeld. Toch heb ik nooit op een boerderij gewoond, maar ik weet dat melk niet uit pakken komt. In het dorp waar ik vandaan kom speelde de scheiding boeren en burgers wel. Ik was een burger want niet van de boerderij en ik had last van ‘Roalter Wind’ want als je uit de ‘stad’ kwam, kwam je niet van de boerderij en had je stadse fratsen. Nederland is eigenlijk een groot parklandschap, misschien zou ik moeten zingen ‘Thank God I’m a parksideboy’?