Een zwaluw maakt nog geen zomer, maar het is al wel weer de tweede lenteachtige dag. Wandelweer dus, maar ik ben niet echt iemand van morgenstond, goud in de mond. In tegendeel, om zeven uur klaar wakker op zondag en maar woelen. Dus dan maar met het verkeerde been uit bed en drie uur eerder gaan wandelen dan gepland. Hiervoor moest ik een belofte breken, want mijn zoon zou meewandelen, maar die wilde ik niet om half acht wakker maken in plaats van 10 uur. Dus op tijd was ik al in Renswoude om het Daartselaarsepad te lopen. Rondom de Grebbelinie dus, maar ik ben er nooit echt wezen kijken. Nu weet ik niet of de verdedigingswerken echt goed gefunctioneerd hebben. In de Tweede Wereldoorlog in ieder geval niet, maar dat had vooral ook andere oorzaken.
En zoals de Grebbelinie niet afdoende is gebleken voor de landsverdediging, moet ik vandaag maar afwachten of de wandeling voldoende verdediging zal blijken om mijn humeur te herstellen. Niet wandelen is natuurlijk helemaal geen optie. In die zin is aanval de beste verdediging, zegt men wel eens. Een ik moet zeggen, redelijk verkwikt kwam ik thuis. Op tijd voor de wedstrijd van 12.15 uur. Die kon ik dan weer wel zien. Zo heeft een groot filosoof ooit eens beweert dat ieder nadeel, zijn voordeel heb! Hij had gelijk, maar voor de klojo’s die vanmiddag in Enschede speelden, was aanval niet de beste verdediging en de verdediging was zo lek als een mandje. Geen woorden, maar daden zeggen ze dan. Ik denk maar eens een paar strafwandelingen op de verschillende paden, met klompen en een extra zware rugzak. Het zal ze leren.
Meer klompenpaden van mijn hand op Instagram titiissprakeloos
sprakeloos verhalen 