Geërgerd zal onze nationale prins Carnaval, Geert Wilders, een streep moeten zetten in zijn agenda. Groot stond er voor de dagen 19, 20 en 21 februari: VRIJHOUDEN, Vastelaovond in Jocus Riek. Hij had er zin in, misschien wel met een burka door zijn eigen Venlo schuimen. Want welke nadelen zo’n naar kledingstuk ook heeft, met deze kopvodden kan hij toch ongezien en zonder bewaking lekker losgaan. “Anders losgaan.” verbetert hij zichzelf met een verbeten grijns, want vol trots herinnert hij zich ook dit jaar weer de ene Haagse mediahype na de andere rondom zijn persoontje.
Nu moet hij hard zoeken naar een alternatief voor die dagen, want dan zwaait prins Abbie de scepter over zijn Venlo. Jocus Riek is in handen van een Islamiet, een woestijnbewoner. “Laten we met zijn allen toch eens ff normaal doen.” Zomaar wegblijven zonder goede reden kan niet, want Wilders heeft de wind niet helemaal meer in de zeilen. Het zou gezien worden als lafbekkerij, dus een goed alternatief voor zijn afwezigheid moet worden gevonden.
Stuurs kijkt hij voor zich uit. Hij bijt op zijn lip, plukt aan zijn pruik en tikt met een potlood op het venster van zijn raam. Plots komt er uit het donkere brein een geweldig idee. “Ik zal er dan niet zijn, maar de PVV zal van zich laten horen.” Bij gebrek aan democratie en zeggenschap binnen de PVV, bedenkt Wilders dat hij zijn eigen raad van elf naar Venlo zal sturen, als een gezond Nederlands tegenwicht tegen de tsunami van Moslims. Tegenspraak duldt hij niet en onder de kreet: “Alaaf, Alaaf, we zijn Wilder’s slaaf” zullen ze dansen en hossen. “We zullen die Arabieren eens een poepie laten ruiken.”
sprakeloos verhalen 