Qatar

Plaatjes en kletspraatjes: Mijn revolutionaire daad

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Hoe ga ik mijn revolutionaire hartenkreet verwoorden? Een dilemma want als dit stukje langer dan 1 minuut leestijd heeft, echoot de hartenkreet slechts wat rond in mijn ziel, maar verder leest niemand het? Laten we vooropstellen dat ik van voetbal houdt, maar Qatar kan me gestolen worden. Veel zin heb ik vanavond in de wedstrijd van Feyenoord. Dus om op tijd te eten snel naar de super in de buurt. In mijn geval de Jumbo. Je weet wel die van de gele zak, snelle auto’s en …….en een geheel apathisch niet invoelend reclameteam. O ja, en van de verdenking van witwassen. Goed die reclame dus, heel Nederland is over ze heen gevallen en je denkt, dat zal wel afgelopen zijn!!!!

Bij binnenkomst in de winkel baardman in een hesje, je kan er niet om heen. Ik was verbaasd, hoogst verbaasd. Zal dat alleen hier zien? Eigenlijk moest ik rechtsomkeer maken, maar je weet wel, haast en Feyenoord vanavond op tv………. Even overwoog ik als revolutionaire daad proletarisch te winkelen als revolutionaire tegenactie tegen het onmenselijk kapitalisme.

Zo ben ik niet helaas, dus dan maar in blogje.

In de winkel vang ik tussen twee vakkenvullers het volgende gesprek op:

,,Ik snap het niet dat ze dat van die bouwvakkers bedacht hebben.”

,,Hoezo?”

,,Nou van die 5000 doden in Qatar.”

,, Ach dat zullen ze zo wel niet bedoeld hebben.”

,,Het is wel heel erg dom vind ik.”

Ik: ,,Dat vind ik nu ook, en dan ben jij vakkenvuller en geen directeur.”

We gaan ieder ons weegs. De vakkenvullers verdienen hun grijpstuivers met vakkenvullen, ik ben op tijd met mijn snert uit blik voor Feyenoord en ……we gaan gewoon verder. Wij  wel……met dien verstande dat ik maar een blogje schrijf over de gekte in de wereld te beginnen bij de Jumbo. Hadden ze bij de directeur niet heel veel contanten in huis gevonden? Misschien dat dat maar eens in het fonds moet voor al die Bengaalse arbeiders. En nu maar hopen dat Feyenoord wint!

Seks in Emmen

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Er gaan dagen voorbij dat ik niet aan Emmen denk. Er zijn minder dagen dat ik niet aan voetbal denk en statistisch gezien is het de mythe dat mannen iedere 7 seconden aan seks zouden denken. Nu is deze mythe wetenschappelijk al lang ontkracht, het zou slechts iedere 70 minuten zijn en bij vrouwen slechts een fractie minder vaak. Dat wil dus zeggen dat iedereen, dus ook ik regelmatig aan seks zou denken.

Een week geleden had ik niet kunnen bedenken dat ik dit blogje zou schrijven, maar de afkeuring van de KNVB van de shirtsponsor van FC Emmen zet mij wel aan het denken. De combinatie Emmen, voetbal en seks komt hier bij elkaar. Een blogje is geboren. Het Veendamse bedrijf EasyToys, groothandel in seksspeeltjes, heeft zich opgeworpen als shirtsponsor van FC Emmen. Mijn eerst reactie is ‘goh’. Niet meer, maar ook niet minder.

Bij de afkeuring van dit plan door de KNVB denk ik: ‘goh, wat kleinburgerlijk’. Niet meer, maar ook niet minder. Nu lees ik vanochtend in de krant dat een van de argumenten zou zijn dat kleine kinderen, jonge FC Emmenfans, mogelijk T-shirts gaan dragen met de naam van het bedrijf, EasyToys. Gemakshalve ga ik er van uit dat de opdruk slechts de naam van het bedrijf is en niet een van de producten. Mijn eerste reactie is, ok, daar had ik nog niet aan gedacht. Maar dan gaat mijn denkertje verder.

MAAR wat te denken van de grote wedbedrijven, banken en andere multinationals die al dan niet als shirtsponsor zijn verbonden aan voetbalclubs. Hoe zit het met hun ethiek en de overdracht van normen en waarden naar de kwetsbare kinderziel? Hoe maatschappelijk verantwoordelijk zijn banken, wat zijn de desastreuze gevolgen van wedden voor de mensheid en welke malversaties en georganiseerde misdaad gaat er niet aan vooraf. Ik denk dan, moet ik hierover nadenken en een oordeel vellen?

Maar mijn grijze massa denkt  nog even verder. De koepelorganisatie waaronder de KNVB valt, de internationale bond FIFA, wat is dat ook al weer voor een organisatie? Is het geen publiek geheim dat zij toonaangevend zijn in de internationale maffia? Of is dat weer een van de vele complottheorieën? Een ding is wel duidelijk, zij hebben Qatar aangewezen als gastland voor het WK in 2022. Qatar het land van de moderne slavernij waar we met zijn allen lijdzaam toezien hoe daar het grootste vierjaarlijkse mondiale feest wordt gevierd.. Ik denk dan, ik weet het allemaal niet meer.

Maar wat ik wel weet, als Mr. Average die niets meer weet over seks dan u. Ik vind de verdildo-isering van de samenleving een minder groot probleem dan heel veel andere zaken waarmee de KNVB zich direct en indirect inlaat. EasyToys, een onschuldig en ongevaarlijk kinderspel voor grote mensen. En je hoeft het niet eens te spelen.

Moderne slavernij zomaar op vrijdagmiddag!

/ sprakeloosid / 3 reacties

Doodmoe word ik ervan en doodziek tegelijk. Van die mensen die elke nuance missen in welke discussie dan ook. Die groepen mensen die elkaar onderling maar bevestigen in hun eigen bubbel en de ‘anderen’ verketteren. Of het nu over de landbouwhervorming gaat, de coronamaatregelen of het slavernijverleden van Nederland. Ik heb er geen zin meer in. Inclusie of exclusie, ik heb mijn conclusie getrokken. Ik doe niet meer mee! Ze polariseren maar raak, de ‘goeden’ van links en rechts.

 

IMG-20200728-WA0006

Voor de meesten van ons is het voor hun geestelijke gezondheid beter om in grijstinten te denken. Zwart-wit denken vraagt voor de meesten van ons een ondraaglijke verantwoordelijkheid. Sommigen worden door de omstandigheden helaas gedwongen.

 

Naïef

Dat wil niet zeggen dat ik blind ben voor bijvoorbeeld slavernij. In mijn naïviteit dacht ik op de middelbare school, en nog ver daarna, dat slavernij niet meer bestond en iets uit de geschiedenisboekjes was. De oude Grieken en Romeinen, de horigen in de Middeleeuwen en in het feodale Rusland. Uiteraard werd ik al onderwezen over onze eigen geschiedenis met mondiale slavenhandel van de 17e eeuw tot bijna de twintigste eeuw. Ik heb echter niet het goede geschiedenisonderricht gehad begrijp ik nu. De zinloze discussies, oorverdovende scheldpartijen en publieke veroordelingen op de (sociale) media zullen ongetwijfeld uitmonden in het herschrijven van de geschiedenis. Ik koop over twintig jaar wel een nieuw geschiedenisboek. Als de versie me bevalt zal het in mijn boekenkast prijken, zo niet dan verdwijnt het boek ergens achter in een hoek op de zolder.

Moderne slavernij

De jaren van naïviteit liggen alweer vele jaren achter me. Natuurlijk was er oorlog, armoede en ander sociaal onrecht, maar dat noemde ik geen slavernij. Misschien ten onrechte. Ik schrok daarom van artikelen die ik las de afgelopen jaren over kinderarbeid en vrouwenhandel. Moderne slavernij dus. Maar ook Noord-Koreaanse levens worden ingezet voor het hogere doel van Kim Jung Un in het land zelf en als exportproduct gaan mensenlevens naar het buitenland. Goedkope arbeid om het BNP van de heilstaat een beetje te stutten. Wat te denken van de Oeigoeren in China of de massale uitbuiting van arme buitenlandse arbeiders in Qatar. Ze werken onder zware omstandigheden, deels on(der)betaald en zeker zonder bewegingsvrijheid en met een reëel risico om te sterven tijdens het werk. Wat zullen we genieten met onze Oranje-leeuwen volgend jaar in Qatar!

De rauwe werkelijkheid

En toen kwam de moderne slavernij direct in mijn werksituatie kwam binnenvallen. We schrijven 17 juli 2020 aan de rafelranden van de werkweek. Het is bijna weekend en de gedachten waren al bij de komende vrije dagen. Nog even met een collega kijken naar de stapel adviesrapporten*. De collega ziet dat er in detentie een Spaans sprekende man zit. ,, Leuk, dan kan ik mijn Spaans een beetje ophalen.” Deze Mexicaanse man zat vast voor opium gerelateerde delicten. De fantasie over Escobar-achtige taferelen zat al in onze hoofden. Dat veranderde snel toen mijn collega het proces-verbaal las. Inderdaad Escobar-achtige toestanden, maar dan wel de scenes met de meeste emotionele impact. De man, hij verbouwt citrusvruchten en handelt in jonge stiertjes, heeft vijf kinderen en een echtgenote. Ogenschijnlijk een gewoon Mexicaans gezin, woonachtig in een gebied waar drugskartels het voor het zeggen hebben. Jonge mannen worden daar geronseld en gedwongen te vechten voor het leidende kartel. De man zegt: ,,Laat mijn zoon met rust, ik zal zijn plaats innemen.” De man wordt gedwongen naar Nederland te gaan om in een drugslaboratorium te werken. De gezinsleden zijn het onderpand voor volgzaam gedrag. Als het laboratorium wordt ontmanteld is hij primair verantwoordelijk, zo krijgt hij te horen. Zijn vrouw mag het dorp niet uit op straffe van mishandeling of erger. Bellen vanuit de gevangenis is moeilijk, want de kans dat er wordt meegeluisterd is groot, verzekert de man. Hij is zeer achterdochtig, wie kan hij vertrouwen? De Nederlandse politie, de Nederlandse rechtsstaat, zijn advocaat of misschien de reclassering? De angst voor represailles zit er goed in begrijp ik van mijn collega. Hij heeft immers vaak genoeg gezien waartoe de kartels in staat zijn in het dagelijkse leven. Hij heeft Netflix daarvoor niet nodig gehad.

We heffen het glas, deden een plas en alles bleef zoals het was.

Het gesprek met de reclassering heeft inmiddels plaatsgevonden. Wat kan mijn collega? Wat kunnen wij vanuit onze positie als reclasseringswerkers? Niets is mijn voorlopige conclusie. Uiteraard zullen wij het verhaal van de Mexicaanse man op papier zetten voor de rechtbank. Maar wie kijkt en luistert mee? Ik kan een column schrijven over moderne slavernij. Ik ben mij zeer bewust dat dit wel een zeer beperkte bijdrage is voor het leed van deze man. Maar ik ben wel ‘woke’ voor het bestaan van dit leed, de impact voor zijn gezin en de wetenschap dat er vele Mexicaanse slaven zijn zoals onze client. Gelukkig gebruik ik geen drugs en hoef me als zodanig niet te schamen.

 

*adviesrapporten van de reclassering worden geschreven ten behoeve van de zitting van een verdachte. Een plan van aanpak wordt gepresenteerd al dan niet met een strafadvies.

11. DE K VAN QATAR uit de serie de kabbelende 100

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

De bladzijde van het Wereldkampioenschap in Brazilië moet nog geopend worden, maar er is al veel meer in het nieuws over Qatar 2022. De geruchten over omkoping van de maffia-gevoelige FIFA zullen ongetwijfeld meer waarheid bevatten dan de grootste cynicus ooit zal kunnen beweren. De protesten van met name de Europese bonden, met Engeland voorop, dat zij niet zullen voetballen in de winter moeten denk ik heel serieus genomen worden. Recentelijk, en dat is heel kwalijk, komen de arbeidsomstandigheden van allerlei arme Aziatische paupers in het nieuws. En dan begrijpt ook de hoogste FIFA-baas Sepp Blatter dat de imago-schade groter is dan zelfs de FIFA kan handelen. De rijke sjeiks worden derhalve op de vingers getikt en dat is heel lullig. Over geslachtsdelen gesproken, wat te denken van het stadion in ontwerp dat nu ook al een onderwerp van discussie is. Een zeer warm welkom in de SCHOOT VAN QATAR.

De kut van Qatar, ogenschijnlijk een prachtig stadion, ook zonder bijgedachtes. Maar ik moet vooral denken aan hoe zo iets tot stand komt. De ontwerpster van het stadion is een wereldberoemde Iraakse architecte die op vele fronten een enorme staat van dienst heeft. Zou zij vanuit een feministisch standpunt daadwerkelijk de vrouwelijke anatomie in de voetbalwereld willen representeren? Is het een provocatie ten behoeve van alle onderdrukte vrouwen in de Arabische wereld of is dit een voorbeeld van Westerse superioriteitsdenken? Ook vraag ik me af hoe de keuzeheren in Qatar dit proces zijn ingegaan. Zouden zij niet op de gedachte zijn gekomen van een enorme stalen vulva in het straatbeeld van Qatar? Misschien hebben ze nog nooit een naakte vrouw gezien want porno zal ongetwijfeld verboden zijn en nieuwe Qatareesjes zullen mogelijk, net als bij ons in de jaren vijftig, in het donker gemaakt worden. Het zijn maar wat stereotypen die bij me opkomen. Of is het nu juist typisch White Egocentric Male Pig Bahavior om met onze gepornoficeerde geest overal een kut in te willen zien. Als ik het nieuws mag geloven is het nog maar zeer de vraag of het mondiale voetbal in Qatar gaat plaatsvinden. Zoals gezegd, er zijn nog vele beren op de weg om daadwerkelijk een partijtje te voetballen in de woestijn. Ik hoop dat het doorgaat, al is het om antwoorden op mijn vragen te krijgen. En uiteindelijk komen we allemaal uit de schoot van Moeder Aarde, daar moeten we niet lullig over doen.