projectie

Begrip, van de dag (70) Mannen blijven kinderen

/ sprakeloosid / 2 reacties

 

MANNEN BLIJVEN KINDEREN

Vandaag werd het weer me weer eens verteld. ,,Mannen blijven altijd kinderen”. Natuurlijk wist een vrouwmens dit met lichte spot, maar grote stelligheid te beweren. Ik verwierp de uitspraak, maar ga niet zitten kiften. Je blijft de overtuiging maar toegedaan, zie je me denken. Toch bleef het hangen. Mijn eerste oprisping was dat het eigenlijk een soort compliment is. Er zijn namelijk hordes hele vage types die beweren dat ‘we het kind in ons zelf moeten blijven koesteren’. Mannen zijn daar, volgens de dame in kwestie. dus beter in. Ik krijg dan hippie-achtige visioenen van baardige mannen die hand in hand door het weiland huppelen, achter vlinders vangen en madeliefjes plukken. Nee, het was zeker geen compliment.

Wat dieper doordenkend, weet ik dat het niet waar is. De stelling dat vrouwen willen moederen is eerder het geval. Vrouwen willen zich ontfermen over manke musjes, zieke honden, stinkende zwervers en de echte kloeken die corresponderen, of als het kan, trouwen zelfs met types als Joran van der Sloot. Ze willen moederen, koesteren, verbeteren en opvoeden. En eenmaal in het huwelijkse keurslijf gaan ze gewoon verder met dat gevoel van moederen. In legale zin natuurlijk naar hun eigen kroost, maar en passant wordt de echtgenoot meegenomen in het opvoedprogramma. Moedergevoelens zorgen voor een mate van infantilisering, hebben in veel gevallen zelfs een castrerende bijwerking voor mannen die daar gevoelig voor zijn.

Mannen blijven geen kinderen, het is eerder het moedergevoel dat dit wil zien in mannen. Het is wensdenken van veel vrouwen of projectie van hoe vrouwen vinden dat mensen volwassen moeten worden. In de toenemende feminisering van onze maatschappij is volwassen worden in hun verwrongen optiek natuurlijk dat mannen heropgevoed moeten worden, want ze zijn man, en geen vrouw. En dat ze anders zijn dan vrouwen is kinderlijk en onvolwassen. Natuurlijk zijn er mannen die zich dit uit praktische overwegingen laten aanmeten. Wat is er gemakkelijker dan een verzorger voor de rest van je leven? Niet voor niets is de term ‘moeder de vrouw’ uitgevonden. Ik heb niets met die gemakzucht, maar om te stellen dat mannen kinderen blijven. Absoluut niet.

PS. Natuurlijk had de titel moeten zijn ‘Blijven mannen kinderen?’ maar dan is het geen begrip meer, maar een vraag, met deze kinderachtige opmerking besluit ik mijn betoog.

21. (ON)MENSELIJKE MIERENHOOP uit de serie de kabbelende 100

/ sprakeloosid / 4 reacties

Een slechte akoestiek zorgt voor een vermoeiend geroezemoes. Een dag van vergaderen maakt een mens toch al moe en prikkelbaar. Verder zijn er nog andere ingrediënten om hard weg te rennen van die weerzinwekkende mierenhoop in Utrecht. Ik ben blijkbaar niet de enige, meerdere lotgenoten rennen als een kip zonder kop om een trein te halen. Waarschijnlijk moesten ze ook vergaderen of anderszins op een plek zijn die beslist niet de eerste voorkeur heeft. Forenzen die allemaal graag naar huis willen. Anderen hebben honger en vormen irritante obstakels en verspreiden onwelriekende geuren. En altijd een categorie vrouwen die zelfs onder die omstandigheden denkt te moeten winkelen. En het is genoegzaam bekend dat die vrouwen niet toerekeningsvatbaar zijn en in hun shopgerichtheid geen gevoel hebben voor hun sociale omgeving. Als klap op de vuurpijl communiceert een ieder ook nog op individuele wijze met het thuisfront of een grote groep virtuele vrienden.

20140206_171403 (1)

Zo rond een uur of vijf is Utrecht Centraal niet ‘the place to be’ voor mij. Ik zou wensen dat ik op zulke momenten de genen van een mier zou hebben, want die lijken het wel lekker te vinden om te krioelen met hun soortgenoten. Ik niet, sterker nog ik moet mijn best doen om niet heel kriebelig te worden. Een zwerverachtig type schreeuwde ineens hard en ik geef hem geen ongelijk, maar ik durf dat niet te doen. Utrecht Centraal is absoluut niet ZEN. Maar nadere beschouwing leert dat ik niet de enige ben, want de hoeveelheid lachende gezichten is beperkt, sterker nog zelfs ontspanning is bij de meesten niet te bespeuren. Nu weet ik dat je eigen prikkelbare stemming een belangrijke oorzaak is om lustig te projecteren. Iedere hangende mondhoek of fronsende wenkbrauw is reden om mijn eigen gelijk te bevestigen. Ik besluit bij een bord, dus buiten de loop van de gevaarlijke bloeddorstige mieren, even polshoogte te nemen. Ik constateer dat mijn sensitiviteit van het groepsaura goed is waargenomen door mezelf. De menselijke vibraties zijn niet goed. Wij als volkje, op die plek op dat tijdstip, deugen niet. Dit constaterend, besluit ik maar een aantal foto’s te nemen, ja ik ook met mobiel. Ik moet vooral lachen om het bizarre van het dagelijkse en gewone in ons leven, een massa mieren die voedsel en andere benodigdheden met zich meesjouwen in een niet aflatende stroom van soortgenoten. En waarheen en met welk doel? Onbekend net zoals bij mieren.