portugal

Babbelen en bubbelen

/ sprakeloosid / 1 reactie

 

20170802_085144.jpg

Ieder zichzelf respecterend intellectueel, semi-intellectueel of hypegevoelige ziel doet het tegenwoordig. Babbelen over bubbelen. We zijn allemaal geland in een bubbel. We zijn ons niet meer bewust van andere meningen, andere levenswijze en andere nieuwsgaring. En als we er iets van vernemen is het gelogen, fakenieuws of anderszins regelrechte onzin, of zelfs staatsgevaarlijk. Ieder zijn eigen bubbel met OSM (ons soort mensen) en we worden lekker bevestigd in het vanzelfsprekende gelijk van onze waarneming. Bubbelen is eigenlijk het nieuwe multiculti. Maar leeft iedereen wel in zijn eigen bubbel. Ik leef in veel meer bubbels.

20170802_090144

In mijn steeds crimineler wordende nicotine-bubbel, een van de rookhokken op Schiphol. Wel mooi gemaakt trouwens.

 

Ik neem u mee in een paar van die bubbels, andere laat ik onbesproken, is beter voor mezelf en u als lezer. Buiten mijn dagelijkse bubbel, begeef ik me nu in de vakantiebubbel. Natuurlijk doe ik dat niet alleen maar met mijn lief. Maar ook daarin creëer ik zo mijn eigen privé bubbels zoals in de oase op Schiphol met andere mafkezen die roken. In de lucht zijn we weer met een nieuwe groep een eigen bubbel en eenmaal in Portugal probeer ik me in te voegen in de lokale bubbel der Portugezen. Een stapje langzamer. Het lukt me aardig, hoewel ik niet weet of de Portugezen met accepteren als bubbelgenoot. Ze verstaan overigens heel goed wanneer ik een asbak wens. ‘Tem um cinzeiro, por favor?’ En altijd krijg ik een asbak met een glimlach toegestoken.

Heel soms leef ik in een heel tijdelijk privébubbeltje bij het zien van humor op straat. Ik vind het dan humor en misschien ik alleen wel met mijn verdorven geest.

20170803_133221

Saìda is trouwens uitgang, het is maar dat u het weet.

 

Ik neem u verder maar even mee in onze vakantiebubbel met een paar foto’s.

20170802_185913

20170803_134002

Hierboven een indruk van Santarém, hieronder bubbelen we in Castelo de Vide.

20170804_195222

pensao destino

De laatste foto is hedenmiddag gemaakt. Het was zo’n 38 graden Celsius met een wind die amper afkoelde. Op ons huidige adres kunnen we even uitbubbelen. Pensao Destino, pensao met een vlaggetje trouwens, maar die kan ik in dit programma niet zo snel vinden. Pension (eind)bestemming is een geweldig pension aan een verlaten spoorlijn even buiten het plaatsje Castelo de Vide. Volledig stil met uitzondering van wat honden in de verte en een leger aan krekels. Na dit stukje ga ik eens nadenken over het woord multibubbel. Volgens mij is dat beste levensvatbaar. Vanuit mijn bubbel groot ik alle andere bubbels.

 

 

Geheugenvergiet

/ sprakeloosid / 2 reacties

avatar

Heftig word ik geconfronteerd met de tand des tijds. Vorig jaar zomer had ik besloten om als nieuwbakken vijftiger me niet te concentreren op de aanschaf van een motor. Ook een tweede leg met een jonger exemplaar heb ik nooit overwogen. Integendeel, het is goed zo. Ik besloot Portugees te gaan leren met als doel over vijf jaar een literair werk in deze taal aan te kunnen. We zijn een jaar verder en rond de Kerst had ik een vocabulaire van meer dan 1500 woorden tot mijn beschikking. Dat wil zeggen via woordjes leren, ik ben van die generatie die denkt met woordjes leren een heel eind te komen. Ik heb een app op mijn mobiel geïnstalleerd en een programma om zelf lijstjes te maken kreeg ik als tip van mijn zoons.

Door omstandigheden worstelde ik met de tijd om naar de Portugese les te gaan en haakte af. Uiteraard was ik in de volle overtuiging dat mijn motivatie voldoende zou zijn om vrolijk verder te gaan. Drie maanden heb ik inmiddels verzaakt er iets aan te doen. Dat is jammer, maar weet je wat erger is. De woordenkennis sijpelt weg. Mijn inspanning heeft dus niet als gevolg gehad dat ik een veilige kamer in mijn brein heb, waar de deur op slot is en de woordenkennis gegarandeerd is voor de eeuwigheid. Mijn brein blijkt de spreekwoordelijke vergiet te zijn. Is dit normaal vraag ik me af. Is dit misschien het begin van wat mij te wachten staat? Ik wil het niet weten. In mijn zeer nabije omgeving word ik al geconfronteerd met de pijn die vergeetachtigheid met zich meebrengt. Maar mijn vader is 86, ik moet dus nog 35 jaar. En ik had bedacht in die jaren Portugees te spreken. Goed ik heb nog vier jaar te gaan en voor mijn vakantie begin augustus zal ik mezelf de duimschroeven aanleggen. Ik accepteer vooralsnog niet dat het geheugen een vergiet is.

Toen ik dit blogje de titel Geheugvergiet meegaf, schreef ik per abuis op Verheugengegiet moest ik lachen. Al was het wel een wrange lach. Een prachtig woord Verheugengegiet, veel mooier dan geheugenvergiet. Ik giet al hetgeen ik me verheug vast, waarbij de Portugese woorden verankerd zijn voor de eeuwigheid die me gegeven is. Ik glimlach, maar constateer dat ook omdraaiingen van woorden en letters een teken aan de wand zijn.

Begrip, van de dag (205) Castelo Branco- Portugal

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

 

20160713_104128

 

 

CASTELO-BRANCO- PORTUGAL

 
De planning voor vandaag is om alle musea die we gisteren en eergisteren niet gezien hebben goed te maken in Castelo Branco. Op voorhand weten we niet echt wat het stadje op dit terrein te bieden heeft, maar we gaan ‘in the blind’ met uitzondering van het museum van de heilige kunst, dat hebben we wel gezien na Fatima. Het eerste bezoek brachten we aan de bisschoppelijke beeldentuin uit de 18e eeuw. Een beauty van een tuin waar de uitdaging bestond om de foto’s zo stabiel mogelijk te maken. Ik vind dat best lastig met een hoesje om je mobiel dat je in balans moet brengen. Verder is de beweging op de knop meestal van dien aard dat je het toestel toch even beweegt en de compositie is uit balans. Buiten een sikkeneurige juffrouw die ons slechts vier euro liet betalen en een tuinman die het liefst door je heen wilde lopen, was het de vier euro meer dan waard. We waren ongeveer de enige, maar toen we weggingen moest een stel Portugese kleuters rondgeleid worden. Ik was blij voor ons zelf, maar vond het sneu voor de kinderen. Er tegenover was in het eveneens mooie stadspark een speeltuin, dat is toch veel interessanter voor die koters.

 

20160713_131544

 

Bij het tweede museum waren ze mogelijk nog onvriendelijker en verveelder, maar ze lieten ons toe. De leider van het stel liep zelfs naar de meterkast om de lampen overal aan te doen. Een tijdelijke expositie moest de historische steentjes en gebruiksvoorwerpen opleuken. . We besloten lopend het kasteel op de berg te beslechten op het heetst van de dag. Tussendoor wel bankjes gevonden in de schaduw om toch nog iets van een siesta gevoel te krijgen. Een mooi uitzicht over de stad kregen we als beloning en het kasteel van de Tempeliers, met Moorse invloeden. Onderweg zagen we het volgende museum dat bezocht moest worden te weten Fundacao Manuel Cargaleiro. We hadden geen idee, het had een historisch museum kunnen zijn, maar ook over de plaatselijke folklore. De buitenkant gaf niets prijs, maar wij waren dan ook zulke sukkels die niet wisten wie Manuel Cargaleiro was.

20160713_104840

 

Hoogst vriendelijk werden we ontvangen, de prijs sloeg nergens op want wederom twee euri per peroon en bovendien een bevlogen gids die in goed verstaanbaar Engels ons alle geheimen ontrafelde van misschien wel de grootste nog levende kunstenaar van Portugal. Hij is in de omgeving van Castelo Branco geboren en schijnt een mondiale reputatie te hebben die zijn weerga niet kent. Tegels en tegelschilderijen van Cargaleiro vinden zijn oorsprong in de pottenbakkunst uit de omgeving vermengd met invloeden van bijvoorbeeld Dali en vele anderen schilders en poëten. Een zin aan hem gelieerd en te vinden in zijn werken vond ik prachtig: Esta era a porta da vizin ha que eu nonca congé ci. (Dit is de deur van de buurman die ik nooit ontmoet heb) Manuel Cargaleiro, die naam moet ik maar eens onthouden.

Begrip, van de dag (204) Coimbra-Portugal

/ sprakeloosid / 1 reactie

20160712_134142

 

 

COIMBRA – PORTUGAL

 

Na een donkere parkeerplaats te hebben beslecht, bleken we midden in de stad Coimbra terecht te zijn gekomen. Om half elf ’s ochtends al. Dat impliceert dus al een rit van meer dan een uur, ontbijten in Fatima en uitchecken in het hotel annex Dominicanerklooster, een aanrader overigens. We worden oud, we hebben haast, dat wil zeggen op vakantie een gat in de dag slapen vinden we zonde. Tja, en misschien kun je dan ook concluderen dat een gat in de nacht zuipen er niet van gekomen is. Uitrusten en bijslapen ondanks dat je in Portugal bent is het devies. Overdag met het levenstempo van de Portugezen heeft ook wel iets fysiek temporiserends. De geest volgt hopelijk vanzelf.20160712_135732

Coïmbra blijkt de derde stad van Portugal te zijn na Lissabon en Porto.Buiten de parkeerproblemen heeft het iets overzichtelijks. Gewoon lekker rondslenteren, een kerkje bezoek, koffie met pasteitjes nuttigen en weer slenteren. Veel harder kan trouwens ook niet, want wat alle grote steden in het land gemeen hebben, is een enorm stijgingspercentage en dus ook afdalingsperikelen. Mijn stappenteller maakt overuren, maar daarmee kunnen we ook een biertje meer drinken.

20160712_134857

De musea laten we links liggen, we overwogen nog de Universiteitsbibliotheek in te gaan, het staat immers op de werelderfgoedlijst. De rij voor de kassa was niet uitnodigend. Misschien later, mogelijk dat we een van onze zonen kunnen overhalen er een paar maanden te studeren. Een reden om terug te komen. Mogelijk zingen ze dan net als de studenten uit de stad prachtige liederen om het winkelend publiek te vermaken. Tenminste ik denk dat het studenten zijn die hiermee hun geld verdienen. Ik had soortgelijke groepen al eerder in Lissabon gezien. Close harmony, strijkinstrumenten en dans en trommelen, echt fijn .entertainment. Ik geef altijd, want romantisch als ik ben denk ik dat de arme Portugese student zo zijn studie moet bekostigen. Misschien is het gewoon een hoogstaand culturele uitingsvorm waarvoor ze ziel en zaligheid weggeven.

 

Begrip, van de dag (203) Fatima-Portugal

/ sprakeloosid / 2 reacties

 

20160711_105824

 

FATIMA-PORTUGAL

 

Om nu te zeggen dat ik iets met Maria heb, durf ik niet te beweren. Mijn eigen Maria natuurlijk, maar verder niet. Nu wilde mijn eigen Maria naar Fatima om daar onze vakantie te beginnen. Ik vond (en vind) het best. Ik ben er nooit geweest, het weer is er hetzelfde als in de rest van Portugal en een hotel was gemakkelijk te vinden. Gekscherend heb ik het na de eerste indrukken een oude wijvenvakantie genoemd. Niet om denigrerend te doen, maar slechts een feitelijke constatering. Zeker vijftig procent van de toeristen, pelgrims zo u wilt, was de zestig gepasseerd en van vrouwelijke kunne.

Het hele circus in Fatima is gebaseerd op een Maria-verschijning in 1917. Drie herderskinderen waren de gelukkige, Jacinta en Francesco Marto en hun nicht Lucia dos Santos. Voor de eerste twee werd de Spaanse Griep al snel het wederzien met moeder Maria. Lucia werd zuster en bijna honderd. In het midden van het stadje is een enorm plein met daaromheen een basiliek en andere grootste kerkelijke gebouwen. Ondanks het feminiene karakter van Maria heeft de grootsheid en de leegte van het plein bijna een communistisch, misschien wel mannelijk karakter. En niet alleen het wonder Maria heeft zich in Fatima geopenbaard, ook is hier hartstochtelijk gebeden voor het einde van het communisme. En ook dat is gelukt en als eeuwig bewijs is een stukje van de Berlijnse muur onderdeel van de Fatima cultuur geworden.

 

20160711_130346

En als we het over de katholieke kerk hebben en zeker over een Mariaverschijning is de commercie nooit ver weg. Tientallen, misschien wel honderden, winkeltjes met prullaria van allerlei snit. Rozenkransen, beeldjes en andere noodzakelijkheden voor een fijne pelgrimage. De winkeltjes worden veelal bemand door jongeren die weinig interesse vertonen in hun koopwaar. Het lijkt wel of hun leven op on-hold staat. De jeugdwerkloosheid in Portugal is enorm, maar op basis van de relatief beperkt aantal toeristen moeten ze het daar niet hebben. De stad staat vol met megalomane hotels die leeg lijken of zelfs gesloten. Om de stad liggen parkeerplaatsen voor duizenden, totaal ongebruikt te wezen. De middenstanders lijden wat af, net als de pelgrims die een deel van de route op het heilige plein of naar de plek van de Mariaverschijning knielend doen. Maar overal was het relatief rustig.  Er moet snel weer een wonder gebeuren om Fatima commercieel weer interessant te maken. Het feit dat de Portugezen Europees kampioen zijn geworden doet hier niets aan af, ook dat is een wonder, maar niet genoeg.

Begrip, van de dag (198) Ik wil met vakantie

/ sprakeloosid / 1 reactie

 

 

 

IK WIL MET VAKANTIE

 

Natuurlijk wil ik op vakantie, wie niet? En zoals altijd wegen de laatste loodjes het zwaarst op het werk en ook de boel thuis moet een beetje netjes achter blijven. Hoewel, na 21 jaar zonder kinderen die deels thuis blijven, geeft een bepaalde spanning of een huis dat netjes achtergelaten is, ook netjes aangetroffen wordt bij thuis komst. We zullen zien, daar maak ik me nu nog niet druk om.

Er is echter een klein probleempje, dat het komende uur opgelost kan worden. Ik wil niet in Portugal zijn, want daar gaat de reis heen, als de Portugezen de finale moeten spelen aankomende zondag.

Twee jaar geleden was ik in Berlijn toen de Duitsers wereldkampioen werden in Brazilië. Dat vond ik niet zo heel erg, want ze waren over de hele linie genomen gewoon de beste met goed voetbal. Maar wat moet ik met de Portugezen? Ik vind Portugal misschien wel het leukste land van Europa, maar dat voetbal van die gasten. Afgrijslijk veel viespeukerij in het spel van dit team, maar ook van hun voorgangers. Ronaldo ten spijt, maar mannen als Sanchez en Fonte mogen toch helemaal niet meer op mijn beeldscherm te zien zijn na een pogingen tot zware mishandeling.

Kan ik mijn antipathie tegen het Portugese team voor me houden? Ik hoop het wel, maar meejuichen dat gaat echt niet. Dus ik op dat Wales ze afdroogt vanavond. Trouwens, mocht Portugal kampioen worden met mijn aanwezigheid in de land, dan voorzie ik een trend die ik misschien in geld kan uitdrukken. Laat mij op vakantie gaan in een deelnemend land en de kans op een kampioenschap voor dat land is zeker. Ik wil in 2018 best wel naar Chili of de Verenigde Staten op kosten van een bijgelovige voetbalbond. Kampioenschap is dan verzekerd leert de recente ervaring. Zo zie je maar weer, om in voetbaltermen te blijven. Ieder nadeel heb zijn voordeel.

Begrip, van de dag (145) Man met een missie

/ sprakeloosid / 3 reacties

20160401_132127

MAN MET EEN MISSIE

 

Een motor zal erbij mij niet komen en ook een tweede leg zit niet in mijn planning al nader ik de vijftig met rasse schreden. Genoeg om over de ouwehoeren dus, maar geen grootscheepse plannen voor de toekomst. Ik meen mij te herinneren van ontwikkelingspsycholoog Erikson dat iedere leeftijdsfase een leertaak heeft. Over vijftien jaar moet ik tevreden zijn met wat ik gepresteerd heb in mijn leven. Met deze angst voor ogen doet menig midlifecriser de raarste dingen om jonger te zijn of moet zo nodig een miraculeuze bucketlist afwerken. Je zal rond je 65e maar niet tevreden zijn met wat je gepresteerd heb. Wie dan leeft wie dan zorgt. Maar toch, na één dag Lissabon ben ik een man met een missie.

Na de altijd vermoeiende reisdag, past de eerste dag in de hoofdstad van Portugal als een goed zittende jas. Een helder blauwe lucht, Zuid-Europese geuren maar vooral een getemporiseerde bedrijvigheid in de wereldstad. Onmiskenbaar hebben we te maken van Zuid-Europeanen, maar niet het lawaai en temperament van Italianen en in mindere mate Spanjaarden. Ik zou een Portugees kunnen zijn, al geloof ik niet dat er ook maar een Portugees zal twijfelen over het feit dat ik gewoon een kaaskop ben. Misschien een Duitser of Scandinaviër. Ik hoef ook niet mee te doen met de ‘locals’ als ik maar een beetje kan meedeinen in hun tempo tijdens mijn vakantie, vind ik het al lang prima.

We hebben al een uur of twee gewandeld en hier en daar een metro of trammetje genomen en we komen aan bij het kasteel van ene Jorge. Ik heb niet eens de moeite genomen om uit te zoeken wie die ‘gorge’ is, maar hij de ingang speelt een dame van moeilijk in te schatten leeftijd, ze heeft onmiskenbaar een alternatief uiterlijk, misschien doet ze iets met chakra’s of is ze aanhanger van een Oosterse ‘swamibami’. Een misschien ook wel helemaal niet, want wat ze ook doet is fenomenaal op een handpan spelen. Geweldig!. Ik had er wel eens van gehoord, maar dit is het helemaal. Ik wil ook een handpan en spelen. Kost maar zo’n vijftienhonderd euro en dan moet ik ook nog oefenen. Als ik 65 jaar ben en lekker kan handpannen, ben ik een tevreden mens. Ik ben een man met een missie.

 

 

 

Fado om te dromen

/ sprakeloosid / 5 reacties

Op de veelbelovende website over het vakantiehuisje in Portugal wordt ze al aangekondigd. De buurvrouw zingt fado’s op gezette tijden. Een aanrader natuurlijk voor het authentieke Portugal-gevoel. Bij aankomst ontmoeten we haar, ze is de sleutelbewaarder van het vakantieverblijf. Een vriendelijke oude boerenvrouw komt aanlopen en heet ons welkom. Haar man blijft op de achtergrond. Met haar deels tandeloze mond rept ze allerlei wetenswaardigheden. Ze is van het type dat denkt als je maar hard genoeg schreeuwt, zelfs een kaaskop de Portugese taal kan verstaan. De beleefdheden die ik repliceer in haar eigen taal zijn een aanmoediging om nog meer decibels te produceren.

Eenmaal ingeburgerd op onze plek hebben we weinig van doen met het boerenstel naast ons. We horen af en toe het gekeuvel van de twee, hij geeft staccato antwoorden op haar vele vragen, zij is nadrukkelijke aanwezig met haar soms kijvende stem. Een hond, een paar varkens en een haan met harem completeren de bedrijvige geluiden, die op de berg vrij ver dragen.

Op een lome avond, het was warmer dan de dagen ervoor, kijk ik uit over het dal. Vanaf het terras is de rivier beneden te zien, terwijl de bergen aan de andere kant definitief donker kleuren omdat de zon erachter verdwenen is. De hond van de buren is opvallend rustig en in de verte is het gebrom van een landbouwwerktuig te horen. De warme deken van rustgevende avondgeluiden wordt even bruut verstoord door de zenuwachtige sirene van een brandweerauto die verderop één van de vele bosbrandjes moet blussen. Langzaam sterft het geluid van de ‘bombeiros’ weg om de bochten van de slingerende bergweg. Een weldadige rust komt over het dal. Het ultieme vakantiegevoel van een sloom avondlandschap dat langzaam aan het verstillen is, maar nog niet slapen wil.

En dan, uit het niets, begint een vrouwenstem te zingen, onmiskenbaar de buurvrouw. Aanvankelijk zijn het losse flarden, maar na een paar minuten rolt haar welluidende stem gepassioneerd van de berg. Geen professionele stem, maar een mengeling van de meisjesstem van weleer met krassende rafelranden van ouderdom. Juist de mix maakt het mooi.

Melancholie en passie klinken door naar het terras, van ons vakantiegangers. Ze stoort zich er niet aan. Haar man werkt stoïcijns door in de moestuin. Wat zal hij ervan vinden na vijftig jaar huwelijk? Misschien roept ze herinneringen op over haar jeugdliefde, de man die nu tussen de druivenranken werkt. Mogelijk denkt die man hoe heeft het zover kunnen komen; of zou hij een vertederd traantje wegpinken? Je moet maar gissen als je de taal niet machtig bent. Voor hetzelfde geld bezingt ze een andere geliefde, om hem te pesten. Dan klinkt er een korte schorre lach van de man. De fado stopt abrupt en er ontspint zich een kleine conversatie met veel gegrinnik. Waarschijnlijk zijn het ondeugende ontboezemingen uit tijden van weleer met haar ‘tuinman’. Zouden Portugezen over onoirbare zaken zingen?

Nog even neuriet ze verder. Dan wordt het te donker om nog buiten te werken. Onze Portugese buren gaan naar binnen. De dag is klaar en de fado’s zijn op voor vandaag.

 

Kakelkrant van Sprakeloos 7: Financiële Heilige Geest waart over Europa.

/ sprakeloosid / 14 reacties

 

De kakelkrant van gisteren, was goedkoop, ik geef het toe. De inhoud was niet slechter dan normaal, ook niet beter. Maar na een kleine ergernis over twittergedrag, moest ik mijn kakelkrant even lanceren. Hoe doe je dat? Door een goedkope titel, verbinden aan het onderwerp. De vrouw met de drie borsten staat garant voor meer hits en omdat ik ook geen heilige ben, heb ik me even laten verleiden. Ik had de geest, zullen we maar zeggen en dat leverde een verdubbeling van het reguliere aantal hits op. Het zegt wat over mij, maar ook over de lezer. Misschien u wel?

Vandaag heb ik de geest wat minder. Ik was aan het denken over de Eurocrisis, de economische crisis en de europese politieke crisis. Volgens mij heb ik de oplossing. Het is zo eenvoudig, dat ik mijn eigen bedenksels niet kan geloven. Ik zal het proberen stapsgewijs aan u voorleggen.

  1. We hebben 500 miljoen inwoners in de EU, dat is een half miljard. Al die mensen, althans de meesten, tenzij je tot de happy few van de Berlosconi’s en Sarkozy’s behoort, krijgen sowieso klappen. De Grieken, de Portugezen, maar ook Henk en Ingrid hier in Nederland. Als we dit nu als een gegeven aanvaarden en met alle Europeanen iedere week één Euro in een grote spaarpot doen, dan hebben we in een jaar €26 miljard bij elkaar.
  2. De heren economen beloven ons 10 jaar economische ellende, dus we moeten 10 jaar sparen en de reservepot bedraagt 260 miljard euro.
  3. Omdat ik zelf in dit soort gevallen voorstander ben dat de sterke schouders de zwaarste lasten moeten dragen, laten we zeggen de helft van de Europeanen, moeten die een eurootje extra gaan betalen en dat is nog eens 130 miljard. Een pot van 390 miljard kan zonder al te veel moeite bij elkaar gesprokkeld worden.
  4. Dit gedaan hebbende zullen de verwachtingspatronen ten aanzien van de economie minder somber zijn, sterker nog, de neerwaartse spiraal wordt gekeerd en het vertrouwen in de euro hersteld. We hoeven de reservepot niet eens hoeven aan te spreken of zonder pijn nog steviger maken.
  5. Al dat gevlieg, gewauwel, geruzie, zoeken naar heimelijke onderpanden etc., door politici en de ambtenaren kunnen wegbezuinigd worden, zonder dat iemand er last van heeft. De gelden kunnen in de economie gepompt worden of in de bufferzone voor echte (econmische) rampen.

Zie hier, het Europese garantiefonds verzekerd, kans op aantrekkend economisch goed weer en de poliltieke crisis weggesanneerd. Ik heb vast ergens een afslag gemist, maar het klinkt heel logisch. Toch? Ik deel mijn bevindingen maar met u, al heb ik voor vandaag niet zo sprankelende titel in gedachten ‘ Heilige geest waart over Europese Financiën. Wat denkt u, zal het trekken, die titel.

 

De Haan van Avessadas

/ sprakeloosid / 4 reacties

Wie heeft er tegenwoordig nog boerenroots? Mijn voorouders zijn uiteindelijk allemaal plattelanders, want in tegenstelling tot velen die beweren adellijk bloed te hebben, ben ik van eenvoudige afkomst. En het feit dat ik in Raalte ben opgegroeid, heeft als voordeel dat ik weet dat melk uit een koe komt en kippen eieren leggen, maar dat maakt mij nog geen boer. Dus ook ik moet erg wennen aan een kraaiende haan en nog wel op vakantie.

We bewoonden een prachtig huis in de buitengebieden van Noord-Portugal, zo’n 45 kilometer ten oosten van Porto. Weinig directe buren, maar vlak bij ons een oud Portugees echtpaar met een varken, een paar honden, kleinschalige druiventeelt en een paar kippen. En bij die kippen hoort een haan. Bij de dageraad doet hij trouw zijn plicht en menig ochtend worden we even wakker. Meestal slapen we uiteindelijk wel verder, want de haan is gelukkig geen echte repeteerhaan. Eén keer ging hij wel lang door, sloegen de honden aan en greep de buurvrouw met haar welluidende stem in. Een beetje reuring, maar dat is de charme van het Portugese platteland.

Er was echter ook een nadrukkelijke afwijking in het kraaigedrag van de haan. Op zaterdag, we lagen amper in bed, kwam een heel zwak keelgeluid van het erf van de buren. Het klonk vreemd, maar het was onmiskenbaar de haan met een heel afgetrokken geluidje. Wat is er aan de hand, moeten we ons zorgen maken en in ons beste Portugees de buren waarschuwen? Na een paar minuten nog een keer. We wisten het zeker, dit was beslist geen victorie kraaien, hoewel het zaterdagavond was. Misschien had hij wel grote nood en mocht hij er niet op. Dat deed me denken aan een Brabants mopje dat ik al meer dan twintig jaar geleden hoorde. Wat is nog erger dan ‘mugge’? Het antwoord is: ‘Nie mugge.’ Misschien had de haan er wel last van aan zijn zielige geluid te horen. Of had hij zojuist zijn verplichte zaterdagavond gangbang afgewerkt. Geheel uitgeput kon hij nog net zijn mannelijkheid de Portugese nacht in kraaien. Als derde optie bedenk ik dat de haan zijn libido kwijt was en pinnige verwijten kreeg van de dames om hem heen. Vrouwen kunnen hard zijn, kukelde hij waarschijnlijk. Ik weet niet hoe het met de Sire-spotjes voor hanen is gesteld, maar mogelijk geeft het soelaas voor het beest, want ook hij is vast niet de enige.

Ik sukkel weg met de gedachte dat het boerenleven ingewikkelder is, ook in Portugal. Ik begrijp niet wat de haan dwars zit, maar laat ie mij er niet mee dwarszitten.