‘One day in your life’ van de kleine en nog onverbouwde, maar toch al hevig beschadigde Michael Jackson, kwam uit de luidspreker van de computer.
De mogelijkheid herbergde zich al enige tijd in mijn hightech installatie, maar sinds twee jaar is dat kwartje pas echt bij me gevallen. Het eerste nummer dat ik hoorde was dus het nummer van Michael Jackson. “One day in your life kom je er dan achter” mompelde ik toen vergenoegd.
Maar dit nummer is voor mij niet alleen een keerpunt in mijn multimediagebeuren, ook andersoortige herinneringen komen boven. Voor mij was dit het eerste schuifelnummer waar ik niet meer onderuit kon komen.
U hoort het al, het is geen hobby van me geworden, want het is ook ongeveer de laatste keer geweest in het openbaar. Maar dat wist ik toen, in de zomer van 1982, nog niet.
Een feestje, toen in mijn kringen steevast fuif genoemd, werd gegeven door een klasgenote, laten we haar voor het gemak Trudy noemen. Rond een uur of tien kwamen we met de vriendenkring aan. Het feest was nog niet echt op gang gekomen. Buiten bekenden van school, was ook een groep veel oudere jongens uitgenodigd. Jongens die al werkten en dus ver stonden van een scholier uit de vierde klas. Met de vriendengroep werd de koelkast snel gevonden en het was vast heel gezellig. Op de dansvloer werd gedanst op The Police, Madness en The Specials tot groot ongenoegen van de werkende jongens. Die waren blijkbaar niet gekomen voor een beetje expressief heen-en-weer gehuppel van een stelletje scholieren.
“Schuifelen, schuifelen” riepen ze naar de broer van de gastvrouw.
De broer bediende de platenspeler en op aanwijzing van zijn zus, veranderde hij van muziekstijl. En de werkende jongens wisten van wanten, want allen eisten ze een dame op en er werd geschuifeld. De gastvrouw stond ook innig tegen een potige jongen aangeplakt. Blijkbaar had ze een geheim leven voor haar klasgenoten, want de omstrengeling verried een meer dan vriendschappelijke band. Daar wisten wij als klasgenoten niets van.
Met de vriendenclub namen we nog maar eens een biertje en aanschouwden het spektakel met gemengde gevoelens.
De stoerste onder ons schreeuwde nog: “Madness, Madness.”
De broer kreeg echter geen nieuwe aanwijzingen en bleef hetzelfde genre draaien.
De gastvrouw was een goede gastvrouw en zorgde ervoor dat een aantal van ons er ook aan moest geloven. Zij zelf liep gedecideerd op me af en pakte mijn hand om met me te dansen, of wat daar voor door moest gaan.
Ze legde haar armen om mijn nek en instinctief voelde ik aan dat ik ook iets moest doen met mijn handen. Maar wat? Michael Jackson kwam al hard uit de luidsprekers zetten met zijn ‘One day in your life’.
De potige jongen zag mijn onhandigheid en riep:
“Handen op d’r kont.”
Blijkbaar weerhield een vermeende verkering hem er niet van om vreemden aan de billen van zijn vriendin te laten zitten. Later bleek dit een naïeve gedachte te zijn, want ze hadden geen verkering. Ik plantte mijn handen onwennig op haar rug en samen met haar bewoog ik in de tot disco uitgebouwde garage. Ik was nog aan het bedenken of ik het leuk moest vinden, toen mijn handen geheel onverwacht op ruwe wijze op de billen van de gastvrouw werden geduwd.
“Op haar achterste zei ik toch, of durf je niet” zei hij in het plaatselijke dialect uit het Oosten van het land. De potige jongen vond mijn manieren blijkbaar niet zo netjes, want hij siste er nog aan toe.
“Of vind je niet dat ze een lekker kontje heeft?”
Hij was zo ingenomen met zijn grap en liep naar zijn kameraden. Hij verwachte gelukkig geen antwoord op zijn vraag.
Inmiddels was het volgende schuifelplaatje al aan de gang dus het was onbeleefd om nu te stoppen dacht ik. Onhandig schuifelde ik verder op ‘How about us’ van Champaign.
“Ja how about us” dacht ik, terwijl de blonde krullen van Trudy tegen mijn kin kriebelden en ik haar bespijkerbroekte zachte achterste in mijn handen hield.
Gelukkig dat de gastvrouw niet de hele avond kan dansen en haar taak als gastvrouw heel serieus nam, dus de kwelling duurde niet meer dan twee nummers. Zij liep toen naar de koelkast om met hapjes rond te gaan en ik sloot me aan bij de vrienden die niet op de dansvloer waren gesommeerd.
“Hier, een biertje, daar zul je wel behoefte aan hebben?” zei een van hen meelevend.
“Ja, heel graag”, niet wetend of hij het uit jaloezie of leedvermaak aan me vroeg. We hebben het er ook nooit meer over gehad.
Schuifelen is door velen een hooggewaardeerd vermaak, net als Michael Jackson zelf trouwens, maar in beide heb ik nooit zo veel lol gehad.
Michael Jackson /One day in your life (1981)
One day in your life
you’ll remember a place
Someone’s touching your face
You’ll come back and you’ll look around you
One day in your life
You’ll remember the love you found here
You’ll remember me somehow
Though you don’t need me now
I will stay in your heart
And when things fall apart
You’ll remember one day…
One day in your life
When you find that you’re always waiting
For the love we used to share
Just call my name
And I’ll be there
(Oh-oh-oh-oh-oh…)
You’ll remember me somehow
Though you don’t need me now
I will stay in your heart
And when things fall apart
You’ll remember one day…
One day in your life
When you find that you’re always longing
for the love we used to share
Just call my name
And I’ll be there
(Ohh…)
sprakeloos verhalen 