Vertellen over mooie plaatjes in den vreemde dat is een kunst. Eigenlijk moeten de plaatjes het eigen verhaal vertellen. Toch is het vaak heel interessant om ook in woorden aanvulling te geven over de couleur locale. Met je eigen woorden overtuigen, anderen aan te steken of op zoek naar erkenning of bevestiging. Dat is toch wat iedere blogger of columnist wil? Ja, want daar waar ik dacht in mijn eigen blogserie ‘Plaatjes en Kletspraatjes’ een eindje heen te ouwehoeren, dreigt een heuse column. Een column over een crisis. Al weer één!

Laten we beginnen bij de plaatjes. Twee weken terug was ik in Oslo. Nu is eind oktober niet helemaal het seizoen om hier te belanden, maar met vriendenbezoek was Oslo voor ons een aangename verrassing. Ja, en het bier was aan de prijs, dan hebben we die maar gehad! Mooie parken met prachtig beelden, rustige sfeer op straat, een prachtig nieuw operagebouw en natuurlijk het Munch-museum. In drie dagen kun je veel doen als je wilt. Wij hebben genoten en willen via de foto’s graag de plaatselijke VVV ondersteunen.

De Noren? De eerste indruk was dat ze vriendelijk, rustig en misschien wat gereserveerd waren. Het eten? We hebben de internationale keuken gehad die in Oslo ruim gesorteerd is. Tot zover het cultureel antropologische beeld van een willekeurige bezoeker van de Noorse hoofdstad. Ik weet ook dat ze geen Zweedse toestanden wensen. Alles liep verder gesmeerd, maar we hadden op het vliegveld bij het inchecken een vinkje over het hoofd gezien. Geen nood, maar even vragen bij de balie. En hier gaat het vakantiepraatje over in de column!

Ik had juist geconstateerd dat reizen niet meer voor iedereen weggelegd is. Je moet de weg wel weten in de digitale wereld. Iedere vliegtuigmaatschappij en vliegveld is vaak ook net een fractie anders. Ik heb hier de inclusief globaliserende medemensen over dit uitsluitingsprobleem nog niet horen actievoeren. Maar goed je kunt altijd heel blond hulp vragen denk ik dan. Had ik even buiten de klantvriendelijkheid van het Norwegian Air grondpersoneel gerekend toen wij bij de servicebalie ons fout wilde herstellen. ,,Geen toegang, je moet naar de computer, je moet lezen!!!” Ze liep weg terwijl wij naar adem hapten van verbazing. Haar collega even verder op wist ons met dezelfde klantvriendelijkheid fijntjes naar de computer te wijzen.

We hebben de plek van het vinkje gevonden en met bagage gewoon thuis gekomen. Toen wij thuis aan zoonlief dit vertelde, zei hij vrij neutraal. ,, Wen er maar aan, er is overal personeelstekort. A.I. en robotisering hebben de toekomst. Misschien willen ze de mensheid er op deze manier gewoon aan laten wennen bij Norwegian Air?”

Goed, daar kunnen we over nadenken. Als niet twintiger moet je fysiek, mentaal en dus ook digitaal fit zijn om nog zelfstandig te kunnen reizen. De vergrijzingscrisis begint zich aan te tekenen en voor het eerst ben ik me er bewust van dat ik ook het slachtoffer kan worden. Maar wel lekker in Noorwegen geweest nu de digitale gezondheid nog voldoende is.