Het was een reflex, een druk op de knop en de bewuste tweet was geretweet. Een foto van Google Pics Earth zorgde voor een automatisme om het onrecht en het ecologische vandalisme verder wereldkundig te maken. Een rijke Amerikaanse familie schoot een olifant terwijl het aan het eten was, leert het onderschrift. Vijf in safarikleuren geklede mensen poseren tevreden bij de gedode olifant. De tweet roept op om de vijf beesten en de olifant beroemd te maken. Dat heb ik dus gedaan. Ik was niet alleen, want voor mij waren er al meer dan 4000 retweters en nog geen twaalf uur later waren dat er al over de 11.000. Dat betekent meer dan 11.000 soortgelijke reflexen van mensen over de hele wereld. En het veelvoud van lezers maakt de familie en de dode olifant beroemd op een manier die ze nooit hadden kunnen bevroeden. En ik, ik deel mee in de walging van de plezierjacht op een beschermde diersoort. Willoos geofferd voor een primitieve behoefte van oneindige decadentie en egoïsme van the Rich.

Altijd was ik bewust van het belang van evenwicht tussen mens en natuur, het nut van ecologische systemen en de gevaren die het kan opleveren als dat evenwicht verstoord wordt. Het ontbreken of veranderen van een enkele kleine schakel in de biotoop kan oneindige gevolgen hebben die moeizaam of niet hersteld kunnen worden. We weten het inmiddels (bijna) allemaal, want steeds meer organisaties maken ons bewust van de verwoestende werking van het menselijk handelen op het behoud van de Aarde, onze Aarde. Ik ben er niet ongevoelig voor al durf ik mijn ecologische voetprint niet altijd onder ogen te zien. Bovendien zijn er grenzen voor mij, want fundamentalisten zoals de Partij voor de Dieren doet mij walgen. Electoraal staan zij voor mij gelijk met de PVV en SGP in het Nederlandse politieke bestel, een soort politieke onaanraakbaren. O ja, het misbruik maken van valse diersentimenten van ene Dion Gaus door de lancering van een alarmnummer voor dieren is wel een hele decadente vervreemding van de werkelijkheid. Leg dat maar eens uit, de cavia-politie aan mensen in Syrië, Zuid-Soedan of noem maar eens een actuele brandhaard op. Maar dit terzijde, terug naar de tweet.

Het is verboden om op olifanten te jagen en niet zonder reden. Heel veel is nog niet verboden, bijvoorbeeld olieboringen in het Noordpoolgebied, dus actie van Greenpeace is wat mij betreft moreel niet verwerpelijk. Al gebied de eerlijkheid mij te zeggen dat ik niet het lef heb om op deze wijze actie te voeren, dus vol bewondering en verwondering heb ik hun vervolging in Rusland gevolgd. Ik ben blij voor ze dat de Olympische Spelen eraan komen waardoor Poetin in zijn wijsheid heeft besloten amnestie te verlenen. Wat ik dus wel durf is het retweeten van een simpel berichtje. Toch schuurt er iets bij me. Twitter is op deze manier wel een soort openbare schandpaal waar ik mijn steentje aan bijdraag. Alsof de vijf ‘beesten’ op een mestkar van een middeleeuws plein worden gereden. En zonder ook maar even na te denken, joel ik mee en in een ongezien ogenblik gooi ik ook nog met modder, volledig overtuigd van mijn morele gelijk.

Ik laat de foto zien aan mijn zoon van vijftien en die zegt wat ik denk. ‘Hoe weet je dat ze die olifant hebben geschoten?’ Samen bekijken we de foto en ik opper:’Maar als ze het niet gedaan hebben, gaan ze toch niet zo bij de dode olifant poseren?’ Mijn zoon geeft me gelijk en gemakshalve denk ik maar niet na over de mogelijkheid van fotoshop. Geheel gerust en content over mijn verzetsdaad ga ik over tot de orde van de dag met de wetenschap dat veroordeelden en beulen sinds de middeleeuwen eigenlijk niet veel verder zijn gekomen in de beschaving.