Ik moet even mijn hart luchten. Ik ben boos, of eigenlijk gefrustreerd, nog beter gezegd beide. Ik zal aanstonds uitleggen waarom, eerst een stukje voorgeschiedenis. In een tijdperk van voortschrijdende technieken, zou je zeggen dat die techniek de mens dient. Vaak is dat zo, maar niet altijd. Een veelgehoorde klacht is dat de verpakkingsindustrie dusdanig geïnnoveerd heeft dat alles wat maar verpakt kan worden ook in papier, karton, piepschuim of plastic is vervat. Zeer schadelijk voor het milieu, maar ook voor mijn humeur. Kleine genoegens worden een helse onderneming. Thuis, voor kaas, vleeswaren of koffie pak ik al standaard een schaar. Vroeger, vijftien jaar geleden gebruikte ik meestal brute kracht, toen lukte dat nog. Misschien is mijn kracht iets afgenomen, maar dit natuurlijke fenomeen bij het ouder worden is niet dusdanig dat ik voor het openen van een eenvoudige candybar de neiging heb de oorlog te verklaren aan de fabrikant.

Dus, wachtend op de trein na je werk, voel je een honger- en suikeraanval opkomen. Meestal kun je die weerstaan, niet altijd. Dan is het aanbod twee voor een euro erg aanlokkelijk. Milka is mijn favoriete reep. De reclames met die lila koeien en Alpendirndels zijn dan verschrikkelijk, maar dit terzijde. En als de Milka gevuld met karamel naar me knipoogt, ben ik verkocht, licht ontvlambaar als ik ben. Maar dan komt het! Ik stap de trein in en wil de amuse verorberen, want uiteraard wachten de piepers thuis. Ik constateer dat de innovatie van de Milkajongens en meisjes qua verpakking al vergevorderd is, want het nutteloos uit elkaar trekken van de wikkel heeft plaats gemaakt voor instructies om het open te maken, een pluspuntje. Echter, met geen mogelijkheid is de reep te openen. Mijn intellectuele capaciteiten zijn niet toereikend om de eenvoudige instructies op te volgen. Je schijnt een HBO opleiding te moeten volgen om van de candybar te kunnen genieten. Tegenover me zit een menopauzer met belangstelling mijn verrichtingen gade te slaan. Ik denk: ,, Nog nooit iemand een wikkel zien weghalen? Nu dat kan kloppen, want dat gebeurd ook zelden.” Ik zeg: ,, Geen eenvoudig opgave tegenwoordig.” Ze knikt. Met mijn meest ontspannen gezicht gebruik ik al mijn kracht om bij de chocola te komen. Het lukt, hoewel mijn polsen pijnlijk aanvoelen. ,,Jongens en meisjes van Milka, een dringende oproep, dit kan zo niet langer, dit moet anders wil ik jullie duivelse producten nog gaan kopen. Kiezen of delen!”