Radiostilte vereist passende muziekjes

Radiostilte, dat is de beste remedie voor het welslagen van de formatiebesprekingen tussen VVD en PvdA. Misschien hebben ze gelijk, want als we er met ons allen tegen aan gaan bemoeien, wordt het helemaal niets. Maar radiostilte is natuurlijk ook meteen zo oorverdovend niets. Zo goed als bijvoorbeeld John Cage dat voor 4.33 minuten kan, zal wel niet lukken. Ik stel voor dat als we naar ‘Den Haag’ bellen om kennis te nemen van de voortgang van de besprekingen, dat we in ieder geval gefêteerd worden op een muziekje om de tijd op het antwoord te overbruggen. En dan voor iedereen wat wils uiteraard.

 

De koningin heeft onlangs al onverwacht bezoek gehad, maar of ze daar iets mee opschoot is de vraag. We weten het niet, maar ook zij zal volgens de Tweede Kamer gewoon op haar beurt moeten wachten en met thee en mariakaakjes klaar staan voor onverwachte visite. Het is voor haar een totaal andere rol die ze gewend is dat afwachten. Misschien is ze beledigd en er stil van geworden, misschien geeft het haar intrinsieke rust.

Voor de nieuwsgierige VVD-ers adviseer ik een instrumentaal nummertje om alvast te wennen aan het rode gevaar. Tekstueel zijn ze vast nog niet toe aan de oproep dat alle verworpenen der Aarde wakker moeten worden. Hoe anders zijn de gevoelens bij de PvdA, altijd al een probleem tussen hart en hoofd. Leek het aanvankelijk dat de sociaaldemocraten zich met de echte socialisten moesten mengen, nu zijn ze weer gelukkig zonder hen. Ondertussen rijst de vraag bij Emiel Roemer en de zijnen of ze toch niet meer richting Europa moesten kijken, want solidariteit betekent ook medeleven met de Spaanse jongeren, de Griekse schooljuf en de Portugese fabrieksarbeider en boer. Dat anti-Europese geluid is ze opgebroken.

Geert Wilders en zijn aanhang kunnen zich wentelen in hun anti-establishment gevoel, maar het heeft weinig zoden aan de Hollandse dijk gezet. Als zij ‘Den Haag’ bellen kunnen ze zich troosten met de gedachte dat ze het op hun eigen wijze hebben gedaan. Dat dan weer wel.

Bij het CDA zijn ze andermaal toe aan vernieuwing, herijking dan wel herbronnen. Ze moeten zich gaan richten op nieuwe groepen met nieuwe muziek, maar het mag niet te ver van de oude christelijke bron. Een alternatief Ave Maria kunnen ze beluisteren bij hun telefoontje naar Den Haag. Voorlopig geen pluche voor hen, dus zullen ze moeten wennen aan het feit dat de radiostilte ook voor hen geldt. De ChristenUnie mag van hetzelfde muziekje genieten, want hoe verschillend zijn ze nu daadwerkelijk, ze putten immers uit dezelfde bron. Heel anders is het gesteld met de SGP. Voor hen een alternatief dat weinigen echt zal smaken, ze verkrachten immers de menselijke waarden en normen.

Voor de talrijke babyboomers die zich hebben verenigd in de 50+ partij van Henk Krol zou er nog een heuse babyboom-ballade gemaakt moeten worden. Ze koketteren op te komen voor de ‘ouwe taaies‘ van ons land, niets is minder waar. Het is een belangenorganisatie voor die generatie die het macro-economisch het beste voor elkaar heeft, terwijl ze op moralistische wijze hun ouderwetse linkse gelijk blijven prediken. 50+ is er vooral voor om de zon in het eigen tuintje te laten schijnen terwijl elders de donderwolken zich samenpakken. GroenLinks zal vooral genoegen moeten nemen met hun Calimero-positie en de Partij voor de Dieren mogen wat mij betreft de illusie warm houden dat ze daadwerkelijk de wereld hebben veranderd. Maar niet heus, want om ze te pesten laat ik ze graag aan de telefoon wachten met de gebeurtenissen rondom Marietje.

We zullen ons moeten vermaken tot die tijd, het leven gaat door en ieder luistert naar zijn eigen liedje. We doen onze boodschapjes, al worden ze steeds duurder en zoeken we massaal naar alternatieven om het huishoudboekje kloppend te houden, ook op micro-niveau. Ondertussen dansen de PvdA en de VVD hun bizarre dans en Mark Rutte moet zich mogelijk opmaken een andere Harlelijnskop op te zetten. We hopen allen op een klip en klaar regereerakkoord voor al die miljoenen Nederlanders. Want we moeten uiteindelijk toch samen verder, hand in hand.

HEB JE ALTERNATIEVEN, LAAT HET GEWOON WETEN. LAAT EEN REACTIE ACHTER HIERONDER OF OP TWITTER @sprakeloosID. WE ZULLEN NOG WEL EVEN MOETEN GENIETEN VAN DE RADIOSTILTE, DUS TELEFOONMUZIEKJES ZIJN VOORLOPIG NOG WELKOM. IK PAS ZE GEWOON IN BIJ DE TELEFOONMUZIEKJES HIERBOVEN.

De eerste suggesties zijn verwerkt. Aad Verbaast kwam met John Cage en zijn 4.33. Het summum van radiostilte. Via twitter kwam @Tikkie_Terug met ‘Het is stil in mij’ van VanDikhout. Zelf bracht mij dat ook nog bij Hand in Hand Kameraden.

Aaf Brandt Corstius, de moderne vrouw in Achlum.

Als ik aan helden zou doen, dan is Aaf Brandt Corstius er misschien een. Maar ik doe niet aan helden. Dat heb ik op mijn dertiende afgeschaft. Niet uit teleurstelling, maar weloverwogen besloot ik dat een mens zich maar niet moest verlagen om iemand tot held uit te roepen. Tot mijn dertiende was Willem van Hanegem mijn held, nu waardeer ik hem slechts.

Terug naar Aaf, ik kende haar naam, maar als volkskrantlezer had ik haar stukken nooit bewust opgezocht. Rond haar terugkeer was er enige media-aandacht, dus mijn focus op haar columns was aangewakkerd. In één van haar eerste columns (16 mei jl.) schreef ze over haar oorlog met sokken. Het trof me diep, want ik ken dat probleem. Ochtend na ochtend, graai ik in de wasmand met eenlingen voor mijn kinderen en mezelf. Het is een mini-catastrofe, wetende dat we (partner & co) zelf de oorzaak zijn. Eens in de zoveel tijd besteed ik een dagdeel aan het sorteren, ooit pathetisch vastgelegd op mijn blog. Het gaat dan een tijdje beter.

Kijk zo gemakkelijk kan iemand mijn waardering verdienen, gewoon door herkenbaarheid en zielsverwantschap, maar een held. Nee, hooguit een held op sokken in het geval van Aaf. Uiteraard bezocht ik Aaf op de conventie van Achlum. Ze sprak over de moderne vrouw.

Totale interview met Aaf Brandt Corstius in Achlum

Arie Boomsma, de ideale man voor de moderne en niet zo moderne vrouw, bevroeg de columniste over het wezen van de moderne vrouw. Dit gebeurde aan de hand van vier filmfragmenten met als thema’s: werk, jeugd, relaties en moederschap. Ronja de roversdochter staat voor onbekommerde vrijheid en dus kracht. In de recente serie van de NCRV over de babyboom van 2010 wordt het moederschap belicht, stukjes uit Oprah en Sex and the city komen relaties natuurlijk aan de beurt.

De rode draad in het betoog van Aaf Brandt Corstius is de wens tot maakbaarheid die ze ervaart bij veel vrouwen en soms ook wel bij haar zelf. De relatie moet perfect zijn, het werk uitdagend en de kinderen moeten zich ontwikkelen volgens het stramien dat jij als moeder als ideaal hebt. Ik deel haar idee en verfoei, zover het me lukt, de krankzinnige zoektocht naar de maakbaarheid en ik denk dat dit nog meer voor vrouwen dan voor mannen geldt. De moderne vrouw kan dus gedefinieerd worden als een sterveling die hunkert naar maakbaarheid in haar leven en dus standaard teleurgesteld is omdat de hooggespannen verwachtingen bijna niet ingelost kunnen worden. Om die teleurstelling te verzachten zoekt ze troost bij vriendinnen en bespreekt de problemen. Was het niet wijlen Bert Klunder die vond dat vrouwen geniëen waren in het creëeren van issues en daar vervolgens oeverloos over zwetsen. (zie ook het fragment van Sex and the City over mixed messages.)

Toch betrap ik Aaf op haar 37e ook nog op maakbaarheidsidealen op het gebied van seks in de relatie. Ontbreken van goede seks ligt bijna altijd ten grondslag aan alle echtscheidingen, beweert ze. Nu Aaf, bereid je voor, want deze week heeft omroep Max een onderzoek uitgebracht en daar word jij niet vrolijk van. Op tv hoorde ik de cijfers dat 50% van de vijftigplussers met partner geen seks meer heeft en dat van de seksbeoefenaars eigenlijk 40% niet tevreden is. (Mijn eigen noot: welk percentage van de overigen liegt bovendien?) De cijfers op de site laten een iets genuanceerder beeld zien, maar seks in de relatie blijkt niet zo maakbaar. Het wordt komkommertijd met het verstrijken van de jaren. De verseksualisering van de maatschappij is er misschien wel debet aan dat ook op dit gebied de wensen bij vrouwen (te) hooggespannen zijn. En als we niet minstens X-keer per maand een flinke punt zetten, moeten we onze partner maar aan de kant zetten.

Geloof in de maakbare samenleving heb ik niet en hoe krampachtiger we dat nastreven, des te onaangenamer die samenleving wordt. Maar soms zijn er lichtpuntjes en is enige maakbaarheid mogelijk. Luister goed Aaf, bij de Lidl zijn er sokken met een bijna onzichtbaar drukknoopje! Ik wist het niet, maar misschien een goed tip. Ik weet niet of een gang naar de Lidl hoort bij het moderne vrouw zijn, maar je kunt er echt van alles kopen, nu ook sokken met drukknoopjes om alles bij elkaar te houden.

Pé Daalemmer en Rooie Rinus over de Lidl

=======================================================