Even overwoog ik “I don’t like mondays” op te zetten, maar ik wist mezelf op te krikken op maandagmorgen op weg naar mijn werk. Waarom een nummertje van de Boomtown Rats luisteren om mijn eigen stemming te bevestigen? Dan liever Radio 1 voor het laatste nieuws over Turkije, Edith Schippers die aan de gesprekken gaat beginnen met fractievoorzitters of de laatste grappen van Donald Trump. Maar niets van dit alles. De dienstdoende correspondent was op pad gestuurd naar een natuurreservaat onder de rook van Amsterdam. Er was iets wonderbaarlijks geconstateerd, de zwartkop rietgors was gehoord. Ik dacht al, wat heb tot op heden gemist in mijn leven? Het was de zwartkop rietgors weet ik nu.
Een vogelaar begeleidde de verslaggeefster van dienst, zo te horen nog een vrij jonge dame die nauwelijks haar verbazing over het rijk der vogelaars kan verhullen. In gedachte zie ik ze lopen, een springerige blonde dame met een hip gebreid mutsje en een jongbejaarde man met een flodderige ribbroek, laarzen en een uiteraard een verrekijker. Ze maken mijn ochtend goed. Terwijl ik in de automatische piloot naar mijn werk rijk, waan ik me ook als wandelaar in het regenachtige natuurgebied met uiteraard riet, want anders zou er geen rietgors zijn. ,,Hij verschanst zich nog in het riet, het waait te hard en het regent.” De man doceert verder over de zeldzaamheid in Nederland van het beestje dat voornamelijk in Oostenrijk en Hongarije zou wonen en ’s winters in het Middellandse Zeegebied overwintert. Het zijn namelijk niet zulke beste vliegers met hun korte vleugeltjes. Het radiowichtje vraagt zich af of dit exemplaar mogelijk verdwaald is. ,,Dat is goed, mogelijk.” Dan is het even stil. In gedachten zie ik de man zijn arm naar boven wijzen en met de vinger de verslaggeefster tot stilte manend. ,,Luister”, zegt hij enthousiast. ,,De lokroep op zoek naar een vrouwtje, het is onmiskenbaar lente. Meteen geeft hij aan dat er waarschijnlijk geen respons zal komen bij deze eenzame zwartkop rietgors. De man is zo in de wolken dat hij niet eens door heeft over welk leed hij spreekt. Ook de blonde dame is niet op haar scherpst, want ze vraagt niet door. Een gemiste kans van jewelste.
Ik denk dan meteen over het dierenleed dat zich op deze druilerige maandagochtend voltrekt. Dan vlieg je met alle levensmoed van Sicilië naar huis, laten we zeggen Boedapest. Met je geile koppie denk je aan niets anders dan een lekker wijf te scoren als je aankomt. Maar je verdwaalt en hebt niets door. Met alle hormonen in stelling zing je je de longen uit het lijf. Je hebt niets door, maar die betweterige vogelaar voorspelt je armzalige toekomst. Bovendien heb je de pech niet op musjes of vinken te vallen, anders zij niet op jou. Ik vind het sneu, heel sneu. Hier zou de Partij van de Dieren iets aan moeten doen, tastbaar leed.
sprakeloos verhalen 