De geboorte van een idee. We schrijven zondag 21 februari 2010, een sombere zondagochtend. In het kader van meer bewegen en ter voorbereiding van wat hardlopen ben ik gestart met stevig wandelen, precies zoals vermeld staat in allerlei opbouwschema’s. Het kost relatief weinig inspanning, maar het zuurstofgehalte in je lichaam neemt per stap toe. En met een overdosis aan zuurstof, schijnt het denkvermogen ook toe te nemen. Als roker denk ik stiekem het tegenovergestelde, want de sigaret geeft me de ontspanning en het concentratievermogen. Wetenschappelijk is dat echter niet te onderbouwen.

Goed, zondagochtend een wandeling van vijf kilometer in de buurt met alle vrijheid om je gedachten de loop te laten. En natuurlijk sigaretten bij de hand omdat een overdosis zuurstof dreigt. Tijdens het wandelen zie ik fietsende kerkgangers. Hun plicht zit er op, als er sprake is van plicht. Wat zullen ze gehoord hebben of als ik cynisch ben, wat zouden ze gehoord kunnen hebben? Was het druk in de kerk en wat voor soort mensen zouden er aanwezig zijn? Zijn er überhaupt wel mensen aanwezig geweest, behalve de wegfietsende kerkgangers? En de preek, was die een beetje ter lering ende vermaeck. Of mag het niet vermakelijk zijn? Hoe zou ik de preek hebben ervaren? Nooit zal ik erachter komen, want het is al jaren geleden dat ik met regelmaat naar een kerkdienst ging.

Van huis uit ben ik katholiek opgevoed, heel liberaal katholiek weliswaar, want mijn ouders hadden begin jaren zeventig al moeite met het conservatisme van het Roomsche kerkelijke leven, hoewel zij zich tot op de dag van vandaag verbonden voelen met het geloof. Het is echter nimmer meer een gespreksonderwerp. Het laatste gesprek hieromtrent was het bidden aan tafel. In de puberteit hadden mijn broer en ik genoeg van de ‘Onze vaders’ en ‘Weesgegroetjes’. De kerkgang was nooit een verplichting, maar bidden voor het dagelijkse brood bleef heel lang een vanzelfsprekendheid. Niet voor mijn broertje en mij dus en we ageerden hiertegen. Kort maar onverwacht verzet boden mijn ouders. Op mijn voorstel, zoekende naar een compromis, stelde ik voor niet de Here te bedanken, maar mijn vader voor zijn inspanningen om het geld te verdienen en mijn moeder die de gelden wist om te zetten in een heerlijke (brood)maaltijd. Hulde voor mijn ouders. In mijn herinnering hebben we dit eenmalig gedaan. Iedereen zag het belachelijke ervan in en daarmee was op mijn veertiende het laatste kerkelijke ritueel ten einde. Tot mijn twaalfde levensjaar was ik trouwens het vroomste jongetje in het gezin. Ik was misdienaar, ik bracht parochieblaadjes rond en met onheuse intenties, ik was verliefd op een meisje dat op het kinderkoor zat,  liet ik mij ook nog van mijn beste vocale kant horen.

Op dit moment ben ik formeel nog katholiek, maar wat ik informeel ben, weet ik eigenlijk niet zo goed. Dit gebrek aan kerkelijke identiteit ervaar ik geenszins als een gemis. Wel heb ik naarmate ik ouder ben interesse in waarom mensen geloven, hoe ze geloven en wat geloof voor hen betekent in het dagelijkse leven. En al neemt de kerkelijkheid nog steeds af, de levensvragen in relatie tot geloof, ongeloof of van mijn part het ‘ietsisme’ blijven onverminderd aanwezig. De samenleving lijkt er op dit moment zelfs door te splijten in twee of meerdere delen.

Terug naar mijn zuurstofrijke momentje. Wat let mij om met enige regelmaat op te tekenen wat er tegenwoordig in de verschillende kerken gebeurt? Helemaal niets dus, ik hoef er alleen maar naar toe te gaan en te luisteren. Dan kom ik er achter wie er zitten, wat ze doen of niet doen en kan mijn eigen gedachten laten gaan over wat er gezegd wordt. Een nieuwe serie ‘Wandeling rond de Hoogmis’ is geboren. Een soort persoonlijk kerkverslag dus. We gaan ons zelf maar eens verbazen. Ik heb al een nieuw fototoestel gekocht, nu maar hopen dat ik mijn woorden kan versterken met een aantal passende foto’s. Ik hoop dat u me zult en kunt volgen tijdens mijn wandelingen.