Krap 24 uur terug van een lang weekend Berlijn en de maagdelijke kranten zijn vluchtig doorgespit. En inderdaad, voor zover ik kan nagaan, heeft er in Nederland geen inhuldiging plaatsgevonden voor onze Oranjehelden. Dat is dan weer een pluspuntje voor onze nationale trots, want de hysterie van vier jaar geleden zorgt ervoor dat ik nog steeds vol gene ongemakkelijk op mijn stoel wip. De teleurstelling na de penaltyreeks heb ik nog meegekregen in Nederland. Ik wist dus dat de reeds langer geplande reis naar Berlijn op zaterdagavond onderbroken zou worden met een voetbalwedstrijd. Wie had dat gedacht bij aanvang van de wereldkampioenschappen. In het hotel waar we verbleven was uiteraard zorg gedragen voor een aantal grote schermen. Het werd een gemakkelijke winst van onze jongens op de zeer geplaagde Brazilianen. Een viertal Brazilianen in het restaurant van het hotel droeg het verlies gelaten. Ik denk net als de meeste Brazilianen. Wat moet je ook anders? De aanwezige Duitsers waren vooral bezig met de dag erop. Volgens mij waren ze aanvankelijk nog wel voor de underdog en dat was niet Nederland. Eigenlijk kon het ze niet zoveel schelen.

De dag erop toog ik met beide zoons naar Friederichhayn en ruim op tijd vonden we een tafeltje bij een pizzeria met goed zicht op de aanwezige beeldschermen. Beide zoons, eten, bier en voetbal, wat wil een man nog meer? De spanning in de stad was al dagen voelbaar, maar vooral ook zichtbaar. De idioterie van het carnavaleske oranje haalde het gelukkig niet. Ook hier veel witte voetbalshirts en uitdossingen voor de hippe voetbalvrouw in de nationale driekleur. Het lijkt erop dat de Duitse marketing op dit gebied nog veel te leren heeft van hun Nederlandse collega’s. Of misschien kennen ze hun vak goed en weten ze dat het percentage randdebielen mogelijk minder groot is in Duitsland. Natuurlijk waren er hier en daar enorme vuurwerkknallen. De trams die langsreden waren zo goed als leeg. Duitsland keek voetbal. Thuis, bij de Brandenburger Tor, de voetbalstadions die hier en daar voorzien waren van het eigen bankstel of in de kroeg.

De tijd dat we massaal anti Duitsvoetbal zijn, ligt gelukkig achter ons. Mijn generatie (48 jaar) heeft dan nog net het debacle in 1974 meegemaakt. Natuurlijk was 1988 het moment van ‘unsere Rache’, maar nadat Rijkaard zich als een lama gedroeg en Ronald Koeman zijn achterste fictief afveegde met een Duits shirt dat hij zojuist geruild had na een gewonnen interland, is het wat mij betreft klaar. Natuurlijk is het leuk om te winnen en zeker van de Duitsers, maar eigenlijk spelen zij sinds 2006 in toenemende mate het ‘totaalvoetbal’ dat Nederland propageerde. Dit toernooi waren zij veruit de beste en de winst is ze van harte gegund. Ik weet dat de oudere generatie het er nog niet mee eens is en een ‘diehard’ wil nog steeds zijn fiets terug. Ik zie graag vrolijke mensen dus ook vrolijke Duitsers.  Als ze het carnaval maar achterwege laten, verzekerd het mij van een behouden terugreis naar het hotel. Het was trouwens maar goed ook dat het slechts 1-0 werd, want bij ieder Duits doelpunt ‘keerde’ het restaurant een ‘shotje’ uit. Vijf halve liters en één shotje was meer dan voldoende.

Toen wij terugkeerden, kwam de Mannschaft aan op vliegveld Tegel. Mensenmassa’s bij de Brandenburger Tor en de rest van de binnenstad. Een half miljoen naar verluid. Dat is toch beduidend minder dan die bijna miljoen van vier jaar geleden in Amsterdam voor de vice-Weltmeister. De ‘Jungs’ hadden zelfs een dansje ingestudeerd met de welluidende tekst: So gehen die Gauchos met daarbij een gebogen en verslagen stier nabootsend om daarna fier op te veren met de tekst: Und so siegen die Deutschen. Een niet boosaardige kwajongensstreek die ook al weer op lange tenen mag rekenen, maar dat terzijde.

Ik zit alleen te mijmeren als Ron Vlaar de eerste strafschop tegen Argentinië nu niet gemist had? Als we de betere tweede helft tegen de ‘Gauchos’ nu eens hadden omgezet in een overwinning? Het had gekund. De wereld had er een stuk anders uitgezien. Wat hadden de Duitsers dan gezongen? Hadden ze überhaupt wel gezongen? Of hadden wij iets vleiends over onze Oosterburen gezonden. We hadden dan in ieder geval kunnen JUICHEN in onze pakjes. Ik wil er maar even niet aan denken. Ik geloof dat het goed is zo.