internationaal

Over de grens met het Babborgapad

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Voordat ik mijn indrukken van dit nieuwe klompenpad wil delen, neem ik u eerst mee naar de jaren 1974 tot en met 1978. De avondvierdaagse in Raalte. Vanaf de derde klas, groep 5, deden alle scholen een poging om iedereen te laten meelopen met de plaatselijke vierdaagse, een heel festijn. Een flesje ranja en een half rolletje drop van moeders maakte de feestvreugde compleet. Na vier dagen potjes vet, op de berg waar Sinterklaas woont enzovoort was het donderdag einde oefening, een paar takken seringen of iets van de vlinderboom en je had je bosje bloemen en natuurlijk de medaille. En het leven ging gewoon verder met school en zaterdag weer een voetbalwedstrijd. In mijn geval bij ROHDA Raalte. De vierdaagse was leuk, maar ook niet meer dan dat.

Als ouder heb ik bijna traumatische ervaringen met de vierdaagse in Duiven.
En naar ik aanneem is het in Duiven niet anders dan welke dorp in Nederland dan ook. Waar in de jaren zeventig een enkele ouder gevraagd werd om het onderwijzend personeel te ondersteunen, hooguit 2 volwassenen op een groep van 30 kinderen, word je tegenwoordig met de nek aangekeken als je als ouder geen acte de présence geeft. Met ongeveer 25 opgedraaide tollen, allemaal een tas vol snoep meezeulend – de echte verwende exemplaren gebruiken daarvoor hun meelopende vader of moeder. Het collectieve ADHD gevoel gaat sky high. Op de laatste dag worden opa’s, oma’s, ooms en tantes en alle beschikbare buurmannen en -vrouwen opgetrommeld om met verbazing en bewondering de Olympische prestaties van de jeugd gade te slaan. Nog meer snoep en de koolhydratenperversiteit neemt pandemische vormen aan. Samen met de verplichte zwemlessen vormt de vierdaagse van mijn kinderen mijn absolute dieptepunt in mijn vaderschap. Heel lang heb ik wandelen als een hele vervelende bezigheid ervaren. De laatste tien jaar gaat het beter en dit jaar was er een primeur dat mijn oudste zoon vrijwillig en uit zich zelf een klompenpad wilde lopen.

Gisteren liep ik samen met wat familieleden een prachtige wandeling bij Deventer. Daarvoor was ik even bij mijn moeder in Raalte uiteraard. En u raadt het al, ik kreeg voor die tocht een rolletje mentos mee, ook om uit te delen. Al pratend heb ik geen moment meer aan het snoepgoed gedacht, maar vandaag vond ik het terug op het Babborgapad in Babberich, in mijn tas. Mijn gedachten gingen dus terug naar de jaren zeventig in Raalte.

Het Babborgapad dus, vandaag in mijn eentje maar weer eens. Wat is het toch mooi om in je directe omgeving die toch relatief bekend is nieuwe dingen te ontdekken. Het wandelperspectief is geheel anders dan wanneer je er fiets, met de auto er doorheen rijdt of een voetbalwedstrijd van Rohda Raalte ziet in Babberich om maar eens wat te noemen. Zoals gezegd, een internationale wandeling en vol gevaren lees ik op de bordjes in Duitsland, de eikenprocessierups, teken en heuse slangen. Bovendien nog een waarschuwing dat je vanwege de Corona maar beter niet in Duitsland kunt lopen. Tja, ik ben best serieus, maar zo’n grenswandeling over Duitsgrondgebied, een land dat oranje kleurt op de Coronakaart terwijl wij dieprood aan het kleuren zijn!! Ik zie er weinig gevaar in, eerder een soort van welnesskuurtje in het ‘gezonde’ Duitsland.

Beeldentuin op de grens van Duitsland en Nederland.

Kakelkrant van Sprakeloos 13: Europa blues op vrijdag

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

 

De vrijdagmiddagblues, kent u dat? Na een week intensief werken is het op. Misschien kent u het niet, want u heeft ongebreideld calvinistisch arbeidsethos of bent aanhanger van de neo-kapitalistische sekte: Time is money. Ik niet, want op is op en als je met mensen werkt, is dat soms een hele zinvolle constatering. De rek voor deze week is er uit. Ik droom een beetje weg en ga een collega lastig vallen die ook van de vrijdagmiddagblues is. Samen ‘jammen’ we een beetje over de bureaucratisering van de zorg, de politiek en ongemerkt komen we te spreken over de Europese geschiedenis. Onze conclusie is dat Europa altijd internationaal is geweest in zijn oriëntatie, dat er altijd uitwisseling is geweest van goederen, mensen, kennis en wat al niet meer. Het anti-Europese geouwehoer van o.a. de PVV is maar larie. Nationale staten zijn kunstmatig en hebben de laatste 200 jaar alleen maar ellende gebracht. Nu beweer ik niet dat er geen ellende is zonder nationale staten, maar verschillen tussen wij en zij zijn niet gelijk aan nationalisme. Zo keuvelen we over Teutonen, het vroeg Frankische Rijk, Merovingen, de opkomst van de Hanzesteden en de Elizabethsvloed van 1421. In tien minuten tijd hadden we de grote lijnen van de Europese geschiedenis te pakken en beseffen dat nationalisme binnen Europa een gevaar is voor ons allen.

‘We zitten in een schip dat dreigt te zinken als we niet uitkijken, we zullen dus met zijn allen moeten hozen.. Doen we dat alleen of wijzen we een enkeling aan, dan gaan we met zijn allen….naar de Filistijnen. We verworden dan mondiaal gezien een toeristisch historisch armlastige pleisterplaats, Europa.’

 

Het is even stil, we baden in ons absolute gelijk. Dan gaat de telefoon. Een indicatieorgaan belt en vraagt waarom dat ene kruisje niet gezet is op het formulier X. Het antwoord is duidelijk, omdat het nog niet bekend is. Ze namen er geen genoegen mee, attendeerden ons dat indien het kruisje over een week nog niet gezet is, de aanmelding ongeldig wordt. We moeten dan het formulier opnieuw invullen of we kunnen gebruik maken van procedure Y, dat zou sneller gaan, maar geeft geen garanties.

De vrijdagmiddagblues is weg en gaat over tot het gebruikelijke fabrieksgeluid van de machinerie der radertjes, ook in de zorg. Er gebeurt niets, als het ene radertje niet precies in het andere past. Niemand weet meer de grote lijnen, het hoe en waarom.

In ons professionele kruis getrapt over dat enige kruisje, dragen we manmoedig ons loonslavenkruis. We weten dat het formulier over drie weken pas volledig ingevuld kan worden, maar dan is het te laat. We kunnen vanmiddag niets meer doen, maar de vrijdagmiddagblues komt niet terug, al dromen we ieder apart nog wel over een begrijpelijk Europa. Dat snappen we, ons werk niet meer.

EUROPE -THE FINAL COUNTDOWN