INBURGERING OP ZIJN DUITS
Een goed jaar geleden kwam mijn oudste zoon naar me toe om afscheid te nemen. Hij was gezakt voor de inburgeringsexamen. Toen mijn jongste zoon en ikzelf de test ook deden, bleek ook mijn jongste zoon zich maar beter weg te kunnen gaan. Waar ze naar toe moesten, wisten ze nog niet. Zelf had ik een hele krappe zes, ik mocht blijven maar mij restte slechts een bestaan aan de de rafelranden van de Nederlandse maatschappij met een krappe 6,1. Met al die buitenlanders die hier mogen blijven na hun inburgeringstoets moeten we vooral heel blij zijn. Als zij een voldoende halen met lichtjaren achterstand qua Nederlandse ervaring en taalgevoel, moeten het wel mensen zijn die iets hebben toe te voegen aan de maatschappij. Mijn zonen zijn gelukkig nog steeds thuis en lijken geen psychische schade te hebben opgelopen van deze enorme mokerslag in hun vaderlandsche ego.
Vandaag kwam ik op Facebook een test tegen voor de Duitse inburgeringstoets. Het zal me wat zijn, maar toch ben ik nieuwsgierig. Zal ik me als een ware Duitser kunnen vermommen? Misschien is het een vluchthaven voor mijn zoons als de IND ze eindelijk heeft opgespoord en verbannen naar? Ja waar moeten ze dan naar toe? Als ze heel Nederlands het liedje zullen zingen “Iedereen is van de wereld en de wereld is van iedereen” zullen ze met zekerheid niet de handen op elkaar krijgen van het bevoegde gezag, al geven ze dan wel blijk van hun kennis over de Nederpop.
Goed ik ga aan de slag met de twintig vragen. Het is niet heel moeilijk al zitten er een paar twijfelgevallen bij. Het blijkt dat ik ergens een foutje heb gemaakt, maar met een score van 95% mag ik toch stellen dat ik zonder schaamte mag aankloppen bij onze oosterburen. Ze zullen die ene kaaskop met twee domme Nederlandse zonen vast wel ergens kunnen herbergen bij de bijna 1 miljoen die ze van elders ook verwelkomen. Mijn vrouw heeft de toetsen niet gedaan, maar omdat ik wettelijk getrouwd ben, zal ze, als ze wil tenminste, best wel mee mogen komen.
sprakeloos verhalen 