Dansen, ik vind het een absurde bezigheid, hoewel ik besef dat ik misschien wel raar ben. Maar objectief gezien heb ik gelijk. Er zijn gelegenheden en tijdstippen waarop mensen de mogelijkheid hebben om zich onnatuurlijk te gaan bewegen, meestal op muziek. Heel vreemd denk ik dan, want als het iets natuurlijks is, waarom dansen we niet standaard op weg naar school of als we wachten op de trein? Dat doen we niet, want dan bellen we mannen met witte jassen om het straatbeeld te fatsoeneren. Nu heb je dansen en dansen. Het stijldansen vind ik ook raar, maar daarbij zijn er nog afspraken wie, wat en wanneer moet doen. De rol tussen man en vrouw staat vast. Voor het observeren van de relatiesterkte is een koppeltje op de dansvloer op zich een allervermakkelijkst tafereeltje. Zoals gezegd, ook stijldansen vind ik raar, hoewel als 15-jarige heb ik me door vrienden laten overhalen om op les te gaan. Goede cijfers ten spijt, sindsdien heb ik eigenlijk nooit meer in stijl gedanst. Ik laat me niet gemakkelijk in (dans)patronen vatten. O, zult u denken dan ben ik mogelijk meer het type van de vrije expressie of een anarchist op dansgebied. Nee, driewerf nee.

Ik ben niet het type dat anderen mensen wil verbieden ongecontroleerde bewegingen te maken, maar dat neemt niet weg dat ik het een raar fenomeen vind. Neem, nu ‘house-achtige’ muziek, van diverseteit in stromingen heb ik geen weet, voor mij staat er een machine aan en de beats bepalen de dansmodus van dat moment. Met soms honderden tegelijk staan zweterige jongeren te hupsen en maken bezwerende bewegingen met hun handen en vingers. ‘Je moet je mee laten gaan op de beats!’ Ik moet helemaal niets, ik vind ze gewoon niet goed wijs. Of wat te denken van een ouderwets Hollands gezelligheid met deuntjes als ‘Geef mij maar Amsterdam’. Ik zie bruine kroegen of bejaardencentra voor me, waarbij mensen elkaar bij de schouders pakken en achter elkaar aansjokken. Dat is toch bizar. Als kleuter vond ik iets in een kringetje al onprettig tijdverdrijf..

Of wat te denken van bruiloften en partijen, op de keeper beschouwd toch hoogst schizofrene festiviteiten. Netjes gekamt, goed gesoigneerd in de nieuwste kleren komen brave burgers binnen, jong en oud. Als de muziek eenmaal begint, opent het bruidspaar de dans en al snel ‘moeten de voetjes van de vloer’. Waarom moeten de voetjes van de vloer? Na een beetje ‘harken’ op de dansvloer komen de modernere liedjes. Vrijdansen dus. Twee mensen gaan tegenover elkaar staan, zwaaien met de heupen, maken spastische bewegingen met hun hoofd en doen de voetjes van de vloer, meestal maar één tegelijk. Ziet u zoiets op het kantoor gebeuren, uiterst genant zou dat zijn. Dus waarom op een feest, dat nota bene leuk hoort te zijn wel.

Onlangs had ik een bruiloft met beats. Ieder bekend wijsje werd verkracht door keiharde beats, een gesprek was niet mogelijk dus er blijven twee opties over. Je staat langs de kant, kijkt en zuipt je klem of je gaat ook maar op de dansvloer. Nu heb ik een aardig ritmegevoel en ik ben geen stijve harkt. Toch voel ik me volstrekt belachelijk. Het lijkt of ik uittreed en ik zie mezelf precies hetzelfde doen wat ik hierboven verafschuw. Maar je moet wel, want de hele avond zuipen zonder een goede conversatie is niet goed voor lichaam en geest. Langs de kant verbaas ik me over hetgeen ik zie. Stellen die fictieve toneelstukjes opvoeren, theatrale eenakters of een masale epidemie van ADHD komen langs. En nergens zijn dwangbuizen te vinden hoor. Of wat te denken van bekende nummers van vroeger voorzien van een vette beat. Wel eens mensen op ‘Dirty Dancing’ van Patrick Swayze zien dansen? Mannen die met hun kruis tegen de billen van hun partner, tenminste daar ga ik dan maar van uit, rijen. Handen die niet rustig en kuis op een bil blijven, maar dieper weggraaien. Echte 18+ taferelen voor als je er oog voor hebt. Ik ga niet zedenpreken, maar doe dat maar eens tijdens de zaterdagmiddag boodschappen of als je voor school op je kinderen wacht. Dansen, het is een vreemd fenomeen.

Antropologisch zal ik wel een eenling zijn. Zulu’s hebben wilde krijgsdansen, Masai springen uren lang op het ritme van trommels, Grieken heb de Sirtaki en wij de klompendans. En met de globalisering dansen we allrn op de beats uit de machine. Ik liever niet, want ik vind dansen raar.