En in één keer ben je ‘vader’ van een loopse teef. Dat vaderlijke betreft dan de verantwoordelijkheid, natuurlijk niet het biologische aspect. Pippa is zo geil als boter. Een opmerking die ik ternauwernood kan plaatsen – wie bedenkt nu zo’n zegswijze en wat heeft boter nu feitelijk te maken met de hormonenkwestie – maar die uiteindelijk wel hout snijdt. Pippa is zich zelf niet meer of misschien juist wel. Ze is in ieder geval niet het wezen dat wij kenden. Ze is nu 9 maanden en het moest er blijkbaar maar eens van komen. De laatste weken was ze al ongedurig en wispelturig. Wisten wij veel dat we te maken hadden met een heus PMS stadium. Inmiddels weten we dat en zoals iedere man instinctief zou moeten hebben bij PMS, alle zintuigen op scherp, want een fout is zo gemaakt. Het is een geluk bij een ongeluk dat Pippa niet zo verbaal is ingesteld, want flauwe grapjes begrijpt ze gelukkig niet.

Na een kambeurt wil ze graag poseren, zij- en vooraanzicht

Binnen is het een zielig, aanstellerig hoopje ellende, maar wel heel aanhankelijk. Iedere aai over d’r kop weet ze te waarderen en smaakt naar meer, de eetlust is minder en ze luistert slechter. Bovendien stinkt ze, maar dat schijnt voor amoureuze soortgenoten het summum te zijn. Het is maar goed dat het van zichzelf een vrij onderdanige dame is met weinig streken. Je zult maar een dominante furie hebben die loops is. ‘Count your blessings’ denk ik dan bij mezelf. In het recente verleden heb ik mijn hoofd al eens gebroken hoe je jonge dames een deugdelijke seksuele voorlichting moest geven. Ik kwam er niet uit. Laf als ik was dacht ik, ze zal er zelf wel achterkomen met al dat ‘hoeren en snoeren’ in de hedendaagse samenleving. Inmiddels is ze groot genoeg om het te ervaren en nu moet ik als verantwoordelijke aan de bak, vooral buiten.

Zien en gezien worden, de kleine slet. Rode lampen worden uiteraard niet gefaciliteerd.

Zo rustig als ze binnen is, zo onrustig is ze buiten. Als ze vrij in de tuin loopt is de onrust al merkbaar. Ze luistert, is allert, blijkbaar hyper-sensitief, maar veilig. Tenminste dat hoop ik, want er doen verhalen de ronde dat bijvoorbeeld Labradors een schutting van twee meter weten te trotseren om een loopse teef te nemen. Het naïeve in me gaat er voorlopig maar vanuit dat dit ‘broodjes aap’ verhalen zijn. Maar ze moet ook uitgelaten worden. Als een echte ouwelul die waakt over de maagdelijkheid van zijn eigen bakvis, zie ik in iedere versierder tijdens het wandelen een potentiële verkrachter. Pippa denkt daar anders over. Ze is onstuimig aan de riem en lijkt alles te doen dat tegen het ‘vaderlijke’ gezag ingaat. Haar wervende en hoerige gedrag stuit me tegen de borst, maar je staat machteloos. Ook als er geen ‘lover’ in de buurt is, blijft ze alert. Ze staat stil met haar kop in de lucht in afwachting op wat komen gaat. Maar ze weet niet eens wat er komen gaat, ze is slechts een gevangene van haar hormoonhuishouding en overspannen verwachtingen van de ‘eerste keer’. Je wilt haar zo graag beschermen. Strak aangelijnd houd ik haar bij me in de buurt, met een air dat iedere aanrander van Pippa genadeloos te maken krijgt met de toorn van haar baasje. “Ik zal ze de nek omdraaien.”

De wil om te experimenteren is er, een overschatting van jewelste

 Het schijnt ongeveer drie weken te duren en dan is deze episode voorbij. Haar loopsheid zal vervlakken, de gewilligheid verminderen en mogelijk zal ze weer het speelse beest zijn zoals we haar kennen, onze kleine lieve meid. Over drie maanden moet ze dan ‘geholpen worden’. Overigens ook een belachelijke term. Pippa wordt niet geholpen, ze zal iets missen al weet ze niet wat. Nee, wij als verantwoordelijken worden geholpen en verlost van een loopse teef in huis en het enorme risico van een heel nest kleine Pippa’s. In het nieuwe jaar hebben we dan een ‘jeweetwelpippa’ zoals Jan Kruis dat zo eufemistisch wist uit te drukken in zijn Strips “Jan, Jans en de kinderen.”. Tot die tijd zal ik de rol als Victoriaanse maagdelijkheid-beschermer met verve spelen. Leer mij kennen.

Smachtend kijken in de verte, maar slechts aangelijnd lopen op het ‘Maagdenpaadje’ en zeker niet alleen ‘hoeren en snoeren’