Met de zon op de evenaar wandelend op het Rhenoijschepad

In de wetenschap dat de zon ter hoogte van de evenaar staat, betreden we vandaag het Rhenoijschepad. Dit lijkt een nietszeggende opening, maar voor mij heel belangrijk, de zomer is ten einde. Het is vandaag 21 september. (Voor dit jaar eindigt de zomer om helemaal precies te zijn morgen om 15.00 uur, 22 september). De nacht en de dag duren even lang en dat is ruim voldoende tijd om in Rhenoij mijn 124e klompenpad bij daglicht te lopen met eega. De herfst gaat beginnen, maar vandaag nog even niet. Vanaf de evenaar ‘kijkt’ de zon nog even nadrukkelijk naar het Noorden. Ze vraagt zich af of ze wel voldoende aanwezig is geweest in 2024. Voor de zekerheid schijnt ze de hele dag daarom uitbundig. De weemoed om de herfst in te moeten is vandaag langs de Linge in Rhenoij en Acquoy volledig afwezig op deze zomerse dag. De zon doet zijn best, maar op dit klompenpad regent het echter ‘schattige’ huisjes en prachtige “Hollandsche’ dorpse gezichten. Nog niet alle appels zijn geplukt, maar van de geplukte appels wordt bij Kaatjes Theetuin heerlijke appelgebak geserveerd.

Kaatjes Theetuin

Appels en kersen zijn er in de gebied in overvloed geweest. De meeste oogst is binnen en het is dus tijd om de oogst te vieren. In Tiel was de fruitcorso vandaag, de oogstfeesten werden met Appelpop een week eerder al geopend. In de plaats waar ik vandaan kom, Raalte, viert men eind augustus Stoppelhaene. Oogst in welke vorm dan ook is een reden om bij stil te staan. In de Keltische en Germaanse cultuur werd het uitgebreid gevierd, er waren meerdere oogstfeesten. Vandaag was het Mabon. Eega en ik vieren het dus met een appelgebak en we laten ons verder fêteren op de ‘regen’ van pittoreske plaatje tijdens deze wandeling. (Voor nog meer foto-impressies van het Rhenoijsepad zie ook Instagram account titiissprakeloos)

Plaatjes en Kletspraatjes: 11 december, Nationale Klimaatdag

Het is 11 december 2022 en eindelijk doet een decemberdag een beetje wat van een decemberdag verwacht mag worden. Eigenlijk liet de novembermaand al aardig verstek gaan, maar de decembermaand was bijna beangstigend, tot vandaag dan. Eindelijk is het koud en guur zoals het in  december hoort te zijn. De verwarming een graadje hoger, handschoenen voor de kouwelijken onder ons en de winterjas die we vorig jaar ook weinig aan hadden, kan eindelijk geshowd worden.

Verstilling en terugtrekken horen bij de donkere dagen voor Kerst. Toewerken naar de zonnewende of voor de christen voorbereiding van de geboorte van Jezus. In ieder geval horen de bomen zo goed als kaal te zijn en als de maan door de bomen schijnt op 5 december moet die zichtbaar zijn en een luguber schaduwspel opleveren. Een vol bladderdek mag dit niet in de weg staan.

Maar op 11 december is het dan zover, het heeft gevroren, genoeg om in de bloempotten een laagje ijs te ontwaren en in de tuin is er voor het eerst voldoende blad om wat eer van je werk te krijgen. Ik had er zowaar zin in om na een bijna tropische herfst met een dikke trui aan in de tuin de winter te begroeten.  Na een uur wil ik natuurlijk een kop  warme chocomelk en zet een muziekje op, Nederlandstalig had ik bedacht en wie komt er langs?

Conny, Conny Stuart, u kent haar wel toch? Nu ik wel, maar dat heb ik aan mijn vader te danken die er nogal gek op was volgens mij. Een liedje van Harry Bannink en Annie M.G. trouwens.  Zij zingt: Wat voor weer zou het zijn in Den Haag? Een liedje van zeker 50 jaar oud, misschien al ouder. Het was toen vanzelfsprekend koud, nat en guur in Nederland. Maar dat is het al lang niet meer. Goed, vandaag dan wel voor de verandering. Het liedje is dus behoorlijk achterhaald. Want hoe vaak heb je op 11 december nog veel blad en zelfs kleur aan de bomen. Ik vind het zorgelijk al is het voor de energierekening erg prettig.

Ik zou willen voorstellen om 11 december onze Nationale Klimaatdag te maken, de dag dat blaadjes echt van de bomen moet zijn. Het zou toch triest zijn dat de herfstbomen de vaak veel te vroege voorjaarsbloemen moeten begroeten. 11 december, even een dagje contemplatie en het kan ons geen F*** schelen wat het weer in Den Haag doet.

Alle foto’s gemaakt binnen een straal van 1 kilometer van mijn tuin, relatief veel kleur nog……

9. LEVE DE HERFST uit de serie de kabbelende 100

Wanneer is het nu herfst? Het meest voor de hand liggende antwoord is wanneer de zomer is afgelopen. Als de blaadjes dus vallen en wanneer bij de melancholieke mens de gemoedstoestand richting een dieptepunt gaat. De nachten worden kouder, de dagen korter en de geneugten van een extra deken zorgen ervoor dat je ’s morgens minder fijn uit bed komt. Bovendien, alsof het niet erg genoeg is, komen de feestdagen eraan, die het toch al niet aangename perspectief van doodgaan en afsterven nog eens extra benadrukken. Kortom we zitten diep in de herfst is mijn conclusie. Van een Indian Summer was helaas geen sprake om het sombere gevoelen te kunnen verstoppen. En tegenwoordig constateer ik dat ook paddestoelen geen houvast zijn voor een goed seizoensgevoel, want ik heb ze her en der al in augustus gezien. Maar zonder dieptepunten geen hoogtepunten zeggen ze wel eens. We dragen ook deze herfst manmoedig.

2013-11-20 13.43.18

We vegen alle bewijsstukken van de herfst weg uit de tuin en zien dat er ook nog heel veel van de bomen en struiken moet vallen. Dus meerdere keren per week snel even met de bezem het terras schoonvegen. Onderwijl vraag ik me af waarom de Voorzienigheid niet gezorgd heeft voor één dag waarop al het blad er ineens af is. Het is dan even doorwerken, dat wel, maar het voorkomt de stroperigheid van wekenlang vallende blaadjes. Echter dat laatste zal wel voor de minder flexibelen van geest zijn, opdat zij kunnen wennen aan de verandering van atmosfeer. Zelf prijs ik me gelukkig zeer snel te kunnen anticiperen op veranderingen, dus die slopende afbraak van tuin en natuur kan wat mij betreft gestolen worden. Ik heb het echter niet voor het zeggen, dus tussen de bedrijven door snel even vegen. Straks vergaat me de lust waarschijnlijk als de zoveelste geplande herfstige regenbui op ons neervalt. Koud, nat en waarschijnlijk met veel wind, want zo zijn die buien in het najaar, leer mij het grijze seizoen kennen. Tijdens het vegen moet ik aan Vivaldi denken. Zou hij bij het componeren van zijn ‘Jaargetijden’ ook zo’n dubbel gevoel hebben gehad bij de herfst. Ik denk het wel. Straks maar eens even opzetten, misschien dat ik dan de vraag kan beantwoorden wanneer het echt herfst is. Maar volgens mij weet ik het wel: Het is echt herfst, wanneer je niet meer met blaadjes kan schrijven door de onvoorspelbare wind en een onstuimige hond.

Eerder in deze serie verschenen:

1. KNIPBEURT

2. PEURNO AAN DE MUUR

3. HET BRILLENPERSPECTIEF

4. CANDY CRUSH CALVINISME

5. ARNHEMSE LUCHTEN

6. PIPPA DE HOND IS ZEN

7. STILLEVEN

8. BITES VAN HUISELIJKHEID