De Berliner Dom

Een paar kleine tegenvallertjes te verwerken vandaag. Op het einde van de dag hadden we een tijdsslot afgesproken voor het Cold War museum op Unter der Linden. Volgens ons een nieuw museum en het was ook allemaal digitaal en 3-d en up-to-date, flitsend en interactief. De Koude oorlog werd vanuit beide standpunten bekeken werd beloofd. Dat laatste viel wat tegen, maar dat komt waarschijnlijk omdat er in de westerse media meer geschreven en bewaard is gebleven. Verder was het multimediale spektakel een beetje aan de drukke kant. Drie tot vijf filmpjes kijken in een shot. Ik ga daarin niet meer mee, dat lukt me niet op een ontspannen manier. Te oud zullen we maar zeggen. En de informatie vond ik te oppervlakkig of je moest met QR-codes verder onderzoeken misschien. Mogelijk zijn we wat dit onderwerp betreft op een leeftijd dat we het wel weten en niet meer geïnformeerd hoeven te worden. Al met al is de val van de muur al weer ruim dertig jaar geleden. Over tien jaar kunnen veertigers al opa en oma zijn en dan zijn zij van na dè VAL. Voor mij is het als de dag van gisteren. Ik ben van ver voor de VAL. De leeftijd gaat dus hier op meerdere fronten een rol spelen naar nu blijkt. We horen mogelijk niet tot de doelgroep. Wel nog even door het hartje van de stad gelopen en dat is dan toch wel weer indrukwekkend, vooral de Berliner Dom, maar ook het Rode Raadhuis.

Het Rode Raadhuis, waarbij ik me afvraag of ik de schaduw links ben?

Gelukkig hadden we deze dag al een ander uitje gehad in Berlijn. Want ik zie Berlijn soms als een aaneenschakeling van allerlei soorten huiskamertjes. Overal is de sfeer en de entourage anders en toch is het allemaal Berlijn. Vandaag ging de reis naar de wijk Köpenich, in het Zuidoosten van de stad. Hier is het grootste meer (Müggelsee) binnen de grenzen van Berlijn, al hebben we dat meer niet meer kunnen zien. We moesten immers op tijd terug voor de afspraak bij het Cold war museum. Köpenich, kennen jullie dat? Ik vaag, het liedje van de Hauptman van Köpenich die de burgermeester in 1906 heeft gearresteerd en er met de stadskas van door is gegaan. Er is een carnavalsslager van gemaakt en hij kreeg voor zijn daden zelfs een standbeeld. Maar met dat ik liedje hoorde, herkende ik de melodie. Onze Achterhoekse vrienden van Normaal hebben op dezelfde melodie ook een prachtnummer gemaakt. En die wil ik jullie niet onthouden. Van die Duitse Hauptman zoek zelf maar op, denk namelijk niet dat daar veel liefhebbers voor zijn.

Zo komt de geschiedenis weer onverwacht terug in Köpenich. De Hauptman was snel gevonden en het was duidelijk dat het een aardig plaatsje was met een ‘richtige Altstadt’. We vroegen ons hier voor het eerst trouwens serieus af of het verschil tussen oost- en westmentaliteit altijd voelbaar zou blijven. Drie jeugdigen bij het oudste café wisten eigenlijk geen raad wat ze moesten doen met de meerdere koffiedrinkers. Het kan jeugdige desinteresse zijn of de zinnen waren al gericht op het naderende wijnfeest in Köpenich, maar het riekte vooral ook naar gebrek aan klantgerichtheid. Kan zoiets doorgaan op de volgende generatie? Maar dit ter zijde. Ook het zuidoosten van Berlijn was beslecht in deze vakantie.

Slot van Köpenich aan het riviertje de Dahme

En daar is ie dan, de Hauptman van Köpenich