Nog net op tijd voor de aankomende hittegolf want ik had er geen zin meer in. Dat wil zeggen, in het werken. Volgende week begint mijn vakantie. Ik heb voldoende overuren gespaard en die moeten bij voorkeur opgemaakt worden schrijft het protocol voor. Ook de lijst met zaken die voor mijn vakantie afgewerkt moet worden is te overzien, dus wandelen maar. Ik had mijn zinnen gezet op Hattem, het Hoenwaardsepad. Lekker wandelen in mijn eentje met het vooruitzicht later die middag bij moeders pappot aan te schuiven. Ze woont immers in de buurt. 

Nu vind ik ieder Klompenpad per definitie een cadeautje. Je komt in plaatsen waar je anders nooit komt, je ziet kleine en soms grote verrassingen tijdens het wandelen en wandelen is per definitie een ontspannende bezigheid. Dat laatste heb ik eigenlijk pas sinds een jaar ontdekt dus ik heb nog heel wat te winnen. Nu is het ook bij ieder Klompenpad, het is wat het is. Hier bedoel ik mee, als er weinig water is, dan moet je niet klagen dat er te weinig water is. Is er te veel asfalt volgens de hardline klompenpaders dan trek ik de conclusie dan zullen er geen andere mogelijkheden zijn. Is er op cultuurlandschappelijk of historisch gebied niet zoveel te zien, dan is het er gewoon niet. Toch kan de wandeling best mooi of ontspannen zijn. Het is zoals het is. Maar sommige paden hebben geluk en die hebben van zichzelf veel te bieden. Het Hoenwaardsepad is er zo één. Water, uiterwaarden, stadsgezicht, landhuizen, historische gebouwen en bos. Het was er allemaal. 

Zoals gebruikelijk hanteer ik mijn mobiel om een stukje op mijn blog van een paar foto’s te voorzien. Een paar foto’s zijn meestal voldoende. De mooiste kiekjes deponeer ik op mijn Instagram account. (titiissprakeloos) Iedere keer ben ik nog in gevecht om de horizon recht te krijgen. Soms lukt dat, vaak ook niet. Het mag mijn pret niet drukken. Met de veelzijdigheid van de wandeling was er op dit pad veel te kieken. Overal zag ik wel weer een plaatje om mijn nog niet ontdekte fotografeertalent te kunnen etaleren. Het is nog niet zover gekomen, hoewel ik zelf tevreden ben hoe de soms wel veertig foto’s een mooie impressie geven van de dag. Zo weet ik over een jaar nog hoe ik de wandelsfeer heb beleefd. 

De genoemde afwisseling was prachtig. Verrassend was echter dat het uiterste puntje van de Veluwe bij Hattem ligt, dat realiseer ik me nu pas. Hattem associeerde ik vooral met de rivier. Opvallend was de overgang van de uiterwaarden naar het bosgebied. Dat ging door de ‘buitenwijken’ van Hattem, de suburbs zullen we maar even zeggen. Het is er goed wonen in dit bosrijke gebied. Of hoe zeg je dat ook al weer een beetje dichterlijk, lommerrijk. Want je wandelt in een bos, maar als er huizen in staan heet het ineens lommerrijk. Goed en in één keer was ik in het bos, gewoon dus nog een stukje Veluwe.