Harskamp

Het schijnt in te zijn om lopende zaken (10 jaar Rutte) een nieuw motto mee te geven. Op het moment dat ik mijn wandeling begint op het Harscamperpad, presenteert Mark Rutte, en degene die nog in zijn schaduw gezien willen worden, het vierde kabinet Rutte onder het motto Omzien naar elkaar, vooruitkijken naar de toekomst. Tja, is dat niet de essentie van samenleven in het algemeen? En is de essentie van politiek bedrijven niet het zinspelen op de toekomst? Ik ben niet live getuige van de presentatie, sterker nog, ik zal de flarden en de highlights wel meekrijgen de komende jaren. Ook ik moet vaststellen dat ik als politicoloog behoor tot de groep bij wie het vertrouwen echt helemaal weg is in de politiek, de overheid en daarmee misschien wel in ons zelf. Dat is mogelijk een van de redenen dat ik het wandelen van de klompenpaden heb omarmt de laatste jaren. Ik neem het motto mee op mijn wandeling op 15 december, maar ik ga vooral genieten van weer een stukje Nederland, de omgeving van de Harskamp op de Veluwe.

Eigenlijk had ik december al afgeschreven als geschikt om te wandelen, hetgeen onzin is natuurlijk, maar je ziet in ieder geval aan de foto’s dat het wel wat minder kleurrijk wordt. Koude vind ik niet zo erg, maar regen in het vooruitzicht kan me minder bekoren. Het was echter droog, maar ik vreesde wel de narigheid van drassige weilanden en diepe plassen tijdens de wandeling. Vooral ook omdat mijn schoenen het na zo’n 1500 kilometer toch wat slijtage beginnen te vertonen en daardoor niet meer waterdicht. Hoe lang mag je eisen van een paar schoenen van ongeveer €75, -? Ik heb geen flauw idee. Moet ik nieuwe kopen of zal ik het milieu een beetje ontzien? Ook op dit niveau dus een beetje omzien naar elkaar, vooruitkijken naar de toekomst. Mijn voeten heb ik trouwens droog gehouden.

Omzien naar elkaar gebeurde wel op het Harscamperpad. Het vriendelijk goedendag was eerder regel dan uitzondering, ook in het dorp zelf. Oprecht, maar ook oplettend, met een blik die is niet van hier. Zelfs de honden waren zeer waakzaam en zagen met hun vooruitziende blik mij al van ver aankomen. Hoewel er regelmatig achtergrond geluiden waren van de landbouw, houtverwerking en volgens mij ook de schietbaan van de Generaalwinkelman-kazerne, ervoer ik toch de rust die past bij de donkere dagen voor Kerst, een pietsie zwaarmoedig maar vooral toch sereen. Zelfs de kabouters bij Harsbouterdorp hielden zich rustig. Hun aanblik deed mij glimlachen al heb ik niet de leeftijd en het karakter om heel hard weg te lopen met kabouters.