ENGELANDS’ CHARLES DICKENSCOMPLEX

Kent u de uitdrukking ‘psychologie van de koude grond’? Een kernachtige (afdoende) diagnose waar geen speld tussen te krijgen is en waar de wetenschap geen rol speelt. Daar gaat dit stuk niet over. Wel over sociologie van de koude grond, een begrip dat ik ter plekke introduceer en waarmee ik de staat van Engeland in minder dan 400 woorden typeer, dit inclusief de aanloop van deze inleiding. En zoals het bij ‘de koude grond’ betaamt is de kern van het betoog waarachtig en snijdt hout. Mijn stelling is dat Engeland leidt aan een Charles Dickens complex dat onverwacht, als een veenbrand, de kop op is gedoken met de keuze voor de Brexit.

Duitsland is bijvoorbeeld al meer dan zestig jaar met meer of minder succes bezig zichzelf te (her)ontdekken na hun oorlogsverleden. Een belangrijk deel van de Engelsen leeft mentaal nog in de 19e eeuw. Lieflijke taferelen en oude gebruiken worden gekoesterd, niet alleen voor het toerisme maar als een ‘way of life’ die maatstafgevend moet zijn voor de rest van de wereld. De rest van de wereld gaat echter verder. De rare Engelse sociale opbouw is het gevolg. Grote verschillen in de economische en culturele waarden tussen groepen in dat land met relatief beperkte sociale mobiliteit. Londen is weer een ander hoofdstuk. Hier heeft het perverse marktdenken en de globalisering zich de afgelopen jaren meermalen opnieuw uitgevonden. Vlug, vlugger, vlugst maar voor ‘labour’ en de rest van Engeland economisch en moreel niet bij te benen.

‘Plattelanders’ worden genaaid door de oude elite en het jonge snelle geld en Europa is de schuld van dat alles. Er zijn al veel spijtoptanten die uit protest hebben gestemd of jongeren die niet hebben gestemd(!!!!). Democratie is toch immers iets van de sociale media? Een nieuw referendum wordt aangevraagd, de Schotten willen uit de UK en misschien volgen de Noord-Ieren. Engeland is toe aan grondig zelfonderzoek. Laten de ‘waves’ maar eens minder mondiaal ‘rulen’. Globalisering is een feit, eilanden in letterlijke zin bestaan niet meer en laten ze de Charles Dickens-achtige sfeer vooral maar over aan de plaatselijke VVV. Misschien dat de Brexit nog niet zo hard gaat als de Engelsen zichzelf in de spiegel bestuderen. Misschien dat ze een rol kunnen spelen in een ander Europa, waarbij ieder land, inclusief het onze, beseft dat Europa voor iedereen is. ‘Beter zijn of voelen’ schept ook verplichtingen, namelijk verantwoordelijkheid voor het minder mondaine volksdeel.’