Ik denk dat je toch minstens veertig moet zijn om in je dromen nog te gruwen van zogenaamde gezellige diapresentaties van buren, oom en tantes of collega’s. Ik kan me ze nog wel herinneren en ook mijn vader is buurman, oom en collega geweest en is dat voor een deel nog. Dus ook bij ons was het af en toe bal. 8 mm filmpjes hadden wij gelukkig niet, dus het bleef bij dia’s. Bij ons hetzelfde ritueel als elders, hooggespannen verwachtingen die uiteindelijk uitmondde in verveling en beleefd uitzitten. Het woord werd meestal gevoerd door de man des huizes die blind van sociaal vermogen het vakantieverhaal of de verre reis steeds spannender maakte en uiteindelijk ook zelf in de overdrijving ging geloven. Ik was niet zo van de dia-avondjes, of soms zelfs een hele zondagmiddag als er veel dia’s te vertonen waren. Omdat het niet iedere week gebeurde, was het altijd weer zoeken hoe de projector werkte en hoe het scherm het beste geïnstalleerd kon worden. Gelukkig is die tijd voorbij en hebben we de sociale media?????

En ik besef dat we, ondergetekende inclusief, precies hetzelfde doen als vele jaren geleden, maar dan nu live. We droppen onze foto’s op Facebook, Instagram of waar al niet. We verwachten reacties, willen bevestigd worden of zijn in een enkel geval zelfs beledigd als er geen reactie  komt. De techniek is verbeterd, een kind kan de was doen. Het publiek is ver weg, dus we kunnen de ware reacties niet meten of we interpreteren het scala aan emoticons helemaal verkeerd en dat geeft dan weer reden tot sociale problemen. En ik weet het, ik doe net zo hard mee al gooi ik er een zweem van een verhaaltje om heen. Een verhaaltje dat ik in mijn hoofd heb en denk dat het ter zake doet.

Hoe anders is de vakantie nu in vergelijking met pakweg twintig jaar geleden. Je belde een keer op en moest daarvoor in de rij staan bij de publieke telefoon van de camping. Dat was voldoende om het thuisfront tevreden te stellen. Nu wordt iedere scheet gedeeld en dat is een hype binnen je eigen sociale groep. Ik kan me bijvoorbeeld herinneren dat er dagen op vakantie voorbij gingen dat ik niet dacht aan het thuisfront. Nu beleef je soms wel vier of meer vakanties tegelijk. Je zoons zitten elders, hetzelfde geldt voor overige familieleden. Contact à la minuut is geen probleem. Collega’s leken soms mijlenver weg op vakantie en je besprak je avonturen op de eerste dag bij terugkomst. Dat hoeft niet meer. Iedereen zit met zijn mobiel bij de hand zijn vakantie te vieren en ik ben niet veel anders. Ik ben ook een kind van mijn tijd. Het is niet anders. Vandaar maar een ouderwetse diavoorstelling met de meest moderne middelen. Schrik niet, het zijn maar drie dia’s.

Vroeger zou ik op een diavoorstelling hebben gezegd. Hier zaten we in een typisch klooster met Moorse invloeden dat in de 19e eeuw al is verbouwd tot Grand Hotel. Het is het beste hotel in de wijde omgeving en we hebben kosten nog moeite gespaard om hier twee dagen te overnachten. Het is een rib uit ons lijf, maar soms moet je maar eens gek doen. Alles is in authentieke stijl, de meubels, de sfeer en zelfs de gedragscode van het personeel is uiterst gedienstig naar de gasten.

Nu kan iedereen dat meteen verifiëren via Google, dus zeg ik gewoon dat dit een heel tof hotel is waarbij mijnheer Booking.com ons als trouwe klant een reuze korting heeft gegeven. In dit prachtige hotel verblijven we twee dagen voor nog geen €64, -. Tel uit je winst.

Of dan deze:

We zijn in Moura, nabij de Spaanse grens, een gebied met zeer beperkte lichtvervuiling en daarom op de Werelderfgoedlijst van Unesco. Het is een dorp met veel gebruiken rondom licht en donker en het verdrijven van de boze geesten. Iedere volle maan komen de oudere dames van het dorp zingend door Moura om de boze geesten te verdrijven en onze Lieve Heer gunstig te stemmen. Wij waren getuige van dit plaatselijke fenomeen. Geweldig en uniek.

Eigenlijk waren het gewoon jolige oude taarten die vermoedelijk vanuit het oefenen in het kerkkoor bedachten we gaan wat volkswijsjes zingen voor onze kinderen en kleinkinderen.  Dat klinkt toch anders.

En op onderstaande foto laat ik zien waar ik bovenstaande woorden bij elkaar heb geluld. (en zelfs dat is ook niet waar, want de foto is van gisteravond en nu wacht ik op mijn reisgenoot die zich aan het klaar maken is voor een overheerlijke maaltijd in het dorp.)