egypte

Vandaag Zuidwest Berlijn: De Wannsee

/ sprakeloosid / 1 reactie

Laat ik eens beginnen met cultuur barbarij. Vandaag heb ik bewust, willens en wetens de kans laten liggen om Nefertiti te ontmoeten. Een mooie dame van 3500 jaar oud heeft niet de kans gehad om mij te ontmoeten. Zo kun je het ook zeggen. Nefertiti een Egyptische schone kan me gestolen worden op een mooie vakantiedag. Nefertiti is ruim 100 jaar geleden gestolen in Egypte en pronkt onrechtmatig in een van de Berlijnse musea. Niet dat dat de reden is haar te negeren. Ik ga het niet fraaier maken, maar ik heb er niets mee. Mijn egaa gaat wel naar het Egyptische museum. Ik bezoek het Duits Historisch Museum een paar honderd meter verderop. Tja de mueumdichtheid is op het Museum Insel ongeëvenaard. Wie niet net zoals ik een cultuurbarbaar wil zijn, verwijs ik naar de navolgende link, jawel over Nefertiti.

Twee exposities in het Duitse museum, waarvan één “Roads (not) Taken interesseerde mij bovenmatig. Oftewel ‘Es hätte auch anders kommen können’ de ondertitel van de expositie. En de laatste 200 jaar heeft Duitsland nogal wat kantelpunten gekend in haar geschiedenis.

Het had ook anders kunnen lopen, een waar woord in de geschiedenis, maar ook in een normaal mensenleven. Ik denk wel eens als ik nu dit of dat niet had gelezen, dan was ik misschien geen liefhebbeer geweest van Simon Carmiggelt. Of als ik die ene bewuste avond in 1990 niet had besloten, ondanks mijn weerstand, toch te gaan stappen, had ik mijn vrouw mogelijk niet gehad. Als ik gewoon naar Nefertiti was gegaan, had ik een heel ander stukje geschreven en had ik Wolf Biermann, de andere expositie in het Museum niet gezien. Een mooi gebouw trouwens dat Duits Historisch Museum, heel modern tussen al die historisch pompeuze gebouwen op het Museum Insel.

Het leven hangt dus van toevalligheden aan elkaar. Het was geen toeval dat ik om half drie mijn vrouw weer tegenkwam, dat was afgesproken en samen gingen we naar de Wannsee, in het zuidwesten van Berlijn. Aldaar was een statige villa die de plek is geweest van de bureaucratische vastlegging van de Holocaust, 20 januari 1942. De vernietiging van Joden in Europa was al gaande, maar op deze plek kwamen alle kopstukken bij elkaar om bureaucratische woorden te geven aan de verschrikkelijke dehumanisering van de mensheid, in het bijzonder de joden. Middels een simpele uitnodiging naar alle kopstukken van het Derde Rijk van Hitler, met een lokkertje van een goed ontbijt, is vastgelegd wat we nu allemaal weten en niet mogen vergeten.

Als ene Adolf nu niet gekund had en de vergadering uitgesteld zou zijn, zou het anders gelopen zijn. We weten het niet. In de literatuur is de vraag al eens gesteld als pappa en mamma Hitler nu eens geen zin hadden gehad op de bewuste avond om elkaar lief te hebben, hoe zou de geschiedenis er dan uit hebben gezien. In ieder geval durf ik dan te stellen dat ik dit stukje niet had geschreven en ook geen ander stukje. Ik was er waarschijnlijk helemaal niet geweest. Maar dat is gissen natuurlijk, of misschien ook wel niet. Met mijn logica was dan echt alles anders gelopen en waren er andere mensen geweest. Wij allemaal!!!!

Echter het lot heeft zo moeten zijn. Ik ben in 1966 geboren uit twee ouders van voor de oorlog, ik heb in1990 mijn huidige reisgenoot ontmoet en samen hebben we besloten vandaag naar de Wannsee te gaan. Misschien heb ik een beetje druk gezet, maar ze was gemakkelijk over te halen.

De sfeer en entourage van de Wannsee is weer een heel ander Berlijn in een bijzondere (historische) omgeving.

Begrip, van de dag (20) Wereldoorlog

/ sprakeloosid / 3 reacties

WERELDOORLOG

Geschiedenis, het is me wat. Op school leerden we dat met de moord op de Oostenrijkse troonopvolger Frans Ferdinand in Sarajevo de Eerste Wereldoorlog begon. Natuurlijk ligt het veel complexer, maar zo leert ons de geschiedenis nu eenmaal. En dachten al die soldaten, waar ook in Europa die bijna zingend de oorlog in marcheerden, de klus wel even te klaren. Ze zouden vast niet gezegd hebben we gaan de Eerste Wereldoorlog even beslechten. Wanneer werd de Eerste Wereldoorlog zo genoemd? Bij de Tweede Wereldoorlog ligt de aanleiding iets diffuser. Is dat bij de Anschluss van Oostenrijk, bij de inval in Polen of zelfs al in 1933 bij de verkiezingswinst van Adolf Hitler. Maar op zeker moment was het een wereldoorlog en wel de 2e. Wanneer hadden ze het door?

Kijkend op de wereldkaart zie ik oorlog in Irak, Syrië, Libië, Afghanistan, Jemen, Mali, Soedan, Zuid-Soedan, Somalië, Eritrea en Noord-Nigeria. Direct betrokken partijen zijn Saoedi Arabië, de Golfstaten, Turkije, de Koerden, Iran, Rusland, Verenigde Staten en ‘de willing’ van met name westerse landen. Het is onrustig in Egypte, Israël, Oekraïne, regio’s wereldoorlog 111in Rusland en Pakistan. Het rijtje is vast niet compleet, het is maar een eerste indruk. De onrust heeft directe gevolgen voor Europa middels de vluchtelingen en natuurlijk onze militaire inmenging in veel van die landen. We bestrijden het terrorisme.

Ik zit me zomaar af te vragen, hoeveel landen moeten betrokken zijn om iets een wereldoorlog te noemen. Zijn we al zo ver? Wat is de aanleiding of het begin? Het moment dat de vliegtuigen de Twin Towers invlogen, de inval in Afghanistan of Irak? Of moet er nog wat ernstigers gebeuren? Is de Derde Wereldoorlog al een feit zonder dat we het weten, terwijl we nog feestend onze economische verbeteringen prijzen en blind zijn voor de wereld om ons heen. Of wordt het pas een wereldoorlog genoemd als een Europees land met geweld wordt ingenomen? Geschiedenis, een mooi vak. Ik zou de geschiedenisboeken van 2066 graag in willen zien.

We all…….walk like an Egyptian, yes we do

/ sprakeloosid / 6 reacties

Hosni Mubarak is weg, in ieder geval weg uit Caïro zeggen de berichten. Ene Suleiman is zijn opvolger tot aan de verkiezingen en het leger? Het leger lijkt tot nu toe aan de kant van de demonstranten te staan via een op te richten Militaire Raad. Het is te hopen dat dit zo blijft, maar wie kan er koffiedik kijken? Misschien in de toeristische gebieden in Egypte als kopjes koffie worden omgekeerd, maar verder zijn er intern in Egypte natuurlijk voldoende groeperingen die nu eensgezind feest vieren, maar in de nabije toekomst moeten samenwerken om naast de zojuist bevochten vrijheid ook terug te keren naar enige stabiliteit.

Maar nu is het feest en ‘they walk like an Egyptian’ en wie kunnen dat nu beter dan de Egyptenaren zelf. Al waren ze niet de eerste, mogelijk wel de belangrijkste partner en bondgenoot in het Midden Oosten. Hoe zullen ze in de nabije toekomst wandelen. Dat is de grote mondiale vraag. En wie zal ze nog gaan nadoen, die ‘Egyptian walk’, maar dan net even anders.

Het vergelijk dringt zich op met eind jaren tachtig, zo voor de hand liggend natuurlijk, toen het ene na het andere Oost Europese land zich vrijmaakte van de Sovjet-Unie, maar vooral ook van hun eigen dictatoriale partijbonzen. Toen deden ze het allemaal op hun eigen wijze. Als dominostenen vielen de landen en ieder land kon trots zeggen, we did it tour way. Of het nadien stabieler is geworden, durf ik niet te beweren. Eigenlijk niet, hoewel we in het westen wel de overwinning claimen.

Nu dus Egypte, na Tunesië, en welke landen volgen? Wie spelen het dominospel in het Midden Oosten en mogelijk verre omstreken? Zullen ze allen ‘walk like the Egyptians’ of zullen er andere looppasjes nagestreefd worden, of zal de loop van het geweer uiteindelijk spreken?

Want hoe je het ook went of keert, de Egyptian Walk zal tot een enorme mondiale reshuffle leiden. Posities worden bepaald, stellingen worden ingenomen, (gelegenheids)coalities vinden elkaar en vooral de diplomatieke diensten maken overuren.

Vanuit deze positie als eenvoudig blogger ga ik geen toekomstvoorspellingen doen of vergezichten maken in de trend van ‘the World according to….’ Ik weet het echt niet. Voorlopig geniet ik oprecht plaatsvervangend en op afstand van de mooie ‘walk like an Egyptian’

Dat doe ik nu, maar dat deed ik vijfentwintig jaar geleden ook al.

All the old paintings on the tomb
They do the sand dance doncha know
If they move too quick (oh whey oh)
They’re falling down like a domino

And the bazaar man by the Nile
He got the money on a bet
All the crocodiles (oh whey oh)
They snap their teeth on your cigarette

Foreign types with the hookah pipes say
Ay oh whey oh, ay oh whey oh
Walk like an Egyptian

The blonde waitresses take their trays
They spin around and they cross the floor
They’ve got the moves (oh whey oh)
You drop your drink then they bring you more

All the school kids so sick of books
They like the punk and the metal band
When the buzzer rings (oh whey oh)
They’re walking like an Egyptian

All the kids in the marketplace say
Ay oh whey oh, ay oh whey oh
Walk like an Egyptian

Slide feet up street bend your back
Shift your arm then you pull it back
Life[‘s] hard you know (oh whey oh)
So strike a pose on a Cadillac

If you want to find all the cops
They’re hanging out in the donut shop
They sing and dance (oh whey oh)
They spin the club, cruise down the block

All the Japanese with their yen
The party boys call the Kremlin
And the Chinese know (oh whey oh)
They walk the line like Egyptian

All the cops in the donut shop say
Ay oh whey oh, ay oh whey oh
Walk like an Egyptian
Walk like an Egyptian

Egyptische boontjes & Sugar Snaps

/ sprakeloosid / Een reactie plaatsen

Groot ontmoet klein, heel klein zelfs, oftewel hoe een Sallandse boer kennis krijgt van ‘suger snaps’. Deze informatie, lekker compact in één zin, behoeft enige uitleg.

heel veel sugar snaps

Begin februari begint in Cairo als een gigantisch volksfeest op het Tahrirplein. Tegenstanders van dictator Mubarak geven massaal uiting aan hun ongenoegen van hun president. De gevolgen van de protesten waren (en zijn nog steeds) niet duidelijk, maar de overwinning zal zoet smaken, heel zoet. Het spat van de buis en uit de computer.

Als luisteraar van Radio 1 passeren in dit soort situaties allerhande experts om hun wetenschappelijke licht te schijnen op de ontstane situatie in Cairo. En uiteraard probeer ik me een beeld te vormen van de toestand ter plekke, de gevolgen voor de mondiale verhoudingen en ‘last but not least’, de binnenlandse oordeelsvorming bij de verschillende politici.

 Een slimme journalist vraagt aan een econoom over de economische gevolgen van de anti-Mubarak democratie. We hebben immers begrepen dat de gewone Egyptenaar voorlopig geen stuiver zal verdienen aan de vluchtende toeristen. Maar ook de export naar bijvoorbeeld Nederland bedraagt een half miljard (tegenover een 1, 5 miljard vica versa) en ligt nu stil.

 ‘Maar voorlopig hoeven we geen zorgen te maken, er liggen nog genoeg Egyptische boontjes en ‘sugar snaps’ in het schap van de supermarkten’

 ‘Gelukkig’, denk ik dan als argeloos luisteraar, ‘De wereld staat in brand, maar we hebben nog boontjes.’

Wat sugar snaps zijn, weet ik niet, maar ik ga uit van een exotische zuidvrucht. En ik ga over tot de orde van de dag.

 Vandaag, mijn vrije dag, ben ik helemaal vol van mijn nieuwe speeltjes, Twitter en Facebook, en val meteen met de neus in de explosieve boter. Het gaat helemaal mis in Cairo en middels alle mij ter beschikking staande media ben ik daarvan live getuige. Deze vervreemding ten spijt, er moet ook nog gegeten worden, een persoonlijke dagelijkse strijd in de supermarkt.

 Kippenboutjes staan al vast, vandaag met couscous, een salade en wat gewokte groente. Geen haute cuisine, maar zeer voedzaam. Bij de groenteafdeling doe ik een impulsaankoop en grijp naar de peultjes. Thuis aten we die alleen in de zomer, maar ecologisch als we zijn geworden, hoef dat niet meer.

Tot mijn opperste verbazing stond op de verpakking ‘sugar snaps’ en nog wel uit Egypte.

Revolutie of niet, maar in huize Sprakeloos wordt er vanavond super snaps gegeten, of gewoon peultjes.

 

het eindresultaat, kippenboutjes van de Poelier, of Marianne Thieme hier gelukkig van wordt weet ik niet, verder pearl couscous met paprika, champignons, rode ui, ananas en suger snaps (peultjes)

 Ik vraag me af wie ik nu help met het eten van deze Egyptische delicatesse, de pro- of anti-Mubarak aanhangers. De nabije toekomst zal het leren.