Afgelopen zaterdag durfde ik het weer aan, de hooikoorts negerend met behulp van de chemie. Dat is gelukt, al is de weerslag de dagen erna nadrukkelijk aanwezig. Vandaar niet de dag zelf een stukje, maar twee dagen later.

Zoals de titel al aangeeft, dit keer aanbeland in Culemborg, het Goilberdingerpad. En op het einde had het pad een primeur voor dit jaar, we konden een hapje eten bij Caatje aan de Lek. Een ietwat dubbelzinnige naam, maar het eten was er niet minder om. We hadden geluk, want de reserveringen waren van dien aard dat we konden profiteren van beide tijdslots en er dus lang genoeg een tafeltje vrij was om veilig te eten. Zo gaat dat dus anno de post-lockdown.

In eerdere versies van mijn wandelingen maak ik soms gewag van vogels, planten en voor de vergezichten gebruik ik mijn telefoon voor een kiekje. Van alle drie heb ik op de keeper beschouwd weinig kaas gegeten. Van de plantkunde moet ik het doen met mijn middelbare schoolkennis, die schiet tekort. Sinds kort heb ik wel een appje om dit tekort te ondervangen. Maar erg tevreden ben ik niet. Je maakt een foto’s en laat het plantje of bloemetje determineren door dat appje. Er komen suggesties naar boven, die soms niet juist zijn, of met een Latijnse vermelding komen. Daar heb ik dan geen zin in omdat ter plekke te vertalen in gewoon Nederlands. Qua vogels is mijn kennis sowieso altijd al beperkt geweest. Eigenlijk zou ik eens met een vogelaar moeten wandelen. Hoewel, mijn ogen zijn wel heel slecht om op grote afstanden echt iets zinnigs te onderscheiden. Misschien is een vogelaar wel paarlen voor de zwijnen. In Culemborg hebben we in ieder geval reigers, buizerds en een andere roofvogel gezien. Een valk, een sperwer of……..wie zal het zeggen. Maar ook in de uiterwaarden heb ik met zekerheid meerdere water- of weidevogels gezien en gehoord, maar welke?

Een klompenpad is dus eigenlijk ook soort oefenschool om je biologische kennis te verrijken. Om daar nog foto’s van de maken met je mobieltje is weer een andere gave. Soms lukt dat, maar vaak is de horizon toch niet helemaal recht. Hoe doen andere mensen dat met hun mobieltje, want op het moment dat ik druk, vaak te enthousiast, beweegt het kreng in mijn hand. Het gevolg, rivieren en meertjes lopen uit het beeld en platte polderlandschappen krijgen haast een heuvelachtig karakter. Ik doe het ermee en schaam me er niet voor ze op dit blog te plaatsen. De tien mooiste komen op Instagram (account: titiissprakeloos).

De kers op de taart in Culemborg waren de geschiedkundige lessen. Restanten van de Hollandse Waterlinie kwam je tegen. (Slot Everdingen) Een heuse kogelvanger van de Duitsers ten tijde van de Tweede Wereldoorlog, ik wist helemaal niet van het bestaan in dit formaat. Maar het allerinteressantste vond ik de geschiedenislessen van De Korte Meent. Een mengeling van wonen, tuinieren en recreëren langs het wandelpad in de buurt van Everdingen. Het was romantisch en tegelijkertijd een beetje triestig. In eerste aanleg dacht ik, goh best aardig zo’n huisje hier. Lekker afgelegen en rustig. Het ene huisje was in een betere staat dan andere, sommige waren echt gebouwd voor de recreatie. Maar als je dan leest dat dit vroeger een achterafbuurt was zoals de klompenpadapp het beschrijft dan voel je dat ze bedoelde een achterbuurt in de volksmond. Armoede, ongeschooldheid en mogelijk veel ellende in het begin van het industriële tijdperk. In derde instantie heb ik die kennis tot me genomen en denk, een mooie historische plek waar het best goed toeven moet zijn, tijdelijk of definitief. Wie er vroeger woonde is te vinden op de volgende link: oud bewoners van de Korte Meent.

En dan hebben we het over de geschiedenis, heel hedendaags is natuurlijk hoe de economie middels een snelweg (A2) onderdeel uit maakt van je zaterdagmiddagwandeling. Ik ga niet ontkennen dat je het verkeer niet hoort op sommige plekken, maar het is in mijn optiek nimmer storend en een echte fotograaf zou er prachtige plaatsje van kunnen maken.

Het Goilberdinger is eigenlijk een soort generalistische universitaire opleiding, tenminste dat maak ik mezelf maar wijs.