Begrip, van de dag (185) Waar is Silvio

 

 

 

WAAR IS SILVIO

Ik moest vandaag in een keer aan Silvio denken. Nu zijn er gelukkig heel veel dagen dat ik niet aan Silvio denk. Denkend aan Berluconi gaan bij mij de misantropische sluizen wijd open. Liever heb ik dat niet. Ik denk liever niet aan bevriende staatshoofden die bunga bunga party’s geven met minderjarige meisjes gefinancierd met gestolen en/of overheidsgeld. Bovendien moet je in deze dagen nog oppassen met het beledigen van zogenaamd bevriende staatshoofden. Gelukkig is Berlusconi geen staatshoofd meer. Maar waar is Silvio dan wel. Ik hoor niets meer van hem.

In een tijd dat mafkezen, rechtsextremisten, populisten en blinde machtshonger in veel (Europese) landen naar de macht probeert te grijpen of in ieder geval een machtsfactor van belang lijkt te worden, is het in Italië relatief rustig. Ik weet niet of de media andere gekken belangrijker vindt. Poetin, Erdogan, Trump, Le Pen, Wilders om er maar een aantal te noemen, staan nog wel te vaak in de krant. Silvio niet meer. Wat doet Silvio tegenwoordig? Zijn kleine Silvio in conditie houden met Viagra om zijn eeuwige jeugd te bewijzen? Een coup voorbereiden om samen met Poetin een supranationaal bunga bunga party te houden met een geitenafdeling voor iemand in Turkije? (Oef, mijn vakantiebestemming naar dat land kan ik voorlopig op mijn buik schrijven)

De vraag kwam bij me boven toen ik las dat een relatief onbekende frisse dame van 55 jaar de mogelijke burgemeester van Rome gaat worden. Mevrouw Raggi is van de school van Beppe Grillo en zit in de gemeenteraad van Roma. Grillo is een cabaretier die de Italiaanse politiek op de hak nam en omdat het niets was, is en wordt, zelf maar een politieke protestbeweging is gestart. Of mevrouw Raggi grappig is, politiek betrouwbaar en idioten kan weren, ik weet het niet. Mijn zegen heeft mevrouw Raggi zeker. Dat neemt niet weg dat ik nog steeds niet weet waar Silvio is.

 

Teruggevonden: In 2007 schreef ik over Beppe Grillo

ORA ET LABORA en wel veel!!!!

0

zaterdag 22 september 2007 22:53 door sprakeloos

Weet je wat ik voel na een week werken, op zaterdag de boodschappen gedaan te hebben en bovendien de kinderen naar hun sportclub gebracht,  ter plekke blijven kijken en weer terug naar huis? Vermoeidheid. Misschien is dan de conclusie gerechtvaardigd om te stellen dat ik hard gewerkt heb? Tenminste dat is met een beetje eigenwaarde een oprechte conclusie. Dus ik mag me vereenzelvigen met de kritiek van de rechtse oppositie naar aanleiding van de kabinetsplannen die deze week gepresenteerd zijn. Als ik hen mag geloven wordt ik, de hard werkende Nederlander, genaaid, belazerd en bedonderd waar ik bij sta en waarschijnlijk alle drie tegelijk. Waarom voel ik me niet zo? Wel moe ja, maar niet belazerd door dit kabinet. Misschien omdat ik in een sector werk waar arbeidstekorten zijn?

Dat ‘betalen, betalen, betalen’ van belastingen is misschien wel goed, bijvoorbeeld voor de verpleegkundigen in ziekenhuizen die de veiligheid van hun patiënten voor een deel niet meer kunnen garanderen. Onze veiligheid welteverstaan, die van u, uw gezin en uw ouders. Maar daar wilde ik het eigenlijk niet eens over hebben. Het is slechts een bruggetje naar het volgende onderwerp, want ik ben onder voorbehoud eigenlijk best wel tevreden over dit kabinet. Wel moe natuurlijk.

Een volkje dat niet zo tevreden is, zijn de Italianen op dit moment. Een cabaretier, te weten Beppe Grillo, staat op dit moment sterk in de schijnwerpers. Als de verhalen waar zijn, schijnt de gevestigde orde aldaar op de grondvesten te schudden. En wat is die gevestigde orde? Maffiabazen zoals Berlusconi, zakkenvullende socialisten en hoerenlopende christendemocraten. Cocaïnegebruik schijnt meer regel dan uitzondering te zijn en het drugsgebruik is financieel ook nog makkelijk voor de heren en dames politici op te brengen. Het gerucht gaat namelijk dat Italiaanse parlementariërs al snel €15.000,- netto per maand incasseren, exclusief representatiekosten natuurlijk. Bovendien zou 10% een serieus strafblad hebben.

Nu zegt de Italiaanse premier Prodi, zelf vaak het doelwit van genoemde Beppo Grillo en door hem gekscherend Prodi Alzheimer genoemd, dat een bevolking de politieke constellatie krijgt die ze verdienen. ‘De politieke arena is een afspiegeling van de samenleving.’ De Italiaanse bevolking schrikt dus heel erg van hun spiegelbeeld, dat wil zeggen de misdragingen van de politieke kaste. Beppe Grillo maakt dat op een populistische wijze goed duidelijk.

Als Prodi gelijk heeft dan zijn wij in ieder geval een serieus hardwerkend volkje dat de neiging heeft tot enig sociaal beleid.
Maar, in alle eerlijkheid vraag ik me dan wel af wat het taalgebruik en de manieren van de oppositie zegt over een volk?