Nieuwjaarsduiken zijn er tegenwoordig in alle soorten en maten. Met die van Scheveningen voorop dienen ze allemaal een doel, de rituele reinigen van het oude jaar en fris beginnen in het nieuwe jaar. Een mooie traditie, maar niet voor mij. Ik vind het zeewater in een warme zomermaand eigenlijk al te koud. Maar ik heb een alternatief, de kerstreiniging. Dat is voor mij ‘All you need is love’ van Robert ten Brink. Ik ben zojuist weer gereinigd voor een jaar na het zien van de magistrale tranentrekker. ‘All you need is love’ is mijn kerstduik ter reiniging en Robert ten Brink de grote schoonmaker.
In de tegenwoordige tijd is de kwestie of een man mag huilen niet eenduidig. De hardliners zeggen dat ‘een echte man niet huilt’. Maar geloof me, die vrije vogels die beweren dat een echte man juist wel mag huilen, die vertrouw ik niet. Eigenlijk vinden we dat gevoelsmatig niet pluis, een huilende man, maar het is emotioneel heel correct om te zeggen dat het moet kunnen. En als een man te veel huilt, vinden we het een nicht. Iedereen zoekt het maar uit, ik ben een man die heel weinig huilt. Niet omdat ik emotieloos door het leven ga, maar het zit er gewoon niet in. Dat had ik als kind al. Ik herinner me dat op mijn 24e de vliezen op een heel onverwacht moment braken, niets ernstigs hoor. Ik was verbaasd en realiseerde me dat het, op een begrafenis van een dierbare na, 11 jaar geleden was dat mijn tranen vloeiden. Tussenpozen van meer dan 11 jaar heb ik niet meer gekend, maar er gaan wel eens een jaren voorbij dat ik niet hoef te huilen.
En dat is niet goed. Niet omdat ik bij de modernisten wil horen om de huilende man te zijn. Al helemaal niet omdat ik het reactionaire deel van Nederland wil vertegenwoordigen door niet te mogen huilen. Het schijnt fysiologisch noodzakelijk te zijn om van tijd tot tijd het overtollige traanvocht te lozen. Ik loop gevaar dus met oudbakken traanvocht rond te lopen en dat is niet goed. Het programma ‘All you need is love’ is daarom voor mij een geweldige uitkomst en ik ben Robert ten Brink dan ook dankbaar. Ik ben zojuist gereinigd en kan er dus weer een jaar tegenaan. Dat wil niet zeggen dat de sluizen opengaan bij mij. Ben je gek, zo zit ik niet in elkaar. Nee, de ogen worden een tikkie vochtig bij het zien van een Romeo en Julia die elkaar niet konden krijgen, maar dan de klassieker van Shakespeare logenstraffen en door tussenkomst van Robert ten Brink elkaar toch in de armen kunnen nemen. Snel een beetje traanvocht lozen en dan wachten op het volgende emo-moment waarbij een Braziliaans moedertje met haar kind in Nederland de kerst kan vieren. Een klein beetje lekken dan, en snel de sluizen weer dicht in de wetenschap dat er nog vele momenten zullen volgen. Uiteraard is alles puur een fysiologische kwestie en absoluut geen bewijs van mentale zwakte.
Na twintig van die momenten op één avond is de ergste druk van mijn ogen af, het oude traanvocht is verwijderd en ik kan er weer een jaar tegenaan. Het programma Spoorloos biedt bij onverwachte traanvocht ophopingen door het jaar heen nog wat soelaas. Ze fungeert als een vlug opknapbeurtje voor het oog, letterlijk en figuurlijk. Maar met de grote schoonmaker Robert ten Brink ben ik ook voor 2012 weer gereinigd, een nuttige bezigheid voor de kerstavond.
Prettige feestdagen.
Het tweede lichtpunt op tv was Love actually met hoofdrolspeler Hugh Grant. Britse Humor, zoetgevooisd dat wel, maar een ware ‘feel goodmovie’ en die had ik nodig, somber en volgevreten als ik was/ben. Helaas onderbroken door reclame, maar het voordeel is dan weer dat die voor dit blog gebruikt kan worden.
sprakeloos verhalen 