Losse Flodders met nieuws, daarmee borduur ik mijn actuele wereldbeeld. Ik ben ook iemand die door de klikbeets mentaal misvormd dreigt te worden. Dat wil ik niet, dus ik temper mijn nieuwshonger tot een anorectisch niveau. Heel af en toe word je gedwongen om een hapje nieuws tot je te nemen. Je eet zonder smaak en met tegenzin. Iets met een vrijgesproken zanger en een doodgeschoten wolf! Iedereen had het erover. Maar er was toch oorlog in Gaza en Oekraïne, en de vrede van Trump? Maar Marco en Bram domineerden het nieuws gisteren. En een mevrouw van een vrijheidslievende politieke partij die Nederland al jaren gijzelt waardoor iedere positieve ontwikkeling voor de hardwerkende Nederlander stagneert. Tja, als ik die mevrouw een feeks noem, moet ik mezelf ontslaan als columnist van 144 woorden. Dat wil ik niet, maar straks zal ik alle viezigheid stiekem uitkotsen.
Om het leven te begrijpen heeft een mens ankerpunten nodig. Zo heb je het tientje van Lieftink, de autoloze zondag en het kwartje van Kok. In 2018 kwam daar het vaasje van Rutte bij. Hij werd geridiculiseerd, maar zonder dollen, wat een visionaire premier. Even het geheugen opfrissen. Het vaasje staat voor Nederland, een land om trots op te zijn waar we goed voor moeten zorgen. Met zijn allen. Maar het vaasje is teer en broos. Waar is het vaasje? De voorzittershamer is overgegaan naar Yesilgöz. Wat heeft ze met die hamer gedaan? Het vaasje kapotgeslagen? Misschien verstopt, samen met de voorzittershamer, want van bezielende leiding is zeker geen sprake. Ze houdt ons b(r)oze Nederland sinds het vertrek van profeet Rutte in de houdgreep. Bestaat het vaasje van Rutte nog? Of zullen de archeologen van de toekomst gaan spreken over de scherven van Dilan?
Wat linkjes voor het opfrissen van het geheugen, de ziener en visionair aan het woord.
Op zondagmorgen kwart voor negen zit ik in de auto op weg naar het volgende klompenpad. Ik wil niet spreken van een opmerkelijke prestatie op zondagochtend. Echter voor mezelf vond ik het wel in de orde van meedoen met de vroege vogels. Ik voelde me als het ware een Olympiër. Het verbaast me altijd dat je niet de enige bent. Het voordeel van op tijd in de auto geeft je de mogelijkheid om ‘Vroege Vogels’ op de radio te luisteren. Het ging over dat er ook lichtpuntjes waren in de milieutreurnis. In de gematigde klimaten zoals Nederland, geeft nieuwe aanwas van bomen een goed resultaat voor de beperking van CO-2 uitstoot. Ze moesten dan in het begin wel beschermd worden tegen hongerige hertjes. En het kan geen toeval zijn dat het Sonnevanckpad meteen begint met jonge boompjes, met name berken die deze wandeling in de toekomst nog meer een boswandeling zullen maken.
Ik heb gekeken, inderdaad jonge berkjes
In een tijd van complotdenken zou je haast zeggen dat ze me in de bubbel van de natuurontkenning willen gooien door te suggeren dat jonge aanplant op de Veluwe de natuur gaat redden. Ik besluit conform mijn karakter helemaal niets met completdenken te doen deze ochtend en te genieten van de wandeling. Hoewel onderstaande foto hierin een andere wending kan geven. Bovenin geeft het wolkenpatroon een verdachte streep te zien op de foto. Tijdens het maken zag ik dat niet, maar nu wil ik u de geheimzinnigheid van deze streep niet onthouden. Ik wandel gewoon door. Of de mensheid nu wel of niet bedreigd wordt. In ieder geval niet door chemtrails in de lucht is mijn bescheiden mening.
Chemtrails?
Via de klompenpad app wordt ik middels een toontje geattendeerd op een bezienswaardigheid, namelijk de plek waar vroeger Hoeve Beekhuizen heeft gestaan. De contouren zijn nog zichtbaar en wordt nu gebruikt als plek voor ruiters. In de wandeling betekent dit een even 500 meter van de route afwijken en 500 meter terug. Je wandelt dan over een oude boslaan en langs open plekken die elders in dit bos niet zijn. De andere atmosfeer in het bos is volgens mij een verrijking van de wandeling. Tip voor de wandelaars! Kijkend op het kaartje van dit klompenpad is het volgens mij een kleine moeite om het Sonnevanckpad een klein beetje uit te breiden en via Hoeve Beekhuizen te laten lopen. Tip voor de makers!
Countouren van Hoeve Beekhuizen
Voor de mensen die mijn stukjes met regelmaat lezen verwijs ik even naar de avonturen in ZuidLimburg van vorige week. Wij verbaasden ons over de hoeveelheid fietsers aldaar. Met een helmpje op lijken het net kevers aldus mijn partner, als ze hard in een groep fietsen door de heuvels dan spreken we van een sliert testosteronkevers. Ook vandaag, niet in grote groepen, wel veelal in koppeltjes was de boskever alom vertegenwoordig.
Deze bos(mest)kever zag ik ook regelmatig. Ze was minder opvallend aanwezig dan de fietsende boskervers.
Al met al een fijne wandeling, meer bos dan bij veel andere klompenpaden maar daardoor niet minder aangenaam.
Watertoren uit 1896 op de Galgenberg
Meer foto’s, zie ook mijn Instagram-account titiissprakeloos
Als ik een klompenpad loopt, doe ik geen enkele moeite om een getrouw beeld te geven van de wandeling zelf. Ik doe pas verslag van de bijzonderheden in natuur of cultuur van het klompenpad als het mij op dat moment tenminste opvalt. Beter gezegd, als het een herinnering of iets dergelijks bij me naar boven roept. Wandelbeschrijvingen worden al heel goed gemaakt door de mensen die de paden maken. En met de vernieuwde app inclusief herinneringsgeluidjes heb ik daar beschrijvend niets aan toe te voegen. Behalve dan wat foto’s (instagram account titiissprakeloos) en mijn waardering op de klompenpadwebsite.
Ik verbaas mezelf altijd weer hoe een verhaaltje ontstaat. Op basis van mijn gedachten, mijn wandelgenoten indien aanwezig, de weg naar de wandeling toe of de toestand in de wereld, dichtbij of mondiaal. Ik weet het van tevoren nooit.
Hoe ontstaat nu zo’n titel ‘Zoemen op het Hallsekerkepad?’ Het eerste aanknopingspunt is een hele grote hoop paardenvijgen aan het begin van de wandeling. Het pad was breed genoeg, dus samen met eega liepen we aan weerszijden er langs. Ik schrok me echt kapot toen eensklaps een hysterisch geluid opsteeg. Niet een, maar honderden strontvliegen hadden we onbedoeld verstoord bij hun zondagse brunch. (Hiervan heb ik geen foto, ik wist immers nog niet waar mijn wandelverslag naar toe zou leiden. Sterker nog ik wist helemaal nog niet af ik wel iets op papier zou krijgen.)
Dit waren trouwens niet de maaltijdverstrekkers van bovengenoemde strontvliegenzwerm, deze moet ik dus vrijpleiten.
Enkele kilometers verder op kwamen langs de Bijenhof. We liepen door het hek en van ene moment op het andere moment een fijnbesnaard gezoem op de achtergrond. De fijnbesnaardheid werd nog versterkt door de alom aanwezig zoetige geur. Het was fijn daar. (Een verhaal is nog niet geboren, maar de titel kreeg al vage contouren, gezoem op het Hallsekerkpad? Wie weet? Voor de zekerheid maar vast een fotootje gemaakt.)
Voor de lunch een kroket bij de Uitspanning De vrolijke Frans. Er kwam geen directe associatie boven met het gezoem, de kroket was overigens lekker in een heerlijke ouderwetse ambiance die bij het woord ‘uitspanning’ past.
We besloten na 9 kilometer geen gebruik te maken van de routeverkorter, maar vlak voor Hall speelde een teen bij eega parten. We hebben dus gesmokkeld, het laatste lusje van ruim een kilometer hebben we gelaten voor wat het was. Maar niets is zomaar blijkt maar weer eens. We sloegen Hall in en konden hierdoor een heerlijk potje honing kopen. Dit hadden we anders gemist. Zoemen op het Hallsekerkepad, de titel is geboren. Een hele fijne wandeling in Hall is hiermee beschreven en tevreden brommend ‘zzzzzzzz’ schrijf ik de laatste letters op.
Ook in Garderen is de woensdag nog steeds deels mijn vrije dag. Dit is een overblijfsel van de papadag. Hiermee is maar weer eens bewezen hoe belangrijk geschiedenis is. De vrije dag in 2023 wordt veroorzaakt door kleine kinderen in de jaren negentig. Je begrijpt het heden pas als je je verleden kent. Even voor de goede orde, volgens mij was werk en huishouden best goed verdeeld toen. Nu nog steeds trouwens, ik ben vrij en de wederhelft werkt, goed geregeld toch?
Vandaag was het gelukkig redelijk weer, stilte voor de storm dus morgen gewoon lekker ‘thuis’ werken. De klompenpaden in de buurt moeten nog even wacht. Ik wilde vandaag naar het Veluws Zand Sculptuur Festival en dat is zomaar op loopafstand, zomaar in Garderen. Het is mogelijk niet iets waarvoor ik honderd kilometer zou rijden, misschien ook wel? Ik ging uit van kunstige werken van zand, maar het was ook nog met een historisch thema, namelijk de Vaderlandse Geschiedenis in chronologische volgorde. Best geinig.
Bij het ontbreken van een serieuze winter, is en passant ook een stoere winter in zandsculpturen weergegeven.
De Veluwe is volgens mij behoorlijk koningsgezind, want de Vaderlandse geschiedenis is hier nadrukkelijk aanwezig in zand, de Oranjes van nu en vroeger. Zelfs in de vaste collectie bij de ingang stonden Willem-Alexander en Maxima in hout de bezoekers welkom te heten. Ik vraag me trouwens af of de woordkeus van vaderlandse geschiedenis niet veranderd moet worden in moederlandse geschiedenis, zeker met een overdosis aan vrouwelijke vorsten de laatste 100 jaar. Mij is niets gevraagd en ik ga me, terwijl ik toch al niet zo woke ben, niet progressiever voor doen dan ik ben, zeker niet in een omgeving waar dat volgens mij niet echt gewaardeerd wordt. Ik zei daarom ook gewoon Willem-Alexander en geen Willy. Hoewel koningsgezind? Even verderop in Stroe is het boerenprotest ongeveer uitgevonden.
De zandsculpturen zijn er nog tot eind maart te zien. Dan het afbreken en weer een nieuwe wandelronde maken. Ik denk dat ik nog wel een paar gasten in Garderen meekrijg voor rondje geschiedenis van Nederland in Garderen.
En in één keer besef je het, je hebt een blinde vlek. Nu weet ik echt wel dat ik er meer heb, maar dat is omdat ik voor iets te stom ben of geen interesse heb. Zo heb ik een blinde vlek voor de GP met Max Verstappen, het interesseert me niet; of de werking van een deeltjesversneller…….schiet mij maar lek. Maar het bewustzijn dat ik een echte blinde vlek had voor Luttenberg en de berg met dezelfde naam, was een gekke gewaarwording afgelopen woensdag. Dit behoeft natuurlijk enige uitleg.
Komt ie. Luttenberg ligt in de gemeente Raalte, de plek waar ik ben opgegroeid. Natuurlijk was ik er wel eens doorgefietst of langsgereden, maar hoe het eruit ziet? Ik weet het niet. Het heeft in ieder geval twee grote campings en het is toeristisch, maar ja, niet voor mij blijkbaar. Ik houd van wandelen dus ik dacht, we moeten ook maar eens in de buurt van mijn eigen roots gaan kuieren.
Luttenberg dus. Bij de verplichte zondagswandeling met mijn ouders kwam ik in Haarle, Lemele, Nijverdal en Holten, maar in Luttenberg? Mijn moeder kon dat ook niet verklaren. In de jaren 70 en 80 waren plaatsgenoten opgewonden als de motorraces op de Luttenbergring plaatsvonden. Ik zag op Studio Sport wel of Jack Middelburg dan wel Wil Hartog gewonnen had. Het boeide me niet.
In het eerste jaar van de middelbare school kwam een dozijn meisjes uit Luttenberg bij me in de klas. Och je was twaalf en toen hadden meisjes nog geen interesse in voetbal, dus wat had je met ze te bespreken? En als je ze en passant eens sprak, dan snoefden ze heel hooghartig over een grot in Luttenberg. Ze waren er trots op concludeerde ik uit hun opgewonden stemmen. Grot of die meisjes, niets bracht mij in beweging om eens op een woensdagmiddag een kijkje te nemen in Luttenberg.
Ook qua voetbal was de plaatselijke club een apart verhaal. SDOL speelde in het district Twente, wij van het grote ROHDA Raalte maakte onze doelpunten in het Zwolse competities. Ik heb geloof ik op een zomeravond eenmalig een vriendschappelijke wedstrijd tegen ze gespeeld heb. Ik weet de uitslag niet meer en ook de clubkleuren van SDOL zijn me niet bijgebleven. Op het einde van de middelbare school kwamen de feestjes, ook in Luttenberg. Maar ja, dan was het donker en was er bier. Zo werd ik 18 jaar en vertrok uit Raalte zonder actieve herinneringen aan Luttenberg en haar berg. We kunnen dat een blinde vlek noemen. Blinde vlekken zijn er om in te kleuren, een (ge)zicht te geven. 26 oktober 2022 was het zover
Ik heb de blauwe route rond en over de Luttenberg gelopen. En eerlijk is eerlijk, het was een hele aangename wandeling. Ik heb een aantal mooie foto’s kunnen maken. (zie ook Instagram: account titiissprakeloos) en er was veel ruimte om te reflecteren waarom die blinde vlek.
Nu zou het mooi zijn om na de blauwe route ook de Luttenbergse Horeca te ontdekken, echter mijn moeder stond te wachten in Raalte met een overheerlijke uitsmijter met de eitjes van de kippetjes van oom Ben. Ook heel lekker. De volgende keer bij de gele route zal ik Luttenberg verder ontdekken. Ter compensatie heb ik wel de boodschappen voor die dag bij de plaatselijke Coop gedaan. Zo ben ik dan ook wel weer.
We beginnen vandaag met een gedicht van Paul Rodenko in Warnsveld. Want onder het mom pluk de sieraden in een wandeling, wil ik dit graag met u delen. U kent Paul Rodenko niet? Ik zal u eerlijk bekennen, tot het moment ik deze foto maakte ik ook niet. Voor de visueel minder getalenteerden of zij die een mobiel hanteren om dit blogje te lezen zal ik de tekst even weergeven:
DE DICHTER
Wijd strekte hij zijn armen uit
Enorme wijzers
En sprak:
Ik ben uw klok
Ik ben uw tijd
En sprak:
Ik ben uw eenzaamheid
Paul Rodenko
U doet er maar wat mee, ik vind een muur met een boodschap altijd wel aardig en deze boodschap stond me wel aan. Vandaag liep ik het Berkel en Warnsveldpad, u raadt het al, in Warnsveld en een stukje Zutphen. Via de app van Achterhoekroutes. De wandeling was precies wat je kunt verwachten van deze mooie omgeving bos, platteland, de Berkel, stukje Zutphen en uiteraard Warnsveld met Rodenko.
De wandeling en natuurlijk Rodenko inspireerde me tot ook een rijmpje.
DE WANDELAAR
Onbevooroordeeld stapt hij zijn passen
Op intuïtief kompas
en blogt:
Ik ben uw ogen
ik ben uw oren
En blogt:
Ik leid u door de streek
Misschien wat hoogmoedig en hoogdravend, maar goed nog een paar foto’s voor een impressie. Kijkt u daarvoor ook naar Instagram account titiissprakeloos voor meer foto’s.
Het gebeurt me niet zo vaak. Er zijn dagen dat ik niet aan hem denk, maar vanavond wilde ik Bert Haanstra zijn. De man die geweldige documentaires heeft gemaakt over mens- en diergedrag. Hij deed mij voor het eerst beseffen dat mensen eigenlijk hele eigenaardige wezens zijn. Bert Haanstra is trouwens vooral bekend van misschien wel de beste docu ooit. Wie kent er niet Fanfare. Een muzikaal epos dat zich afspeelt in Giethoorn met plaatjes waar velen naar terugverlangen. Ik zal heel eerlijk zijn, Bert was al populair voordat ik ook nog maar in de planning was, maar dat stukje nostalgie uit Fanfare is onbetaalbaar.
Vanavond, de hitte is op zijn retour, pak ik de fiets voor mijn portie noodzakelijke beweging. Het waait, maar op de dijk met uitzicht op de Loowaard heb ik de wind mee. Dat is goed voor het gemiddelde en dat is te zien op mijn kilometerteller. Misschien vind ik de aanschaf van een eenvoudige kilometerteller nog wel belangrijker dan die hele mooie solide fiets van me. Vlak voordat ik het rustieke dorpje Loo voorbij fiets, vang ik muziekklanken op. Dat moet de plaatselijke muziekvereniging Excelsior zijn. Ik laat even in het midden of het een Fanfare of een Harmonie-orkest is. Misschien wel geen van beide, dat laat ik aan de kenners over. Ik neem in ieder geval een heleboel ‘kopergeluiden’ waar. Ze spelen buiten in de buurt van het gebouw van de Schutterij Willem Tell.
Wanneer ik verder fiets zie ik ze ook. Mijn fietstocht wordt begeleid door eerlijke muziekklanken. En op dat moment moest ik denken aan Bert Haanstra door de muziek tegen de dorpse achtergrond. De fietstocht, de zomerse warmte, de muziek uit het dorp bij elkaar was een compleet plaatje. Bert Haanstra legde zoiets op filmische wijze vast. Ik schiet een plaatje met mijn mobiel in de wetenschap dat de afstand waarschijnlijk te groot is. Later zie ik wel of de foto gelukt is en een weergave is van de sfeer die ik ervoer op dat moment. Ik ga verder richting Pannerden over de bochtige dijk. Nog lang blijven de klanken hoorbaar, immers de wind komt vanuit de goede richting. Ik fiets lekker door in de wetenschap dat ik ook nog terug moet, tegen de wind. Maar dat is voor later, nu luister ik hoe lang ik de muzikale zomeravondgeluiden uit Loo nog kan opvangen.
Je hebt een nieuwe fiets, je moet van de dokter afvallen en je denkt het nuttige met het aangename te verenigen door je fietsavonturen wereldkundig te maken. Even overnieuw, ja ik heb een nieuwe fiets, ik moet van mezelf afvallen hetgeen door de huisarts met klem is aangeraden en mijn avonturen zijn natuurlijk heel betrekkelijk. Hoewel a dirty mind is a joy forever zeggen ze wel eens. En toch moet het anders, want schreef ik in mijn eerste fietstochtje insinuerend over bizar schapengedrag, bij de tweede wilde ik de hele muggengemeenschap dwingen tot algehele seksuele onthouding en het laatste ging over hengstendriften. Deze keer maar op zoek naar iets onschuldigers. Misschien over de prachtige uiterwaarden of als ik geluk heb over iets filosofisch al is dat dan wel de eerste keer. Of gewoon niet, dat kan ook.
Het fietsen gaat lekker dus ik besluit een extra grote lus te maken en rijd over een van de mooiste dijken van het Gelders Eiland. Vaak rijden we er met de auto over om te kijken of de ooievaar op zijn nest zit. Nu met de fiets kan de blik op de ooievaar misschien nog intenser zijn. Een stemmetje in mijn hoofd zegt ‘Oppassen!’ Want waar moet je over schrijven als je de ooievaar centraal gaat stellen? Dat kan maar naar één ding leiden of ik zou de Fabeltjeskrant moet aanhalen. Welke onbewuste preoccupatie zorgt voor deze onderwerpen in mijn blogs op dit moment? Het stikt hier van de ooievaars trouwens. Je zou bijna denken dat het bewust regeringsbeleid is om de vergrijzing op termijn te keren.
Geconcentreerd zoek ik naar leven op het ooievaarsnest, maar niets. De jongen kunnen nog niet uitgevlogen zijn en van vader en moeder ooievaar geen spoor. De kuikens zullen wel slapen nu ze niet hoeven te eten. Jammer geen statige vogel op het nest. Ineens trap ik volop op de rem. Op een lantaarnpaal vlak voor me zit één van de ouders. Of het vader of moeder is weet ik niet, misschien leven de ooievaars in al in een gender-neutrale maatschappij? Wie zal het zeggen? Ik bewonder het enorme beest daar op de lantaarnpaal dat zich rustig laat fotograferen. Na vijf minuten fiets ik door in de wetenschap dat de kuikens reageren op het geklepper van het exemplaar op de lantaarnpaal. Even steken de kopjes boven de rand uit. Nu nog veilig langs het dier, want de peristaltiek van een ooievaar is niet spreekwoordelijk, maar zou dat wel moeten zijn. Zonder vogelpoep op mijn overhemd fiets ik verder. Ik moet toch eens uitzoeken waar de fabel van de ooievaars vandaan komt. Of laat het mij of de andere lezers hieronder weten.
De weg werd geblokkeerd door een kleine paardentrailer. Er kwam een hoop hitsig lawaai uit de kar. Het opschrift van de trailer gaf aan dat de eigenaar een hengstenhouderij exploiteerde. Bij het weiland stond een middelbare man die keek hoe de hengst het weiland in werd geloodst. Er zat veel dynamiek in de kleine hengst. De middelbare man keek tevreden naar het vurige beestje, terwijl een merrie aan een hek zat vastgebonden. Vanochtend moet de eigenaar van de merrie gedacht hebben ‘Vandaag moet het maar eens gebeuren’. Ik vraag me dan af hoe weet zo’n man dat dan? Want veel fantasie is er niet nodig om te raden wat de reden is van het samenzijn van de mannen. Of beter gezegd het aanstaande samenzijn van de pony’s. Er zal vast wel een foefje zijn om in te schatten dat de merrie gewillig is. Bij koeien heet dat tochtig zijn, maar hoe dat bij paarden heet weet ik niet. Het is trouwens best knap om de gewilligheid van dieren op waarde te schatten. Sommige mensen weten het bij elkaar al niet eens, vandaar die hele #metoo-discussie.
Nu ga ik mij fietstocht niet onderbreken om eens uitgebreid toe te kijken hoe het allemaal in zijn werk gaat en of het gaat lukken. Laat staan foto’s maken, want dan zet ik mezelf wel in een hele aparte hobbyclub met rare voorkeuren. Ik fiets gewoon verder terwijl ik moet denken aan een regelmatige terugkerende anekdote van mijn vader. Het moet in de oorlog zijn geweest dat hij op een plattelandsschool in Twente zijn onderwijs genoot. Degelijk katholiek en vroom was de opvoeding, De meester voor de klas behoorde onmiskenbaar bij de notabelen van het dorp. Een van de medeleerlingen kwam te laat en schoof zonder iets te zeggen in de schoolbanken. De meester was daar niet van gediend en sommeerde de jongen naar voren om hem (verbaal) te tuchtigen. ‘’Waar kom jij vandaan?” Het was een tijd onheilspellend stil en de vraag werd op nog barsere toon herhaald. De jongen in kwestie zou piepend hebben gezegd: ,,Meester, ik mos met den ko naar de bolle hen.” Dat was loepzuiver Twents. De vader van de jongen wist dat de koe tochtig was en een passende huwelijkspartner was blijkbaar gevonden.
De jongen mocht weer naar zijn plek. Er werd verder geen woord meer over de kwestie gesproken. Natuurlijk had de meester respect voor het leven op het platteland, maar een degelijke les seksuele voorlichting kwam er toch niet van. Zeker niet omdat alle jongens zonder kennis van de bijtjes en de bloemetjes hier toch uitstekend begrepen wat er gebeurd was die ochtend.
Zoals gezegd, ik ga het schouwspel niet gadeslaan. Ter compensatie heb ik dit blogje maar gelardeerd met rustgevende foto’s van een paar kilometer verder op. Op het einde zag ik nog een weide met soortgenoten die heel eerbaar het weiland begraasden.
sprakeloos verhalen 