Als ik een klompenpad loopt, doe ik geen enkele moeite om een getrouw beeld te geven van de wandeling zelf. Ik doe pas verslag van de bijzonderheden in natuur of cultuur van het klompenpad als het mij op dat moment tenminste opvalt. Beter gezegd, als het een herinnering of iets dergelijks bij me naar boven roept. Wandelbeschrijvingen worden al heel goed gemaakt door de mensen die de paden maken. En met de vernieuwde app inclusief herinneringsgeluidjes heb ik daar beschrijvend niets aan toe te voegen. Behalve dan wat foto’s (instagram account titiissprakeloos) en mijn waardering op de klompenpadwebsite.

Ik verbaas mezelf altijd weer hoe een verhaaltje ontstaat. Op basis van mijn gedachten, mijn wandelgenoten indien aanwezig, de weg naar de wandeling toe of de toestand in de wereld, dichtbij of mondiaal. Ik weet het van tevoren nooit.

Hoe ontstaat nu zo’n titel ‘Zoemen op het Hallsekerkepad?’ Het eerste aanknopingspunt is een hele grote hoop paardenvijgen aan het begin van de wandeling. Het pad was breed genoeg, dus samen met eega liepen we aan weerszijden er langs. Ik schrok me echt kapot toen eensklaps een hysterisch geluid opsteeg. Niet een, maar honderden strontvliegen hadden we onbedoeld verstoord bij hun zondagse brunch. (Hiervan heb ik geen foto, ik wist immers nog niet waar mijn wandelverslag naar toe zou leiden. Sterker nog ik wist helemaal nog niet af ik wel iets op papier zou krijgen.)

Dit waren trouwens niet de maaltijdverstrekkers van bovengenoemde strontvliegenzwerm, deze moet ik dus vrijpleiten.

Enkele kilometers verder op kwamen langs de Bijenhof. We liepen door het hek en van ene moment op het andere moment een fijnbesnaard gezoem op de achtergrond. De fijnbesnaardheid werd nog versterkt door de alom aanwezig zoetige geur. Het was fijn daar. (Een verhaal is nog niet geboren, maar de titel kreeg al vage contouren, gezoem op het Hallsekerkpad? Wie weet? Voor de zekerheid maar vast een fotootje gemaakt.)

Voor de lunch een kroket bij de Uitspanning De vrolijke Frans. Er kwam geen directe associatie boven met het gezoem, de kroket was overigens lekker in een heerlijke ouderwetse ambiance die bij het woord ‘uitspanning’ past.

We besloten na 9 kilometer geen gebruik te maken van de routeverkorter, maar vlak voor Hall speelde een teen bij eega parten. We hebben dus gesmokkeld, het laatste lusje van ruim een kilometer hebben we gelaten voor wat het was. Maar niets is zomaar blijkt maar weer eens. We sloegen Hall in en konden hierdoor een heerlijk potje honing kopen. Dit hadden we anders gemist. Zoemen op het Hallsekerkepad, de titel is geboren. Een hele fijne wandeling in Hall is hiermee beschreven en tevreden brommend ‘zzzzzzzz’ schrijf ik de laatste letters op.