Weet jij nog wanneer je voor het eerst een Harry Potter las? En waarom en wat vond je ervan? Ik weet het nog goed. Het was in de zomer van 2000 en op bezoek bij mijn zwangere schoonzus. Ze las Harry Potter, ze moest toch wat. En ze was heel enthousiast?  En heel zwanger hè! Ik nam het niet zo heel serieus. Natuurlijk had ik de beginnende hype al meegekregen, maar haar enthousiasme voor een kinderboek weet ik toch echt aan haar zwangerschap. Toen kon dat nog, een tikje seksistisch denken. Nu niet meer.

Onderweg naar huis ontboezemde onze toen zesjarige zoon dat hij ook wel een Harry Potter wilde. Als ouders waren wij niet onredelijk, immers een kinderboek, en lezen is belangrijk. Hij kon inmiddels lezen, dus……… Een paar dagen later gaven wij hem zijn eerste Harry Potter. Na dertig pagina’s moest hij bekennen dat dit nog wel een beetje moeilijk was. Of ik het wilde voorlezen! Geen probleem! Een traditie is geboren en in ieder geval tot en met deel 4 hebben we samen gelezen, voorgelezen, herlezen en ieder apart gelezen. De films volgden, de jongste zoon werd vanzelfsprekend meegenomen in de betovering. Bij deel 4 waren we zelfs bij een echte Zweinstein-school voor de lancering van dat deel. Harry Potter en de vuurbeker is met afstand het beste deel mijns inziens. Ruim twintig jaar later is deze avond één van zijn topherinneringen uit zijn jeugd.

Het moet rond zijn 12^e of 13^e zijn geweest toen hij meldde dat het zesde deel in het Engels was uitgekomen. Hij kon niet wachten en jengelde om deze uitgaven. Als ouders waren wij niet onredelijk, immers Engels is belangrijk. Hij zei dat hij het best aankon, dus…. Wij gaven hem op vakantie in België zijn eerste Harry Potter in het Engels. Ik wachtte liever op de Nederlandse uitgave. Harry Potter, het is een substantieel deel van onze opvoeding gebleken voor beide zoons. In 2024 was een gezinsaangelegenheid reden om een feestje te vieren. Het werd London met als subdoel de Warner Bros studio’s waar de filmsets van de Harry Potterfilms waren te zien. We hadden er zin in.

De tour begon met de uitspraak van J.K. Rowling: ,, No story lives unless someone wants to listen.” Dat denk ik ook wel eens over mijn blogjes, maar daar gaat het nu niet over. Harry Potter is een essentieel onderdeel geweest van onze opvoeding. Het was soms ons gezamenlijk referentiekader, het was een belangrijk gespreksonderwerp en het was reden voor een bioscoopuitje of het kopen van het nieuwste boek, soms zelf dubbel, om tegelijk te kunnen lezen. Want ook ik was er aan verslingerd geraakt. We hèbben geluisterd, naar J.K. Rowling en naar elkaar over onze persoonlijke belevenissen met Harry, Ron en Hermelien in en rond Zweinstein. Soms wisten we niet of we luisterende dreuzels waren of dat we per ongeluk toch een onderdeel vormden van de toverwereld. Afgelopen zondag dus een bezoek aan de studio’s. Het was overweldigend mooi en ruim twintig jaar gezinsgeschiedenis liep mee in de studio’s. In de bus terug naar het station van Watford Juntion konden we met recht concluderen. ,,Onze opvoeding is klaar!”

Die avond aten we op kosten van onze zoons in de City of London. The magic has happened!